Ζαριές, πούλια και αφηγήσεις: Ο Γιώργος Πλούμης μιλάει στην «Π» για το νέο του βιβλίο «Μαθαίνοντας από τον παππού τάβλι και ιστορία»

Στις 170 σελίδες του, ο παππούς του Γ. Πλούμη, Βαγγέλης, μέσα από τις παρτίδες τάβλι πάνω στο χειροποίητο τάβλι από ξύλο κερασιάς που έχει χαρίσει στον εγγονό του Γιωργάκη (τον ίδιο τον συγγραφέα) βρίσκει την ευκαιρία να του αφηγηθεί ιστορίες από τη ζωή του παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα του 20ού αιώνα -από την εποχή του Βενιζέλου μέχρι τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ζαριές, πούλια και αφηγήσεις: Ο Γιώργος Πλούμης μιλάει στην «Π» για το νέο του βιβλίο «Μαθαίνοντας από τον παππού τάβλι και ιστορία»

Καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, αφότου συνταξιοδοτήθηκε μετά από 40 χρόνια υπηρεσίας, κατά τα  οποία ασχολείτο με χημικές εξισώσεις αντιδράσεις, μαθηματικούς τύπους με ασκήσεις φυσικές και χημείας, ο Γιώργος Πλούμης δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια. Ακολούθησε  τον δρόμο της συγγραφής, καθότι από μαθητής είχε κλίση στα φιλολογικά μαθήματα και έγραφε άριστες εκθέσεις.

Η αρχή έγινε με το πρώτο του βιβλίο «Από τα Καλάβρυτα στον Κουτσουρά», ένα οδοιπορικό στην εκπαίδευση, το οποίο εκδόθηκε το 2018 από τις «Αχαϊκές Εκδόσεις». Δεν έμεινε εκεί, όμως. Σειρά, στις αρχές του 2020, είχε το «Μεταξύ ενός καφέ και μίας παρτίδας τάβλι», ιδιωτική έκδοση, που τυπώθηκε σε πολύ περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, και έχοντας εισπράξει θετικά σχόλια, επανεκδόθηκε πρόσφατα, σε βελτιωμένη έκδοση («Επίμετρο») με τον τίτλο «Μαθαίνοντας από τον παππού τάβλι και ιστορία».

Στις 170 σελίδες του, ο παππούς του Γ. Πλούμη, Βαγγέλης, μέσα από τις παρτίδες τάβλι πάνω στο χειροποίητο τάβλι από ξύλο κερασιάς που έχει χαρίσει στον εγγονό του Γιωργάκη (τον ίδιο τον συγγραφέα) βρίσκει την ευκαιρία να του αφηγηθεί ιστορίες από τη ζωή του παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα του 20ού αιώνα -από την εποχή του Βενιζέλου μέχρι τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.

Οπως λέει ο Γιώργος Πλούμης στην «Π», στην οποία έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς άρθρα του, «στόχος μου ήταν μέσα από τις ιστορικές αφηγήσεις του παππού μου, ο οποίος ήταν διοικητής της Πυροσβεστικής, να καταγράψω τόσο τη σημασία που έχει η μετάδοση γνώσης από γενιά σε γενιά όσο και τα πολύτιμα μαθήματα ζωής που πήρα από εκείνον. Για παράδειγμα, ότι στη ζωή χρειάζονται οργάνωση, σχεδιασμός και τύχη όπως και στο τάβλι, και βεβαίως ότι στόχος δεν είναι η νίκη, αλλά η συμμετοχή, η προσπάθεια και η χαρά του παιχνιδιού».

Ως προς την αντικειμενικότητα με την οποία προσέγγισε τα ιστορικά γεγονότα που παραθέτει, ο Γ. Πλούμης εξηγεί ότι η διαδικασία ήταν απαιτητική, καθώς χρειάστηκε να αφιερώσει πολύ χρόνο στη μελέτη και στη διασταύρωση πληθώρας πηγών.

Ζαριές, πούλια και αφηγήσεις: Ο Γιώργος Πλούμης μιλάει στην «Π» για το νέο του βιβλίο «Μαθαίνοντας από τον παππού τάβλι και ιστορία»

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Εχοντας μεγαλώσει ο ίδιος σε εκπαιδευτικό περιβάλλον, καθώς οι γονείς του ήταν δάσκαλοι, και βάσει της προσωπικής του εμπειρίας στις σχολικές αίθουσες, ζητήσαμε την άποψη του Γ. Πλούμη περί την εξέλιξη της εκπαίδευσης στην πορεία των χρόνων.

«Το σχολείο στην εποχή μου ήταν πιο συντηρητικό και αυστηρό. Και ίσως πιο άδικο, καθώς οι καθηγητές δεν το είχαν σε τίποτα να τιμωρούν τους μαθητές με το παραμικρό. Στις μέρες μας, είναι μεν πιο χαλαρό, αλλά κάπου έχει ξεπεραστεί το μέτρο. Αν ο εκπαιδευτικός είναι λίγο επιεικής, τα παιδιά το εκμεταλλεύονται και δεν τον αφήνουν να κάνει σωστά τη δουλειά του. Ως προς τις γνώσεις, όμως, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και πολύ. Και τότε παπαγάλιζες και τώρα παπαγαλίζεις. Η κριτική σκέψη, δυστυχώς, δεν αναπτύσσεται ούτε σήμερα» απαντά, ενώ καταθέτει, επίσης, τον έντονο προβληματισμό του για την απαξίωση του σχολείου, μην κρύβοντας την απαισιοδοξία του για τη βελτίωση της κατάστασης στην πολύπαθη Παιδεία. Εκείνο που θεωρεί πάντως «βασικό για τους εκπαιδευτικούς είναι να αποκτούν σωστή παιδαγωγική επιμόρφωση, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να έρχονται κοντά στα παιδιά, να αφουγκράζονται τις ανάγκες τους και να πορεύονται μαζί τους στο δύσκολο έργο τους».

«Αλλωστε, κατά τον Παπανούτσο», καταλήγει ο Γ. Πλούμης «”δάσκαλος είναι αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο, μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός”».