Ο/η,του/της
Tου Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Δεν ξέρουμε ποιόν/αν πρέπει να εκλέξει αρχηγό/ίνα ο/η ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αρχηγό βγάζεις διότι:
1. Έχει εκλείψει ο προηγούμενος, διότι το αποφάσισαν ο ίδιος, είτε η πλειοψηφία είτε ο ύψιστος.
2. Εχεις ανάγκη από μια στιβαρή, νικηφόρα προοπτική. Νικηφόρα, με την έννοια που δίνουν στον όρο οι προδιαγραφές και η ιστορία σου. Άλλος κάνει πάρτι με 12% και άλλος καταθλίβεται.
Υπό τις γνωστές συνθήκες που δεν δείχνουν ανατάξιμες στο κοντινό μέλλον, ο Α. Τσίπρας δεν έδινε νικηφόρα προοπτική. Συνεπώς ορθά έκρινε ότι έπρεπε να αλλάξει, άλλο αν κάποια στελέχη- αφού έφυγε- αναφωνούν πόσο μεγάλος ήταν και είναι, εκ των οποίων οι περισσότεροι το εννοούν, αλλά το πρόβλημα ήταν και είναι οι απέξω, που δεν το εννοούσαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανακάμψει υπό δύο όρους: Εφόσον η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκτεθεί σε σφάλματα και κοινωνικές τριβές και αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων ή ξεπεραστεί από τις συνθήκες. Αυτό το τελευταίο, το έπαθε η κυβέρνηση Ράλλη, το 1981. Ο,τι και αν έκανε, θα έχανε. Δεύτερον, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ φρεσκαριστεί και μας επιτρέψει να παραβλέψουμε τις αρνητικές καταστάσεις και στιγμές με τις οποίες εθελουσίως συνδέθηκε.
Όπως αποδείχθηκε, η αποχώρηση Τσίπρα ήταν αναγκαίος όρος για την παράβλεψη αυτή. Ο Αλέξης Τσίπρας αποτέλεσε πρόσωπο- σύμβολο μιας περιόδου που σημαδεύτηκε από κοινωνικό διχασμό, μισαλλοδοξία, ερασιτεχνισμό, δονικιχωτισμό και εξοργιστική άρνηση πραγματικότητας.
Η οικονομική κρίση δεν μας διαίρεσε από μόνη της. Είχε τους καταλύτες της, που σπεκουλάρισαν στη θολούρα και το σοκ, καλλιεργώντας στους πολίτες την ψευδαίσθηση ότι «υπήρχε και άλλος δρόμος»- και μάλιστα ευχάριστος- πέρα από την αποδοχή της μοναδικής διαθέσιμης θεραπείας. Και επειδή η κρίση είχε μπει στις δουλειές μας και στα σπίτια μας, η στάση αυτή μας δίχασε κοινωνικά. Και μπορεί μεν να ανέδειξε μια κυβέρνηση νταουλιών, αλλά συνοδεύτηκε από το γνωστό εκκωφαντικό σώριασμα σε συνδυασμό με την εξευτελιστική παραδοχή αυταπάτης, η οποία συγχωρείται σε εφήβους αλλά όχι σε πρωθυπουργούς, που παρίσταναν ότι δεν έβλεπαν το προφανές. Ότι δηλαδή δεν πηγαίναμε πουθενά χωρίς τη Μέρκελ. Το πράγμα έγινε αφόρητα προσβλητικό όταν η σπέκουλα βάλθηκε να εμφανίζει τους ρεαλιστές ως ριψάσπιδες και μειοδότες. Διότι, σου λέει, αφού υπάρχει άλλος δρόμος, εσύ γιατί διαλέγεις Μέρκελ; Διότι είσαι γερμανοτσολιάς. Οπερ έδει δείξαι: Η ενοχοποίηση έφτασε μέχρι τη ρίζα της κοινωνικής κλίμακας. Και αυτό δεν μπορεί να συγχωρηθεί. Ηρθε η ώρα που θα αποδεικνυόταν ότι υπήρχαν δύο εκδοχές Αγανακτισμένων στη χώρα, όχι μόνο εκείνοι που χορεύανε στις πλατείες για τα ΟΧΙ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται επομένως να αναδείξει έναν αρχηγό που θα σημάνει μια απομάκρυνση από το παρελθόν αυτό. Υπό τον όρο, βέβαια, ότι θα το αναγνωρίσει και ο ίδιος. Επιπλέον, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πολιτευθεί αναγνωρίζοντας τα πραγματικά και όχι τα φαντασιακά στοιχεία του αντιπάλου, τον οποίο αντιμετώπισε μέσα από βολικά ερμηνευτικά σχήματα παρωχημένου χαρακτήρα. Η στάση του έδωσε ανέλπιστα πολύ χώρο στον αντίπαλο να κάνει πάρτι σε κοινωνικές- γεωπολιτικές περιοχές που δεν του αναλογούσαν ιστορικά, αλλά τις κατακτά πολιτικά και, πλέον, ιδεολογικά.
Μια τέτοια στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, είτε θα σπρώξει το ΠΑΣΟΚ δεξιότερα είτε θα καταστήσει περιττό το ένα από τα δύο κόμματα, και άρα να οδηγήσει σε σύμπραξη ή αφομοίωση. Και αυτό φυσικά χρειάζεται έναν-μία αρχηγό-ίνα πέραν Τσίπρα. Και πέραν Ανδρουλάκη, μάλλον.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
