Stranger Things: Περιμένοντας την 5η σεζόν
Η δεκαετία του ’80 ήταν κασέτες, arcade, νέον, ψυχροπολεμικές σκιές, blockbuster φαντασίας, συνθεσάιζερ που έτριζαν σαν μέλλον και μια αφελής πίστη ότι όλα είναι δυνατά.
Το «Stranger Things», που προβάλλεται στο Netflix, είναι ένα τετράπλευρο τοτέμ της σύγχρονης τηλεόρασης, γραμμένο και σκηνοθετημένο από τους Ματ και Ρος Ντάφερ, όπου οι τέσσερις σεζόν λειτουργούν σαν τέσσερις πλευρές του ίδιου μνημείου, ένα ενιαίο, συμπαγές σχήμα, αλλά με κάθε πλευρά να έχει το δικό της χαρακτήρα, τη δική της υφή, τη δική της ιστορία. Δεν είναι τέσσερις κύκλοι που στέκονται απλώς παραθετικά στη σειρά, είναι τέσσερις όψεις του ίδιου αφηγήματος. Η καθεμία φωτίζει μια άλλη πτυχή της ενηλικίωσης, του τρόμου, της φιλίας. Μαζεμένες σχηματίζουν κάτι σημαντικότερο από το άθροισμά τους, ένα μικρό πολιτισμικό «τοτέμ» των 2010s που ορθώνεται στη μνήμη του θεατή. Τέσσερις περίοδοι που δεν στέκουν απλώς η μία δίπλα στην άλλη, αλλά αλληλοφωτίζονται σαν στάδια μιας παράξενης ενηλικίωσης, των παιδιών, των δημιουργών, και, ακόμα, αθόρυβα, του ίδιου του κοινού. Η σειρά εκτυλίσσεται στη δεκαετία του 1980 στη φανταστική πόλη Χόκινς της Ιντιάνα και αποτελεί φόρο τιμής στη δεκαετία του ‘80 και της ποπ κουλτούρας. Αν κάτι κατόρθωσαν οι αδελφοί Ντάφερ, είναι πως έθαψαν κάτω από ποδήλατα, walkie-talkies και τέρατα μια ιστορία που μιλάει για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις στην άκρη μιας αόρατης ρωγμής. Κάθε σεζόν είναι και μια διαφορετική γεύση του ίδιου πειράματος.
Η πρώτη περίοδος έρχεται σαν ηλεκτρισμός, γρήγορη, καθαρή, ανόθευτη. Ένας μικρός χαλασμός στο Χόκινς, ένα αγόρι που εξαφανίζεται (Νόα Σναπ), μια πόλη που νομίζει πως ξέρει τον εαυτό της, και μια κοπέλα (Μίλι Μπόμπι Μπράουν) όπλο-τραύμα που εμφανίζεται μέσα απ’ τα δάση σαν πλάσμα που δεν ξέρει αν γεννήθηκε για να σωθεί ή για να σώσει. Είναι η σεζόν που δεν σηκώνει περιττά λόγια, λειτουργεί σαν το υπαρξιακό «ποιος είμαι;» που ψιθυρίζει ένα παιδί όταν σβήνει το φως και οι σκιές μεγαλώνουν. Με καλοζυγισμένη μυθολογία, με χαρακτήρες που σε νοιάζουν από το πρώτο λεπτό, με τρόμο που δεν βιάζεται να αποκαλυφθεί, αυτός ο κύκλος είναι η καταγωγή μιας γοητείας που ακόμη δεν έχει ξεθωριάσει.
Η δεύτερη σεζόν, σαν όλους τους δεύτερους δίσκους, παλεύει να μιλήσει πιο βαθιά. Το Upside Down ο παράλληλος, σκοτεινός, εφιαλτικός κόσμος στο Stranger Things, δεν είναι πια ένας αντίπαλος, γίνεται κάτι πιο ύπουλο, μια σκιά που μπαίνει στα σώματα, χαράζει ραφές στους φίλους, ανοίγει ρωγμές στις σχέσεις. Οι Ντάφερ φέρνουν μπροστά τη θρυμματισμένη ψυχολογία, κυρίως της Eleven, και κάνουν το Χόκινς πιο ευάλωτο. Τα επεισόδια πλαταίνουν, οι γραμμές συστέλλονται και εκτείνονται, και ναι, κάποιες διαδρομές μοιάζουν περιττές. Μα εδώ βρίσκεται η καρδιά της σειράς, στη δεύτερη σεζόν βλέπεις τα παιδιά να γίνονται κάτι δύσκολο, κάτι πιο επικίνδυνο, κάτι που δεν χωράει πια στον παλιό χάρτη της πόλης. Είναι ίσως η λιγότερο «σφιχτή» αφήγηση, αλλά η πιο ειλικρινής ως προς το τι σημαίνει να μεγαλώνεις, να χάνεις, να μπερδεύεσαι, να θυμώνεις, να αποκόβεσαι.
Η τρίτη σεζόν αλλάζει ρυθμό. Ξαφνικά, όλα λούζονται με το χρώμα μιας ευφορικής καλοκαιρινής τρέλας. Το Starcourt Mall ανασαίνει σαν νέος ναός προσφοράς και κατανάλωσης, σαν μια παλλόμενη καρδιά όπου όλες οι ιστορίες καταλήγουν ή χάνονται. Η σειρά εδώ γίνεται πιο εξωστρεφής, πιο φωνακλάδικη, ένα καρουζέλ από χιούμορ, χημεία, σπασμένες φιλίες, εφηβικούς έρωτες και τέρατα που μυρίζουν καλοκαιρινό μπάρμπεκιου και καταστροφή. Αν κάποιος θέλει να της προσάψει κάτι, είναι ότι μερικές φορές θυμίζει φλεγόμενη πινακίδα νέον, φωτεινή, αλλά υπερβολική σχεδόν εκτυφλωτική. Κι όμως, κάτω από όλο αυτό το υπερθέαμα, η σεζόν κουβαλά μια μελαγχολία για την παιδικότητα που υποχωρεί, και για το τίμημα της ανεμελιάς όταν ο κόσμος από κάτω τρίζει.
Και έπειτα έρχεται η τέταρτη περίοδος, σαν νυχτερινή καταιγίδα. Το Χόκινς σκοτεινιάζει, οι χαρακτήρες σκορπίζουν, το Upside Down δεν είναι πια «εκεί έξω» αλλά ακουμπά πάνω στο δέρμα. Ο Vecna, φτάνει στο σημείο όπου το Stranger Things σταματά να παίζει με ποδήλατα και νοσταλγία και βυθίζεται σε βαθύ, ψυχικό τρόμο. Είναι ό,τι μένει όταν το παιδικό σκοτάδι αποκτήσει όνομα. Ο πιο ώριμος και προσωπικός εχθρός της σειράς, κάνει τους ήρωες να στριμώχνονται μπροστά στα δικά τους τραύματα. Ο τρόμος εδώ δεν είναι ζήτημα τεράτων• είναι η μνήμη, η ενοχή, το ανείπωτο. Η σειρά βρίσκει την πιο κινηματογραφική μορφή της, εξελιγμένα οπτικά εφέ, παλίρροιες έντασης, η μουσική της Kate Bush να τραβάει χαρακτήρες έξω από την άβυσσο. Μερικές στιγμές, βέβαια, η υπερβολική διάρκεια των επεισοδίων λειτουργεί σαν βάρος, αλλά είναι ένα βάρος που κουβαλάει πράγματα που άξιζε να ειπωθούν.
Κοιτώντας και τις τέσσερις περιόδους σαν ένα σώμα, το «Stranger Things» μοιάζει με καθρέφτη που αντανακλά την πορεία από την αθωότητα στο σκοτάδι. Από την πρώτη σπίθα περιπέτειας στη διάλυση, από το παιχνίδι στην απώλεια. Κάθε σεζόν είναι και μια βαθμίδα σε μια σκάλα, μια σπείρα, που δεν ξέρεις αν ανεβαίνει ή κατεβαίνει. Το μόνο βέβαιο είναι πως, ενόψει της πέμπτης και τελευταίας πράξης, η σειρά έχει ήδη χτίσει έναν μύθο, έναν κόσμο όπου τα τέρατα φορούν μάσκες, οι φίλοι κρατούν τα σύμπαντα ενωμένα, κι η ενηλικίωση έρχεται πάντα από τα σκοτεινά δωμάτια, εκεί όπου περιμένει η αλήθεια.
Η 5η σεζόν του «Stranger Things» του Netflix θα κυκλοφορήσει σε τρεις φάσεις: 4 επεισόδια στις 26 Νοεμβρίου 2025, άλλα 3 στις 25 Δεκεμβρίου (Χριστούγεννα) και το φινάλε στις 31 Δεκεμβρίου (Παραμονή Πρωτοχρονιάς). Το τελευταίο επεισόδιο θα προβληθεί ταυτόχρονα και σε κινηματογράφους σε ΗΠΑ και Καναδά.
Η πέμπτη σεζόν αναμένεται να είναι το συναισθηματικό και μυθολογικό αποκορύφωμα όλων όσων έχουμε δει μέχρι τώρα. Ο Vecna, ως πιο ολοκληρωμένος και σκοτεινός εχθρός, μοιάζει έτοιμος για την τελική αντιπαράθεση με τους ήρωες, η Eleven πιθανότατα θα βρεθεί αντιμέτωπη με το παρελθόν, αλλά και με την ύπαρξή της, όχι μόνο ως «κορίτσι-δύναμη», αλλά ως πηγή ανάμνησης και πόθου για λύτρωση.
Το γεγονός ότι η σεζόν χωρίζεται σε τρία μέρη, πέρα από τον εμπορικό χαρακτήρα των προβολών, πιθανόν υποδηλώνει πως οι δημιουργοί θα αφιερώσουν χρόνο στο να “αναπνέουν” οι αποχρώσεις του δράματος, όχι μόνο η μάχη, αλλά και οι σχέσεις, οι συγκρούσεις του παρελθόντος, οι απώλειες και οι εσωτερικοί δαίμονες. Η δομή αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως ένα είδος μεγάλου μουσικού τελετουργικού, τα επεισόδια δεν θα είναι απλά επεισόδια, αλλά “μέρη” μιας τελετής.
Θα είναι κρίσιμο κατά πόσο αυτή η σεζόν θα καταφέρει να “κλείσει” τα πάντα με αξιοπρέπεια, όχι μόνο τον τρόμο του Upside Down, αλλά και την πορεία των χαρακτήρων που αγαπήσαμε, των παιδιών που μεγάλωσαν, των ενηλίκων που άλλαξαν, της φιλίας που δοκιμάστηκε και άντεξε. Αν επιτύχει αυτόν τον στόχο, τότε το Stranger Things δεν θα κλείσει απλώς ένα κεφάλαιο, θα αφήσει ένα μνημείο στην τηλεοπτική φαντασία και την ποπ κουλτούρα και θα αποδείξει ότι η δεκαετία του ’80 δεν μόνο ήταν μαλλί λακ σε ύψος πολυκατοικίας, κασέτες που «μασούσαν», arcade που ρούφαγαν κέρματα, νέον παντού και σχεδόν παράνομη αισιοδοξία.
Η «Πελοπόννησος» και το pelop.gr σε ανοιχτή γραμμή με τον Πολίτη
Η φωνή σου έχει δύναμη – στείλε παράπονα, καταγγελίες ή ιδέες για τη γειτονιά σου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
