Η φόρα της Πόπης
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διεθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Εγινε η προβλέψιμη καζούρα για το απολαυστικό «έλα με φόρα» της εκπροσώπου τύπου προς τον πρόεδρο, στην προσπάθειά της να μετατρέψει τον ενθουσιασμό της σε κινητική ενέργεια, συντηρώντας και κλιμακώνοντας την έξαψη του ακροατηρίου. Δεν χρειάζεται να αναπαριστήσουμε τους συνειρμούς και τα σκώμματα που προκάλεσε η προτροπή της εκπροσώπου, κυρίως στην περιοχή των αντιπάλων που ψάχνουν για αφορμές, όχι απαλλαγμένοι, ασφαλώς, από την προκατάληψη, καθώς βλέπουν στον αντίπαλο αρχηγό στοιχεία που δεν βλέπουν οι οπαδοί του. Οι οπαδοί του βλέπουν έναν νέο, δυναμικό, αντισυμβατικό και ανατρεπτικό ηγέτη. Οι αντίπαλοι, αντιθέτως, τον θεωρούν ημιμαθή, ψευδεπίγραφο, επιτηδευμένο, κωμικά ανακόλουθο του μοντέλου που πασχίζει να αναπαράγει, έναν Ανδρέα, έναν φέρελπι Μιτεράν, εσχάτως και έναν οργισμένο Γέρο σε νέα ηλικία.
Η προκατάληψη αφορά και την εκπρόσωπο, και έχει λανθάνοντα στοιχεία σεξισμού: Εγένετο μάχη ευθύς ως ανακοινώθηκε ο ρόλος της και χωρίς κανένα δείγμα γραφής της στον ρόλο αυτόν, προφανώς επειδή είναι τηλεπερσόνα γένους θηλυκού. Στην κατηγορία της οι θήλεις δημοσιογράφοι πρέπει να πασχίσουν περισσότερο από τους άρρενες για να πείσουν για την επάρκεια, την αξιοσύνη και τη σοβαρότητά τους. Με τον αντίπαλο εκπρόσωπο, ας πούμε, κανείς δεν ασχολείται αρνητικά, καθότι δεν δίνει αφορμές, δεν πετάει σπίθες, εμφανίζεται σοβαρός με το κοστούμι του και εκφωνεί σοβαροφαν ώς ένα μπαράζ από σχόλια, διθυραμβικά και προπαγανδιστικά για την κυβέρνηση, και γκρινιάρικα για την αντιπολίτευση, της οποίας αποκρούει κάθε διάβημα όπως οι πληκτικοί τενίστες τις μπαλιές των αντιπάλων, πόντος να μη βγαίνει και ο αυχένας των θεατών να πιάνεται από
τις στροφές.
Ελα με φόρα: Η εκπρόσωπος έβγαλε ένα ξέσπασμα που συγγενεύει με την αντίληψη της πολιτικής ως θεάματος. Υπερβολικά χαρούμενο και παρορμητικό για μια χώρα που δεν τα πάει καλά με τις αμερικανιές στην πολιτική επικοινωνία. Και- σεξισμός- καθαρά κοριτσίστικο, σαν εκδήλωση λατρείας προς έναν σταρ, με όρους απολιτίκ ξελιγώματος. Αλλά πέρα από αυτά- είπαμε, ο εκπρόσωπος της άλλης πλευράς, δεν παίρνει τέτοια ρίσκα, πατάει στα στεγνά και τα αλάσπωτα- η παραίνεση εμπεριείχε ένα ανιχνεύσιμο πολιτικό στοιχείο: Ηταν η ενσάρκωση του πνεύματος της ανώριμης αλλά ταυτοχρόνως και υπερφίαλης, ορμητικής ελαφρότητας, που καταλογίστηκε στον ηγέτη, την ομάδα του και το ρεύμα. Μιας ορμητικότητας δυσανάλογης προς τη φύση και τις απαιτήσεις των περιστάσεων, κάτι που προκάλεσε τις γνωστές αποκαρδιωτικές συντριβές και αυτοκριτικές για τις επεισοδιακές μέρες του 2015. Το Ελα με Φόρα συμπύκνωσε την ξεροκέφαλη του
καρτούν που ξεκινάει μεγαλοπρεπώς να αναμετρηθεί με τον θηριώδη σκύλο της αυλής του κεφαλαιοκράτη και στο επόμενο καρέ ξωπετιέται μαδημένο και δαγκωμένο στο σημείο από όπου ξεκίνησε, αποφασισμένο ωστόσο να επανέλθει δριμύ, με τις ίδιες δυνάμεις, κόντρα στον ίδιο σκύλο.
Από το 2015 και το 2019 μέχρι το 2023 τα δεδομένα έχουν ασφαλώς τροποποιηθεί, αλλά δεν αίρεται η αίσθηση μιας αμετάκλητης ροπής στην υποτίμηση των περιστάσεων και της άμυνας των οικονομικών μεγεθών, μια στάση που άλλοι, λιγότερο καλόπιστοι, δεν την εκλαμβάνουν ως υποτίμηση και ως αλαφράδα, αλλά ως κομπογιαννιτισμό. Όμως η εκπρόσωπος είναι σίγουρα αθώα του αίματος, απλά εκφράζει την ανάγκη για μια πολιτική ερωτεύσιμη και ξεσηκωτική, την ανάγκη μιας μεγάλης μάζας πολιτών να αγαπήσουν και να αγαπηθούν κάτω από σημαίες και με τραγούδια, καθώς η ζωή τραβάει την ανηφόρα, ουπς, νάτην η φόρα πάλι.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
