Κοψ΄το «δεν κόβεται»
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Ποιο θέμα θα ήταν προτιμότερο να σχολιάσουμε σήμερα, με τη γνωστή αντιφατικότητά μας που μπερδεύει τον αναγνώστη, σαν να μην του έφταναν οι δικές του αντιφάσεις; Υποψήφιο θέμα 1, η συνέντευξη που κάναμε χθες στο ραδιοφωνικό στούντιο στον Γιώργο Παπανδρέου. Υποψήφιο θέμα 2, η παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος.
Αποφασίστε γρήγορα, γιατί θα μας την πέσουν χάκερ και θα τα χάσουμε τη θέματα, μ’ αυτούς τους μάδερ χάκερ. Ναι, ΟΚ. Προτιμάτε να μιλήσουμε για το τσιγάρο. Ο λόγος είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου σίγουρα δεν κόβεται, ενώ με το τσιγάρο υπάρχει μια ελπίδα. Όχι για όλους όμως. Για εκείνους που θέλουν να την υπερασπιστούν. Διότι το ζήτημα με την ελπίδα δεν είναι αν πεθαίνει τελευταία, προτελευταία ή μετά θάνατον. Η ελπίδα δεν είναι ποτέ ζωντανή. Γεννιέται μόνο εάν θέλει κανείς να της δώσει προοπτική. Αν δεν θέλει, η ελπίδα είναι μια σκέτη θεωρία. Εκτός αν μιλάμε για ελπίδα ενός γεγονότος ανεξάρτητου από τα δικά μας περιθώρια παρέμβασης. Ελπίζεις, πχ, ενώ είσαι κατάδικος, ισοβίτης, στο Αλκατράζ, ότι γίνεται ένας σεισμός, γκρεμίζεται η φυλακή, εσύ επιβιώνεις, και πεθαίνουν όλοι όσοι θα μπορούσαν να καταδώσουν ότι έχεις αποδράσει. Εντάξει, αυτά δεν γίνονται. Αλλά το τσιγάρο μην περιμένεις να κοπεί με μια τέτοια συρροή συμβάντων. Μόνο ένας μπορεί να το κάνει και αυτός είσαι εσύ. Ο επόμενος που μπορεί να το κάνει είναι ένα οξύ έμφραγμα.
Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος: Η ημέρα κατά την οποία κάνουν τον έξυπνο στον καπνιστή όσοι δεν κάπνισαν ποτέ και όσοι κατάφεραν να το κόψουν. Ο καπνιστής δεν θέλει να του μιλάς για το τσιγάρο, παρ’ εκτός εάν θέλει εκείνος να μιλήσει γι’ αυτό. Τις άλλες ώρες το απαγορεύει. Βουρλίζεται. Είναι μια εκδοχή εκβιασμού: Εξασφαλίζει δια της εκρήξεως την ησυχία του. Ή με παραπλανητικές διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις, με τις οποίες αγοράζει χρόνο. Αλλά αν τον αφήνεις στην ησυχία του, καλό δεν του κάνεις. Στην ουσία, βέβαια, δεν πιστεύει ότι προτεραιότητά σου είναι το καλό του. Υποπτεύεται- και μπορεί να είναι εντελώς βάσιμο αυτό- ότι προτεραιότητά σου είναι να επιβεβαιώνεις σε βάρος σου τη δική σου «ανωτερότητα», αντλείς ικανοποίηση πάνω στη δική του την καμπούρα. Τον καταλαμβάνει επίσης μια μορφή άγριου παράπονου, όταν τον αγαπάς με λάθος τρόπο, δεν τον καταλαβαίνεις, είσαι ένας ξένος. Το τσιγάρο μπορεί να κάψει τις σχέσεις σας. Οι καπνιστές νιώθουν καλύτερα όταν βρίσκονται εν μέσω καπνιστών, είναι ένα παιδιάστικο αίσθημα κοινότητας, όπως ένας οπαδός που εντοπίζει έναν άλλο οπαδό σε ένα άλλο ημισφαίριο. Ομάδααααα. Πατρίδααααα. Κι ας είναι εντελώς παράταιροι σαν προσωπικότητες. Αρκεί το τσιγάρο για να νιώσουν αδέλφια. Αρκεί το τσιγάρο για να χωρίσουν αδέλφια.
Αν κάποιος πρώην καπνιστής επιχειρήσει να ξανανάψει τσιγάρο, το πιθανότερο είναι να αισθανθεί αηδία. Αυτό θα έπρεπε να νιώθει κάποιος που καπνίζει, σε κάθε τσιγάρο, όπως άλλωστε ένοιωσε την πρώτη φορά. Αλλά αφού το ένοιωσε την πρώτη φορά, γιατί δοκίμασε και δεύτερη; Διότι είχε κίνητρο να παρακάμψει την άπωση και τη ναυτία: Ηθελε να προσχωρήσει στον κόσμο του Μάρλμπορο, πιστεύοντας ότι με το κάπνισμα θα χειραφετηθεί, θα καταξιωθεί, θα εγκριθεί, θα ενηλικιωθεί, θα σαγηνεύσει. Ο εθισμένος καπνιστής, ανάβοντας τσιγάρο δεν νιώθει πλέον αηδία, αλλά ικανοποίηση για την κάλυψη των αναγκών του σε νικοτίνη. Καθώς η βλάβη από το κάπνισμα είναι βραδύκαυστη, όπως το ίδιο το τσιγάρο, αλλά νομοτελειακή, ο καπνιστής δεν τη συνειδητοποιεί. Τις ανημπόριες του τις ερμηνεύει ως κληρονομιά της ηλικίας. Μάλιστα δεν τις συνειδητοποιεί καν, γιατί η αδυναμία σου επιβάλλει τρόπο ζωής και ματαιώσεις. Δεν λαχανιάζεις, γιατί δεν τρέχεις. Δεν κουράζεσαι, γιατί δεν χορεύεις. Δεν σε πειράζουν οι σκάλες γιατί θεωρείς αδιανόητο να τις δοκιμάσει. Αν το ασανσέρ έχει χαλάσει, κανένα θέμα: Πάμε να μείνουμε στης αδελφής μας.
Η νικοτίνη είναι μεγάλη μάγισσα. Οι άνθρωποι που δεν κόβουν το τσιγάρο, δεν έχουν μόνο ζήτημα με τη στέρηση. Δεν τους πτοεί τόσο αυτό. Τους προκαλεί τρόμο η ιδέα μιας ζωής χωρίς τσιγάρο. Σαν να βιώνουν αναδρομικά μια συνθήκη πένθους. Και αυτοπαραμυθιάζονται με αφηγήματα συνανθρώπων που δεν έπαθαν τίποτα από το τσιγάρο. Ψέματα. Όλοι έπαθαν. Απλά έχουν ξεχάσει τη ζωή με καθαρά πνευμόνια και νομίζουν ότι είναι φυσιολογικό να περπατάς σαράντα μέτρα και να θέλεις διάλειμμα ή να ξυπνάς κουρασμένος «λόγω του καιρού».
Μπορείς να βάλεις ένα στοίχημα με τον εαυτό σου αλλά και με τον περίγυρο. Να αποδείξεις ότι είσαι ισχυρότερος κάθε στερητικού συνδρόμου. Να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις μόνο με υγιή μέσα κάθε αναστάτωση που θα σου προκαλέσει πρόσκαιρα η έλλειψη της νικοτίνης. Γιατί ο μόνος τρόπος που έχεις για να κόψεις το τσιγάρο είναι να το κόψεις. Να μην το ξαναβάλεις στο στόμα σου. Να μην ξαναφέρεις τσιγάρο αναμμένο στα χείλη. Να μην πιάσεις πακέτο. Αν αυτό συμβεί, θα συμβεί απλά γιατί δεν θέλεις να αναμετρηθείς. Και όχι επειδή «σου λείπει η νικοτίνη». Τι είναι η νικοτίνη για να σου λείψει; Η μάνα σου; Η πατρίδα; Το παρεάκι του καρναβαλιού;
Δεν χρειαζόμαστε τέτοιες ανακωχές και ενέσεις για να τρέχουμε το 24ωρό μας. Αμα νιώσεις πίεση- άνθρωπος είσαι- κάνε μια γύρα στον Αγιαντρέα. Αμα η πίεση δεν φεύγει, τότε έχεις πρόβλημα με τις υποχρεώσεις. Οι υποχρεώσεις δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Απλά θα προτιμούσες να είσαι μικρό παιδί και να μπορείς να ασχολείσαι μόνο με το κουβαδάκι σου. Αφού το ξέρεις: Το κουβαδάκι ήταν ανέκαθεν βαρετό. Αντίθετα, οι υποχρεώσεις έχουν ενδιαφέρον. Το τσιγάρο, τι το ενδιαφέρον έχει, πια; Τσαφ, ρουφ, φου, ρουφ, φου, δυο λεφτά έρχομαι. Δε βαρέθηκες ακόμα;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
