Πάτρα – Τo πραγματικό δίλημμα για το πρώην κτίριο ΟΛΠΑ: Υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο;
Αξίζει να επενδυθούν μεγάλα ποσά και να περάσουν κι άλλα χρόνια για ένα κτίριο για το οποίο κανείς δεν έχει ξεκάθαρο όραμα;
Δεν είναι λίγες οι φορές που ένα ζήτημα της δημόσιας συζήτησης χάνει τον προσανατολισμό του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το πρώην Κτίριο Υπηρεσιών του Οργανισμού Λιμένος Πατρών -ένα κτίριο που έχει μετατραπεί σε σύμβολο αδράνειας, εγκατάλειψης, αλλά και αισθητικού διχασμού.
Από το πρώτο ρεπορτάζ της «Π» για την πρόθεση της δημοτικής αρχής να προχωρήσει τις διαδικασίες κατεδάφισής του, πριν περίπου ένα μήνα, μεσολάβησαν δύο συνεδριάσεις της δημοτικής επιτροπής, μία του δημοτικού συμβουλίου, παρέμβαση του ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας, ψηφίσματα και ανακοινώσεις πανεπιστημιακών τμημάτων και επιστημονικών φορέων. Ολες οι αντιδράσεις και οι συζητήσεις ήρθαν καθυστερημένα – δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά τον δεύτερο μεγάλο σεισμό που το κατέστησε ακατάλληλο και σχεδόν ετοιμόρροπο.
Διαβάστε επίσης: Πάτρα – Κτίριο Λιμένα: Ο Κ. Πελετίδης προχώρησε χωρίς την αντιπολίτευση – «Εμείς θα το γκρεμίσουμε»
Η ιστορία του κτιρίου είναι χαρακτηριστική. Το 2008, μετά τον σεισμό, δόθηκε εντολή εκκένωσης και από τότε έμεινε έρμαιο της φθοράς. Από το 2018 ήταν γνωστό ότι η δημοτική αρχή σχεδίαζε την κατεδάφισή του, κάτι που αποτυπώθηκε και στις προτάσεις του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για το παραλιακό μέτωπο. Αντιδράσεις υπήρξαν, αλλά ποτέ με τη σημερινή ένταση. Ούτε όταν μπήκε στο τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου με κωδικό και χρηματοδότηση για την κατεδάφιση καταγράφηκαν σοβαρές ενστάσεις.
Αναμφίβολα, το κτίριο έχει αρχιτεκτονική αξία –είτε μας αρέσει αισθητικά είτε όχι. Ομως, η πόλη και το κράτος καθυστέρησαν υπερβολικά να ασχοληθούν σοβαρά με τη μοίρα του. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τον δεύτερο σεισμό, ελάχιστες προτάσεις έχουν διατυπωθεί για την επανάχρησή του. Μία από αυτές, του πολιτικού μηχανικού Παναγιώτη Μπούσμπουρα, πρότεινε μέσω της «Π» το 2022 τη διατήρηση μέρους του κτιρίου και τη δημιουργία πλατείας στον υπόλοιπο χώρο. Πέραν αυτού, η συζήτηση έμεινε χωρίς ουσία: κανείς δεν παρουσίασε ένα ρεαλιστικό σχέδιο αξιοποίησης.
Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε άλλο για το αν μπορεί να σωθεί το κτίριο ή πόσο θα κοστίσει κάτι τέτοιο ή πώς θα το χρησιμοποιήσει η πόλη. Ακόμα και οι ειδικοί διαφωνούν μεταξύ τους.
Η σημαντικότερη πτυχή του θέματος θίχτηκε από τον δήμαρχο Κώστα Πελετίδη στο δημοτικό συμβούλιο και έχει να κάνει με τον χρόνο. Η Πάτρα ήδη έχει χάσει 17 χρόνια έχοντας στη βιτρίνα της ένα ερειπωμένο κουφάρι.
Αν κάποιος επιμείνει στη διάσωση, θα πρέπει να υπολογίσει και τον χρόνο. Μόνο για να αποφανθεί η Εφορεία Αρχαιοτήτων αν πρόκειται για μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς θα χρειαστεί τουλάχιστον ένας χρόνος. Επειτα απαιτείται Μελέτη Στατικής Επάρκειας, εξεύρεση χρηματοδότησης, ανάθεση και εκπόνηση μελετών -άλλα δύο χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση. Και έπειτα, αν βρεθούν οι πόροι, ο διαγωνισμός και η εκτέλεση του έργου θα χρειαστούν τουλάχιστον τριετία.
Συνολικά, ένα σενάριο αποκατάστασης θα ξεπερνούσε εύκολα τη δεκαετία και αυτό καθίσταται σαφές μέσα από τα παραδείγματα πολλών άλλων δημόσιων έργων. Μπορεί η Πάτρα να περιμένει τόσο; Και, κυρίως, αξίζει να επενδυθούν μεγάλα ποσά σε ένα κτίριο για το οποίο κανείς δεν έχει ξεκάθαρο όραμα; Την ώρα που τρέχει η μελέτη για το παραλιακό μέτωπο και τα ζητήματα ασφάλειας παραμένουν, η απάντηση φαίνεται να έχει ήδη δοθεί από την ίδια τη ζωή: η Πάτρα δεν έχει άλλο χρόνο να χάσει.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
