O Σ. Μπαρμπαρόσος κυνηγάει χαμόγελα αντί για ρεκόρ

Κάθε του διαδρομή είναι μια υπόσχεση ζωής: από την ανάβαση του Ολύμπου κουβαλώντας στην πλάτη την 8χρονη Λουκία, μέχρι τα 1.200 χιλιόμετρα της «Διαδρομής Ελπίδας» και την κωπηλασία Πάτρα–Αθήνα για τον καρκίνο του μαστού.

Ο Σωτήρης Μπαρμπαρόσος δεν κυνηγάει χρόνους, αλλά χαμόγελα. Κάθε του βήμα, κάθε πεταλιά και κάθε χτύπημα του κουπιού είναι μια ιστορία πίστης και αγάπης μεταφέροντας μηνύματα ζωής για παιδιά και γυναίκες που δίνουν τη δική τους μάχη. Ένας άνθρωπος που κάνει την αντοχή πράξη και την προσφορά στάση ζωής, αποδεικνύοντας πως ο αθλητισμός μπορεί να γίνει γέφυρα ανθρωπιάς.

– Πώς ξεκίνησε η ιστορία με τον αθλητισμό σε συνδυασμό με τις φιλανθρωπικές δράσεις που έχεις αναπτύξει τα τελευταία χρόνια;

Από μικρός είχα ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Από παιδί με τον παππού μου στη Μάνη κάναμε μαζί γυμναστική. Μετά έκανα γυμναστήριο, καλλισθενική, μπάσκετ και πάλη. Ταυτόχρονα μου άρεσε το τρέξιμο και το μπόντι μπίλντινγκ. Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα και με το ορεινό τρέξιμο. Πριν από 4 χρόνια είχα δει στο ίντερνετ έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες και κάτι μέσα μου με κινητοποίησε. Είπα “αφού ασχολούμαι με extreme σπορ, γιατί να μην το κάνω για καλό σκοπό”. Στην αρχή υπήρχαν κάποιες δυσκολίες με την υλοποίηση.

– Και πώς τα κατάφερες;

Συνεργάστηκα με τη Γαλιλαία, μια μονάδα ανακουφιστικής φροντίδας για καρκινοπαθείς και με τον σεβασμιότατα Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Νικόλαο, τον οποίο έχω σαν πατέρα μου.

– Αρα για να καταλάβω. Ηθελες μέσω του αθλητισμού να βοηθήσεις αυτούς τους ανθρώπους;

Ακριβώς. Αντί να χάνω τον χρόνο μου επιδιώκοντας τα ατομικά ρεκόρ με τους φίλους μου, να κάνω κάτι πιο χρήσιμο. Μου έδωσε νόημα όλο αυτό. Βρήκα αυτό που ζητούσα.

– Και πώς τελικά οργανώθηκε η πρώτη δράση;

Ηταν κάποια στιγμή που τρέχαμε με έναν φίλο μου και του λέω “θέλω να κάνω κάτι για ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες”. Ετσι λοιπόν δημιουργήσαμε ένα εγχείρημα για τη Γαλιλαία, στο οποίο συμμετείχαμε, εγώ, ο Παναγιώτης Σάχνικας και 8χρονη Λουκία, ένα παιδάκι που έχει διαγνωστεί με τετραπληγία, αλλά νοητικά είναι απόλυτα εντάξει. Το δουλέψαμε πολύ, μιλήσαμε με τον Σεβασμιώτατο, του φάνηκε πολύ ωραία ιδέα και είπαμε θα το κάνουμε. Με τη Λουκία θέλαμε να περάσουμε το μήνυμα της συμπερίληψης, ότι όλοι μπορούν να πάρουν μέρος με τον δικό τους τρόπο. Οπότε κάναμε ένα 24ωρο τρίαθλο. Ξεκινήσαμε με 1,4 μίλια κολύμπι και είχαμε μαζί μας σε μια σχεδία και τη Λουκία, παίρνοντας βέβαια όλα τα μέτρα ασφάλειας και κολυμπούσαμε όλοι μαζί. Στη συνέχεια 70 χιλιόμετρα τρέξιμο και μετά μια ποδηλατική διαδρομή 80 χιλιομέτρων.

– Ηταν το πρώτο μεγάλο εγχείρημα τέτοιου τύπου που δοκίμασες;

Ναι το πρώτο μεγάλο γιατί μόνος μου είχα κάνει πολλά. Μας γνώρισε ο κόσμος και καταφέραμε να συγκεντρώσουμε 20.000 ευρώ για τη Γαλιλαία.

– Συνειδητά επιλέγεις να υπάρχει τεράστια δυσκολία σε κάθε δράση;

Ναι, γιατί αντικατοπτρίζει τον αγώνα που περνάει κάθε άνθρωπος που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας.

– Διακρίνω μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα παιδιά

Με τα παιδιά φίλε, με τα παιδιά. Είναι το μέλλον και τους αξίζει καλύτερο. Ο μεγάλος δεν αλλάζει, αλλά το παιδί διαμορφώνεται και επηρεάζεται από το παράδειγμά μας.

– Και μετά ακολουθεί η ανάβαση στον Ολυμπο;

Ακριβώς. Πάλι με τη Λουκία. Αυτό δεν το κάναμε για κάποιο ίδρυμα, αλλά για όλα τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Πρόκειται για μια διαδρομή που καλά – καλά δεν μπορείς να την κάνεις μόνος σου. Εχει πολλά επικίνδυνα σημεία, υπάρχουν πινακίδες όπου έχουν σκοτωθεί άνθρωποι. Και εγώ είχα στην πλάτη μου τη Λουκία που ήταν 40 κιλά. Ολοι οι άλλοι βλέπουν τις ωραίες εικόνες, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι».

 

– Τι σου έμεινε απ’ αυτή την εμπειρία;

Θα πω κάτι που δεν έχω ξαναπεί. Ακούγεται λεπτομέρεια, όμως για μένα ήταν συγκλονιστικό. Εμαθα να αλλάζω καθετήρα στη Λουκία. Είναι ένας άνθρωπος που δεν ουρεί κανονικά και έπρεπε να γίνει μια συγκεκριμένη διαδικασία.

– Απίστευτο… Οι γονείς της τι έλεγαν για όλα αυτά;

Στην αρχή το αντιμετώπισαν με επιφυλακτικότητα, διότι δεν με γνώριζαν, όμως τώρα με εμπιστεύονται απόλυτα. Γιατί μετά απ’ αυτές της δράσεις η Λουκία πήρε ζωή. Κανείς δεν ασχολιόταν μαζί της. Ολόκληρο το σχολείο της μαζεύτηκε, είδε το βίντεο και χειροκροτούσαν την Λουκία. Ηταν ένα παραμελημένο παιδί σε μία τάξη που δεν της έδινε κανείς σημασία. Και ξαφνικά, όλοι της έλεγαν αυτό που κατάφερε και ότι είναι μια ηρωίδα. Τον Φεβρουάριο του 2025 κάναμε τη Διαδρομή Ελπίδας για τους καρκινοπαθείς και τώρα πριν από λίγες ημέρες κωπηλατήσαμε τη διαδρομή Πάτρα – Αθήνα στο πλαίσιο της πρόληψης για τον καρκίνο του μαστού.

– Εκτός από χρόνο, όλα αυτά απαιτούν και χρήματα; Πώς υλοποιούνται;

Υπάρχουν άνθρωποι που μας βοηθούν, επιχειρήσεις που στηρίζουν χωρίς να φαίνονται. Δεν το διαφημίζουν. Aλλά και πολλοί απευθύνονται σε εμάς.

– Πόσο σε έχουν αλλάξει ως άνθρωπο αυτά που κάνεις;

Εντελώς. Εχω ζήσει συγκλονιστικές στιγμές. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Ημασταν μαζί με τη Λουκία σε ένα τραμπολίνο και λέει “μπαμπά θέλω και εγώ να κάνω”. Αλλά δεν μπορούσε, όπως και πολλά άλλα πράγματα. Κάτι τέτοιες στιγμές σε κάνουν να συνειδητοποιείς τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή. Θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα, αλλά κάποιοι δεν μπορούν να τα κάνουν. Εκτιμώ τα απλά. Οτι ξυπνάω το πρωί, ότι είμαι αρτιμελής, ότι έχω την υγεία μου. Οταν ξυπνάω λέω “Δόξα τω Θεώ” και λέω “κοίτα πόσα εχω” με συγκίνηση. Δεν έχει σημασία πόσα λεφτά έχεις στην τράπεζα. Αυτό με συγκινεί κάθε μέρα και με κάνει ενεργητικά αισιόδοξο. Να μην λέω “Παναγία μου να πάνε όλα καλά, αλλά να προσπαθώ κιόλας”

– Αλλη συγκλονιστική στιγμή που έχεις ζήσει;

Πολλές. Μπήκαμε σε θαλάμους παιδιών που ήταν διασωληνωμένα. Μιλάμε για 2 ετών παιδιά. Εκεί να δείτε. Τρέλα. Χωρίς να έχει κάνει ούτε μια αμαρτία, ξαφνικά του συμβαίνει αυτό. Και λες γιατί να του τύχει; Γονείς να κλαίνε, μια θλίψη. Πώς να πας σε έναν θάλαμο, γνωρίζοντας πως ένα παιδί μετράει ημέρες; Τι να πεις σ’ αυτό το παιδί;

– Εζησες τέτοιες στιγμές στην Πάτρα;

Ναι και συγκινούμαι. Ηρθε ένας άνδρας, ένα θηρίο 2 μέτρα και με αγκάλιασε. Μέσα μου είπα “γιατί με αγκαλιάζει τώρα;” και μου λέει “η γυναίκα μου πριν από 20 ημέρες έκανε μαστεκτομή”. Εκλαιγε σαν παιδί 5 χρονών. Τι περνάει ο κόσμος έξω…

– Πιστεύεις στον Θεό;

Ναι, πιστεύω πολύ. Περισσότερο τώρα. Τώρα έχω καταλάβει βαθύτερα κάποια πράγματα.

– Δηλαδή;

Να, γυρίζοντας από την Κύπρο χθες, έγινε κάτι συγκλονιστικό. Ηθελα σε κάποιον να μιλήσω για το κατά πόσο κάποιος μπορεί να εκμεταλλευτεί την ευγένεια και την καλοσύνη ενός άλλου ανθρώπου. Και ξαφνικά έρχεται δίπλα μου και κάθεται ένας ιερέας! Με ρώτησε το όνομά μου, με τι ασχολούμαι και μου πρότεινε να βοηθήσει με κάποιο τρόπο. Του είπα πως ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα, μου είπε την άποψή του και με παρότρυνε να συνεχίσω να βοηθάω, να βάζω τα όριά μου και να είμαι ταπεινός. Μου δίνει ένα κομποσκοίνι και ενώ σκεφτόμουν να ζητήσω το κινητό του, μου λέει “γράψε το κινητό μου”! Επαθα σοκ. Και είναι κι άλλες στιγμές…

– Για πες μου περισσότερα…

Εκεί στον Ολυμπο με τη Λουκία ήταν πολύ επικίνδυνα τα πράγματα. Είχα το παιδί σε ένα καροτσάκι το οποίοι είχαμε προσαρμόσει, κουνιόταν δεξιά – αριστερά και ήταν δύσκολες οι στιγμές. Πώς να μην υπάρχει Θεός…

– Και πώς σκέφτεσαι να συνεχίσεις όλη αυτή τη δραστηριότητα;

Γίνονται κάποιες συζητήσεις που αφορούν εγχειρήματα για τον παιδικό καρκίνο. Αν με ευλογεί ο Θεός και υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι να μας βοηθήσουν οικονομικά, θα συνεχίσω να προσφέρω. Μέχρι στιγμής είναι όλοι δίπλα μου. Θέλω να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για να καταλάβει τι υπάρχει γύρω μας. Θέλω να νιώσουν τα άτομα που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα πως υπάρχει κάποιος που τα καταλαβαίνει, που τα ακούει. Είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω. Εύχομαι να έχουμε ενσυναίσθηση και να καταλαβαίνουμε τι περνάει ο άλλος.

 

 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News