Οι εκλογές στη μεγάλη οθόνη: 6+1 ταινίες γεμάτες πολιτικές αναμετρήσεις, σκάνδαλα και φιλοδοξίες
«Οι εκλογές είναι αυτό το μείγμα ψυχαγωγίας και πληροφόρησης – ανθρώπινο ενδιαφέρον, μεγάλα στοιχήματα, μεγάλο παιχνίδι… είναι τέλειο, τα έχει όλα… είναι η μεγαλύτερη ιστορία στον κόσμο».
Το σινεμά λέγεται ότι αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, κάποιες φορές μέσα από την υπερβολή μιας σάτιρας ή ειρωνείας και άλλοτε αποτυπώνοντας ακριβώς ό,τι συμβαίνει. Τις τελευταίες προεκλογικές ημέρες που διανύουμε και πριν από την Κυριακή των εκλογών, των exit poll και των πάνελ, προετοιμαστείτε… ψυχαγωγικά με επτά ταινίες οι οποίες έχουν στο πυρήνα τους τον παλμό μιας εκλογικής αναμέτρησης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Άλλωστε, όπως το θέτει ο Richard Wolffe στο Journeys with George *(2002): «Οι εκλογές είναι αυτό το μείγμα ψυχαγωγίας και πληροφόρησης – ανθρώπινο ενδιαφέρον, μεγάλα στοιχήματα, μεγάλο παιχνίδι… είναι τέλειο, τα έχει όλα… είναι η μεγαλύτερη ιστορία στον κόσμο».
The Manchurian Candidate (1962)
«Ο Raymond Shaw είναι ο πιο ευγενικός, γενναίος, ζεστός, υπέροχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου». Γιατί όλοι οι πρώην στρατιώτες που υπηρέτησαν μαζί με τον Shaw, έναν ήρωα του πολέμου της Κορέας, θεωρούν απαραίτητο να δηλώνουν κάτι τέτοιο γι’ αυτόν; Και γιατί πέφτουν σε κατάσταση έκστασης όταν το κάνουν;
Αυτή η ιστορία της πλύσης εγκεφάλου και του gaslighting επικεντρώνεται στις πολιτικές φιλοδοξίες των γονιών του Shaw: του πατέρα του, ενός γερουσιαστή στα πρότυπα του Joe McCarthy, ο οποίος διακινεί έντονα αντικομμουνιστικά αισθήματα σε μια προσπάθεια να είναι ο υποψήφιος του επόμενου προεδρικού υποψηφίου του κόμματός του, και της συζύγου του (Angela Lansbury), μιας πραγματικής κομμουνίστριας πράκτορος που χρησιμοποιεί την αλαζονεία του συζύγου της ως τέλεια ασπίδα.
Το “The Manchurian Candidate” αναφέρεται συχνά στις μέρες μας για να αναφερθεί στην επιρροή μιας ξένης δύναμης πάνω σε έναν υποψήφιο, καθώς και στην απεικόνιση του gaslighting στο οποίο επιδίδεται ο χαρακτήρας της Lansbury: η ιδέα ότι προβάλλει στους αντιπάλους της όλα τα άθλια πράγματα που κάνει η ίδια.
Wag the Dog (1997)
Σε σκηνοθεσία του Barry Levinson, στο “Wag the Dog” η αείμνηστη Anne Heche υποδύεται την Winifred Ames: μια κορυφαία σύμβουλο του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία εμπλέκεται ξαφνικά σε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο δύο εβδομάδες πριν από την επανεκλογή του. Η Winifred καλεί τον χαρακτήρα του Robert De Niro, Conrad Brean, ο οποίος με τη σειρά του επιστρατεύει τον παραγωγό του Hollywood, Stanley Motss, του Dustin Hoffman, για να τον βοηθήσει να σκηνοθετήσει μια ψεύτικη σύγκρουση στην Αλβανία, ως έναν τρόπο να αυξήσει τα ποσοστά του απερχόμενου προέδρου.
Οι καυστικές ομοιότητες της σκοτεινής σάτιρας με την κυβέρνηση του Bill Clinton -τόσο σε σχέση με το σκάνδαλο/παραπομπή της Monica Lewinsky όσο και με τις διεθνείς σχέσεις του πρώην προέδρου στο Κοσσυφοπέδιο- έκαναν θραύση στο κοινό το 1997. Αλλά το έξυπνο (και οδυνηρά προφητικό) σενάριο των Hilary Hankin και David Mamet, που κατακεραυνώνει την αλληλοεπικάλυψη των οπτικοακουστικών μέσων και των πολιτικών ενεργειών είναι αυτό που την κάνει να αντέχει στον χρόνο.
All the President’s Men (1976)
Η απαλή λάμψη του τσιγάρου του Deep Throat σε ένα σκιερό γκαράζ- η εντολή του Ben Bradlee (Jason Robards) “Okay we go with it” προς τον Bob Woodward (Robert Redford) και τον Carl Bernstein (Dustin Hoffman), καθώς οι πόρτες του ασανσέρ κλείνουν ελαφρά μπροστά του- ο ήχος μιας γραφομηχανής που ανακοινώνει την παραίτηση του Προέδρου. Υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες και ήχοι που σου μένουν από τη διασκευή του Alan J. Pakula του βιβλίου των Bernstein και Woodward για τα γεγονότα που οδήγησαν στο τέλος της προεδρίας του Nixon.
Αλλά είναι προς τιμήν του Pakula ότι όλα αυτά φαντάζουν φυσικά ως μέρος της αφήγησης της ιστορίας του μεγαλύτερου αμερικανικού πολιτικού σκανδάλου του 20ού αιώνα – δεν υπάρχει καμία περιττή ωραιοποίηση στην τέχνη του, σαν ο ίδιος ο Pakula, όπως και οι καλύτεροι δημοσιογράφοι, να πίστευε ότι η σαφήνεια και η ακρίβεια είναι οι υψηλότερες αρετές. Το «All the President’s Men» είναι το πρότυπο στο οποίο φιλοδοξούν να φτάσουν όλες οι μεταγενέστερες απεικονίσεις της ερευνητικής δημοσιογραφίας των εφημερίδων, από το “Spotlight” μέχρι το “The Post”.
All the King’s Men (1949)
«Γιατί θέλεις αυτή τη δουλειά;» Αυτή είναι η ερώτηση που ήταν – και θα έπρεπε να είναι – στο επίκεντρο των περισσότερων δημοκρατικών πολιτικών εκστρατειών. Αλλά για να απαντήσετε με ειλικρίνεια σχετικά με την επιδίωξη μιας θέσης που όχι απλώς θα σας επιτρέψει, αλλά θα σας αναθέσει σημαντική εξουσία επί της κοινωνίας και των ανθρώπων σε αυτήν, σημαίνει ότι πρέπει να κοιτάξετε σοβαρά τι σας παρακινεί για να αναλάβετε ένα δημόσιο αξίωμα.
Το βραβευμένο με Pulitzer μυθιστόρημα του Robert Penn Warren από το 1946 αντιμετωπίζει αυτό το ερώτημα με εξαιρετικό τρόπο και έχει μεταφερθεί στην οθόνη δύο φορές: πρώτα από τον Robert Rossen το 1949 και στη συνέχεια ξανά από τον Steven Zaillian το 2006. Αν και η τελευταία, πιο σύγχρονη ταινία με πρωταγωνιστή τον Sean Penn μπορεί να φαίνεται πιο προσιτή επιλογή, οι σκληροπυρηνικοί λάτρεις του κινηματογράφου δεν μπορούν να ξεπεράσουν το απαιτητικό όραμα του Rossen για την απληστία, το πάθος και τη φθορά της ψυχής, που χρησιμοποιεί τους τρόπους του φιλμ νουάρ για να αντλήσει ακόμα πιο σκοτεινά βάθη από το υλικό της πηγής. Ο Broderick Crawford πρωταγωνιστεί ως τραγικός υποψήφιος κυβερνήτης Willie Stark.
The Candidate (1972)
Ο «Υποψήφιος» είναι η ταινία που συνοψίζει όλο το σκοτάδι της Αμερικής και της Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του ’70, μέσα από την ιστορία ενός φιλότιμου υποψήφιου που, βλέποντας ότι δεν έχει πιθανότητες να εκλεγεί, αποφασίζει τα βάλει με το Σύστημα και να λέει μόνο αλήθειες, μια και δεν έχει τίποτε να χάσει. Εκτός κι αν κερδίσει. Πολιτικοποιημένο σινεμά των ’70s και από τις βασικές ταινίες του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, είχε καταφέρει να κερδίσει και το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου.
The Ides of March (2011)
Διασκευασμένο από το διάσημο θεατρικό έργο του Beau Willimon «Farragut North», το «The Ides of March» σκιαγραφεί το πορτρέτο του σκηνοθέτη και συμπρωταγωνιστή του George Clooney, τον λαμπρό (και υπερβολικά εμφανίσιμο!) διευθυντή εκστρατείας του Ryan Gosling που παγιδεύεται σε μια ηθική/επαγγελματική κρίση απέναντι στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών. Το “The Ides of March”, που κυκλοφόρησε μόλις δύο χρόνια μετά την πρώτη θητεία του Μπαράκ Ομπάμα, εξετάζει προσεκτικά τις ρηχές υποσχέσεις των πολιτικών με μια ιδιαίτερα οξεία ματιά για τον ναρκισσισμό και την ύβρη που τροφοδοτεί τόσους πολλούς που εμπλέκονται στην εκλογική διαδικασία.
The Best Man (1964)
Ο Gore Vidal κατέφυγε στις σαρκαστικές θεατρικές διαθέσεις των χειρότερων τάσεων των πολιτικών για το “The Best Man”: ένα δραματικό έργο του 1960, το οποίο ο πολιτικά σκεπτόμενος συγγραφέας (ο οποίος ο ίδιος έβαλε δύο φορές υποψηφιότητα) διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη το 1964.
Ο σκηνοθέτης Franklin J. Schaffner οδηγεί τους πρωταγωνιστές Henry Fonda και Cliff Robertson σε αυτό το διμέτωπο για μια προκριματική προεδρική εκλογή χωρίς καλές επιλογές. Ένα αριστούργημα στη δραματική ειρωνεία και τις αιχμηρές ερμηνείες, το «The Best Man» χάρισε στον Lee Tracy τη μοναδική του υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον δεύτερο ανδρικό ρόλο του ηθοποιού στον ρόλο του προέδρου Art Hockstader.
*ντοκιμαντέρ των Alexandra Pelosi και Aaron Lubarsky που ακολουθεί τον George W. Bush για περισσότερο από ένα χρόνο στην προεκλογική του πορεία στις προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών το 2000.
Πηγή: ethnos.gr
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
