Ο διαρκής κίνδυνος πάνω από τα κεφάλια μας που είναι παραμελημένος
Ο Απόστολος Αναστασόπουλος γράφει για τον κίνδυνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί, αλλά επιλέγουμε να μην του δίνουμε σημασία
Το σοκαριστικό περιστατικό στην Πάτρα, όπου ένας 59χρονος άνδρας έχασε τη ζωή του από την πτώση μαρμάρων πολυκατοικίας, δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο. Είναι απλώς το πιο πρόσφατο από μια αλυσίδα παρόμοιων γεγονότων που αναδεικνύουν μια σκληρή και παραμελημένη αλήθεια: οι ελληνικές πόλεις, και πρώτα απ’ όλα η Πάτρα, κρύβουν κινδύνους κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας.
Όσοι κυκλοφορούν καθημερινά στους δρόμους το ξέρουν καλά – και ας μην το λένε. Ένα απλό βλέμμα σε πολυκατοικίες, παλιά και νεότερα κτίρια, αποκαλύπτει εικόνες εγκατάλειψης: σαθροί σοβάδες, μπαλκόνια με εμφανή σημάδια υγρασίας, μεγάλες ρωγμές, κομμάτια μαρμάρου που κρατιούνται ετοιμόρροπα σε γωνίες οικοδομών. Η εικόνα είναι η ίδια, είτε κανείς περπατά στην καρδιά της Πάτρας είτε σε γειτονιές της Αθήνας ή άλλων ελληνικών πόλεων.
Κι όμως, αυτή η εικόνα θεωρείται σχεδόν «φυσιολογική». Δεν προκαλεί συναγερμό, δεν πυροδοτεί σχεδιασμούς. Οι πολίτες έχουμε σχεδόν εξοικειωθεί με τον κίνδυνο, και οι αρχές, τις περισσότερες φορές, λειτουργούν κατόπιν εορτής. Όσες φορές κι αν επισημανθεί από ειδικούς, μηχανικούς, ακόμη και δημοτικές υπηρεσίες, το πρόβλημα καταλήγει να ξεχνιέται – μέχρι να γίνει το επόμενο ατύχημα ή δυστύχημα.
Αυτό δεν είναι κινδυνολογία. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Μια αργή κρίση δημόσιας ασφάλειας, που δεν προβάλλεται όσο της αξίζει επειδή δεν είναι «θεαματική», παρά μόνο όταν κάποιος τραυματιστεί ή σκοτωθεί. Ποιος θυμάται άραγε το προηγούμενο περιστατικό πτώσης σοβάδων σε κάποιο σχολείο; Ποιος γνωρίζει αν οι έλεγχοι των κτιρίων είναι επαρκείς και τακτικοί; Ποιανού είναι τελικά η ευθύνη;
Χρειάζεται να ξαναδούμε το πρόβλημα κατάματα. Να θεσπιστεί ένα πρόγραμμα καταγραφής και άμεσης παρέμβασης για τα επικίνδυνα κτίρια. Να στηριχθούν οι ιδιοκτήτες με επιπλέον φορολογικά και τεχνικά εργαλεία ώστε να προβούν σε αποκαταστάσεις. Να απαιτήσουμε ένα πλαίσιο ελέγχου και συντήρησης που να μην εξαρτάται από το αν θα υπάρξει τραυματισμός για να κινητοποιηθεί ο μηχανισμός.
Γιατί η ζωή στους δρόμους της πόλης μας δεν μπορεί να παίζεται κάθε μέρα στη ρουλέτα. Γιατί το να περπατάς στο πεζοδρόμιο δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι επικίνδυνο. Και γιατί, τελικά, αυτός ο κίνδυνος από πάνω δεν είναι αόρατος — είναι απλώς παραμελημένος.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
