Μάρω Λεονάρδου: «Οι άνθρωποι ξέχασαν τι σημαίνει ν’ αγαπάς τον άλλο»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας επιτυχημένος ψυχαναλυτής με μια σταρ αστρολόγο; Ξεκινώντας από την τυχαία συνάντησή τους και την πολυτάραχη ερωτική τους ιστορία, η Μάρω Λεονάρδου ανιχνεύει και αποτυπώνει τις σύγχρονες ανθρώπινες συμπεριφορές και σχέσεις. Σήμερα μιλά στην «ΠτΚ» για τον «Ερωτευμένο Φρόιντ» της (εκδ. Αρμός), εκφράζει την άποψη και τους προβληματισμούς της για θέματα της επικαιρότητας και τονίζει τη σημασία του να είμαστε «κυβερνήτες» της μοίρας μας.

Μετράτε έξι μυθιστορήματα, συμπεριλαμβανομένου του νέου σας «Ο ερωτευμένος Φρόιντ». Πώς λειτουργεί το γράψιμο για εσάς;

Λειτουργεί εκτονωτικά, όταν θέλω να πω και να μοιραστώ κάτι… Αυτό μπορεί να είναι μια ιστορία, σκέψεις, κάτι που έμαθα και μοιάζει ασυνήθιστο και διαφορετικό από τα τετριμμένα, κάτι που αξίζει τον κόπο να το μάθουν και οι άλλοι. Επίσης, δημιουργώντας μια ιστορία, είναι σαν να δημιουργείς ένα μικρό Σύμπαν, κάτι που σε κάνει και λίγο ένα μικρό Θεό, αρκετά ναρκισσιστικό που το λέω, όμως κάπως έτσι λειτουργεί, για μένα τουλάχιστον…

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια εκπαιδεύεστε ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια ομάδας και οικογένειας στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας. Ενώ έχετε κάνει 3 χρόνια σπουδές στην Αστρολογία. Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τους συγκεκριμένους τομείς;

Είναι ένα είδος προσωπικής «διαστροφής», από παιδί έψαχνα τα γιατί και τα διότι της ζωής, γι’ αυτό και όσο με θυμάμαι διαβάζω. Και διαβάζω πολύ, μαθαίνω. Επίσης, η αέναη αναζήτηση της γνώσης σε διατηρεί νέο. Γίνομαι πάλι φοιτήτρια και τώρα που έχω άπλετο ελεύθερο χρόνο και περισσότερη ωριμότητα, το απολαμβάνω.

Ηταν, λοιπόν, «Ο ερωτευμένος Φρόυντ» φυσικό επακόλουθο αυτής της διπλής ενασχόλησής σας;

Ναι, κάπως έτσι. Σκεφτόμουν αυτούς τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους -τους ήρωες του βιβλίου- πολύ καιρό προτού τους βάλω στο χαρτί, και ειλικρινά το βρήκα εξαιρετικά συναρπαστικό να τους βάλω να ερωτευτούν. Υποτίθεται πως όταν ερωτεύεσαι αφήνεις πίσω κάποια κομμάτια του εαυτού σου για να μπορέσεις να συνυπάρξεις με τον άλλον, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε είτε πρόκειται για την επαγγελματική σου ιδιότητα, είτε για την οικογένειά σου, αλλιώς δεν γίνεται. Και νομίζω πως στη συγκεκριμένη ιστορία, οι δύο ήρωες τα κατάφεραν σε ένα μεγάλο βαθμό να αφήσουν πίσω αυτά που τους χώριζαν, προκειμένου να συναντηθούν σ’ αυτά που τους ενώνουν, και που δεν ήταν άλλα από την τεράστια έλξη που ένιωσαν ο ένας για τον άλλον.

Μέσα από την πολύπλοκη, γεμάτη σκαμπανεβάσματα, ερωτική ιστορία των ηρώων σας -του ψυχαναλυτή Μύρωνα και της αστρολόγου Μπέλλας-, αποτυπώνετε επακριβώς πλείστες σημερινές σχέσεις. Στην πιστή καταγραφή συνέβαλαν οι δημοσιογραφικές σας «κεραίες»;

Μάλλον οι γυναικείες μου «κεραίες» θα έλεγα. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που έστω μια φορά στη ζωή τους μπλέχτηκαν στα δίχτυα κάποιου παντρεμένου, όχι ανυποψίαστες, ούτε επειδή παρασύρθηκαν. Και υπάρχουν άπειρες εξηγήσεις γιατί συμβαίνει αυτό. Συμβαίνει βέβαια και το αντίστροφο, όμως είναι γνωστό ότι οι γυναίκες για να χαλάσουν τον γάμο τους σημαίνει ότι έχουν ερωτευτεί, ενώ οι άντρες το κάνουν πιο δύσκολα, συνήθως χρησιμοποιούν μια παράλληλη σχέση για σεξουαλική και συναισθηματική εκτόνωση και πολύ σπάνια χαλάνε τον γάμο τους. Ετσι, λοιπόν, ως γυναίκα, θέλησα να αποτυπώσω όσο πιο πιστά γίνεται μια τέτοια ιστορία είτε από την πλευρά της συζύγου, είτε από την πλευρά της ερωμένης. Και νομίζω ότι πρόκειται για ένα αρκετά «δίκαιο» βιβλίο, στο οποίο όλοι έχουν τα δίκια τους.

Απόντες ή αδιάφοροι πατεράδες, υπερπροστατευτικές ή σκληρές ή καταθλιπτικές μανάδες, διαλυμένες οικογένειες, τραυματισμένα παιδιά. Τι μπορεί να βάλει τέλος σε αυτόν τον -βασανιστικό- αέναο κύκλο;

Ετσι είναι η ζωή και όλα είναι μέσα στη ζωή. Είναι εξαιρετικά χριστιανικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να αλλάξει κάτι σε κοινωνικό επίπεδο, αν κάποιος «σωτήρας» βρει το μαγικό ραβδάκι για να το κάνει. Το καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο, συνυπάρχουν σε κάθε άνθρωπο, αυτό που αλλάζει και ξεχωρίζει το κάθε άτομο από το άλλο, είναι η ποσότητα, το μέγεθος αν θέλετε του κακού ή του καλού που κουβαλάει μέσα του. Πιστεύω λοιπόν ότι μεγαλύτερη αυτογνωσία σε ατομικό επίπεδο μπορεί να βοηθήσει τις κοινωνίες στο σύνολό τους. Και αυτό γίνεται μόνο μέσα από την ψυχανάλυση.

Θίγετε το θέμα της διαφορετικότητας. Πού βρισκόμαστε σήμερα ως προς την αποδοχή της;

Σίγουρα σε καλύτερο σημείο σε σχέση με παλαιότερα. Εχουμε ωστόσο ακόμη τεράστιο δρόμο να διανύσουμε αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι (άντρες – γυναίκες) που διστάζουν αν το αποκαλύψουν στους γονείς τους, ή ανησυχούν για το κοινωνικό στίγμα.

Στην ιστορία σας περιγράφετε μεν δύσκολες σχέσεις, καμιά, όμως δεν φτάνει στη σωματική κακοποίηση. Ποια η άποψή σας γι’ αυτό το ζήτημα, που φτάνει έως και σε φόνους, τελευταίως;

Οταν καταλήγεις στη βία, είτε την ασκείς, είτε τη δέχεσαι για χρόνια χωρίς να αντιδράς, αυτό σημαίνει πως είσαι ψυχικά άρρωστος και χρειάζεσαι βοήθεια. Οι φόνοι γυναικών , ή αλλιώς γυναικοκτονίες, είναι μόνο ένα κομμάτι της «αρρώστιας» που δυστυχώς σήμερα έχει κατακλύσει τις κοινωνίες μας. Τα υπερβολικά μέτρα λόγω της πανδημίας, ο εγκλεισμός αλλά και ο παραλογισμός που χαρακτήρισε τις ζωές των ανθρώπων τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με την οικονομική ανασφάλεια, οδήγησαν στην τρέλα! Οι άνθρωποι ξέχασαν τι σημαίνει να περνάς καλά, να αγαπάς και να βοηθάς τον άλλον, είναι θυμωμένοι, είναι απελπισμένοι, αντιδρούν με βία. Φυσικά, για έναν άντρα είναι πάντα πιο εύκολο να ξεσπάσει αυτή την οργή με σωματική βία πάνω σε μια γυναίκα. Ομως θα έχετε σίγουρα διαπιστώσει την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας και εγκληματικότητας σε ένα ευρύτερο επίπεδο που δεν αφορά μόνο γυναίκες, αφορά παιδιά και ηλικιωμένους επίσης κι αυτό είναι απόρροια ψυχικών διαταραχών που παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Οχι, δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα, ίσως σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο μου.

Πανδημία, έκρηξη πολέμου στην Ουκρανία, τιμές στα ύψη -ζούμε σε μια εποχή με την ανασφάλεια να χτυπάει «κόκκινο». Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που φοβάμαι γενικότερα και έχοντας εργαστεί για 33 χρόνια ως δημοσιογράφος διεθνών ειδήσεων, ξέρω πολύ καλά πως κρίσεις στον κόσμο υπήρχαν ανέκαθεν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Με τρομάζει ωστόσο η ολοένα αυξανόμενη παρέμβαση του κράτους στον τρόπο ζωής των ανθρώπων, που υποτίθεται ότι γίνεται για το καλό μας. Κι αυτό που με τρομάζει ακόμη περισσότερο είναι η ευκολία υποταγής των απλών ανθρώπων σε τέτοιες πολιτικές, που δεν συνειδητοποιούν ότι πίσω από αυτές κρύβονται και μεγάλα συμφέροντα που απολαμβάνουν τεράστια κέρδη.

Επειδή στο βιβλίο σας αναφέρεστε στη δυνατότητα του ανθρώπου να «γίνει Θεός και κύριος της ζωής του»- τι θα προτείνατε ως συμβουλή;

Ακριβώς αυτό. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και ορίστε την όπως θέλετε και όπως καλύτερα μπορείτε. Δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω αρκετά αλτρουιστής για να σας σώσει. Και σίγουρα δεν είμαι από αυτούς που εναποθέτω τη μοίρα μου σε κανέναν Θεό και σωτήρα.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News