Ασπασία Ρηγοπούλου: «Διδάχθηκα για τη ζωή μέσα στο νοσοκομείο»
Με την ιατρική και την πολιτική να κυλούν στο αίμα της, η διαδρομή της ήταν, μάλλον, αναπόφευκτη. Ακτινολόγος, επιμελήτρια Α’ στο ΠΓΝΠ, η Ασπασία Ρηγοπούλου πορεύεται με τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσε, έχοντας κύριο μέλημά της τον άνθρωπο.
Πώς θυμάστε τον εαυτό σας ως παιδί;
Ενα χαρούμενο και γελαστό παιδί που απολάμβανα το παιχνίδι με τα αδέρφια και τους αγαπημένους μου φίλους και λάτρευα το σχολείο. Μεγάλωσα σε μία αγαπημένη οικογένεια κι έτσι το μυαλό μου είναι γεμάτο με πολύ όμορφες αναμνήσεις. Zωηρή ή ατίθαση είναι κάτι που οι δικοί μου θα μπορούσαν να απαντήσουν καλύτερα.
Με γονείς γιατρούς, ήταν η ιατρική ο δρόμος ο από νωρίς αποφασισμένος;
Η ιατρική μού ήταν οικεία από τα μαθητικά μου χρόνια. Μου άρεσε να παρακολουθώ τους γονείς μου στις συζητήσεις τους ακόμα και στην εργασία τους όταν μπορούσα. Με τέτοια ερεθίσματα μπορεί να πει κάποιος ότι ο δρόμος ήταν μάλλον προαποφασισμένος. Ωστόσο η επιλογή ήταν δική μου, συνειδητή. Οι γονείς μου καλλιέργησαν την αγάπη για τον άνθρωπο και το αίσθημα της προσφοράς που όταν ήμουν μικρή μπορεί να μην αντιλαμβανόμουνα πόσο σημαντικά είναι, αλλά σήμερα που ασκώ την ιατρική και βρίσκομαι απέναντι στον ασθενή συνειδητοποιώ πόσο καθοριστικά είναι.
Επιλέξατε την ειδικότητα της ακτινοδιαγνωστικής επειδή…
Με συναρπάζει η διάγνωση, η «εικόνα» της ίδιας της νόσου, πώς «φαίνεται» και πώς απεικονίζεται η πορεία μιας ασθένειας. Επίσης μου αρέσει πολύ η τεχνολογία, και η ακτινολογία βασίζεται στα μηχανήματα και τις νεότερες τεχνολογίες ενώ ταυτόχρονα έχει πολλαπλές και ποικίλες εφαρμογές (υπέρηχοι, αξονική, μαγνητική τομογραφία).
Πείτε μας και για την εμπειρία της μετεκπαίδευσής σας σε νοσοκομεία Μπέρμιγχαμ, Οξφόρδης και Λονδίνου.
Διδάχτηκα από παγκοσμίου φήμης ιατρούς, είδα από κοντά τον τρόπο σκέψης τους και τη δουλειά τους όπως και το πόσο προσιτοί και μεταδοτικοί είναι οι πραγματικοί «γνώστες» για τους νεότερους. Διδάχτηκα για τη ζωή μέσα στο νοσοκομείο, την αντιμετώπιση του ασθενούς αλλά και την εκτίμηση που ο γιατρός οφείλει να κατακτήσει μέσω της εργασίας του, της επιστημοσύνης και της ανθρωπιάς του.
Επιμελήτρια Α’ στο ΠΓΝΠ. Στη μέχρι τώρα πορεία σας, ποιες οι προκλήσεις, ποια τα ζόρικα, ποια τα ωραία;
Πρόκληση είναι η ακριβής διάγνωση των ασθενειών μέσα από την απεικόνιση.
Ζόρικη είναι η αντιμετώπιση των δύσκολων περιστατικών και φυσικά του ίδιου του ασθενούς όταν καλείσαι να ανακοινώσεις κάτι δυσάρεστο και παράλληλα να τον γεμίσεις με ελπίδα και αισιοδοξία ώστε να μπορέσει να δώσει τη μάχη του ακόμα και για κάτι που θεωρείται αγιάτρευτο.
Ωραίο είναι να συνεισφέρω ένα κομμάτι στο διαγνωστικό παζλ μιας ασθένειας ώστε να συμβάλλω στην κατάλληλη αντιμετώπισή της. Είναι ωραίο επίσης και έχω την τύχη να συνεργάζομαι με εξαιρετικούς και αξιολογότατους συναδέλφους και προσωπικό που στελεχώνουν τα τμήματα που εργάζομαι.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζει η πρόσφατη μετακίνησή μου από το ΠΓΝΠ στο ΓΝΠ «Αγιος Ανδρέας» για τη λειτουργία του νέου Εργαστηρίου του Μαγνητικού Τομογράφου. Νέες συνεργασίες, νέα δεδομένα, νέες επιστημονικές ανησυχίες.
Πολιτική. Ηταν και αυτή στο DNA σας;
Πιστεύω ότι ήταν, με όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που έχει η ενασχόληση και η έκθεση στα κοινά.
Οι γονείς μου καλλιέργησαν την αγάπη για τον τόπο που ζούμε και την κοινωνία. Η μητέρα μου είχε έντονη δράση ως αιρετή για πολλά χρόνια στον Δήμο και σε όργανα που κλήθηκε να υπηρετήσει και να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Μοιραία ζυμώθηκα μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα. Στο σπίτι έβλεπα να αγωνιά και να πασχίζει για τα μικρά και μεγάλα θέματα της πόλης και των πολιτών. Τη θαύμαζα γι’ αυτόν τον αγώνα που έδινε και πάντα θα θυμάμαι το χαμόγελο της ικανοποίησής της όταν κατάφερνε να λύνει ένα πρόβλημα ή να βοηθάει έναν συνάνθρωπο. Με αυτό το κίνητρο δέχτηκα όταν μου έγινε πρόταση εμπλοκής μου στα κοινά. Δεν κατατάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν στόχο μια πολιτική διαδρομή και καριέρα. Ανήκω στην κατηγορία αυτών που δηλώνουν παρών σε όποιον τομέα μπορούν να βοηθήσουν με τη συμμετοχή τους.
Eχετε έντονη κοινωνική δράση. Πώς «μιλάει» μέσα σας;
Με το πέρασμα του χρόνου ολοένα και πιο έντονα μου γίνεται βίωμα ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Ζει μέσα στην κοινωνία της οποίας αποτελεί κρίκο και ως τέτοιος οφείλει να δημιουργεί, να προσφέρει και να εργάζεται για την κοινωνική συνοχή την κοινωνική πρόοδο, την αλληλεγγύη. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά γύρω μας για τα αυτονόητα; Για πράγματα απλά που όφειλε να έχει λύσει το κράτος και η κοινωνία μας. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη στήριξης και βοήθειας και οφείλουμε όσοι είμαστε σε θέση, να απλώνουμε χέρι βοηθείας.
Πότε άρχισαν να συνοδοιπορούνν οικογένεια με καριέρα, και πώς κρατάτε τις ισορροπίες;
Εχω ένα αγοράκι σε προσχολική ηλικία. Με περίσσια αγάπη και πολλή υπομονή προσπαθώ να κρατήσω ισορροπίες όπως κάθε γυναίκα με τους πολλαπλούς ρόλους που καλείται να εκπληρώσει. Δεν είναι εύκολο. Προσπαθώ όταν είμαι με την οικογένειά μου να είμαι αφιερωμένη σε αυτή και όταν είμαι στο νοσοκομείο να είμαι αφιερωμένη στους ασθενείς μου. Προσπαθώ να περνάω αρκετό χρόνο με την οικογένεια στο σπίτι ή έξω, με παιχνίδια, κουβέντες, με ξαδερφάκια και μικρούς φίλους. Αυτές οι αφιερωμένες αποκλειστικά στην οικογένειά μου, είναι οι ώρες που απολαμβάνω και γεμίζω ψυχοσωματικά.
Εχετε ένα μαγικό ραβδάκι. Τι θα αλλάζατε, κατεπειγόντως, στην κοινωνία;
Για τις ημέρες που διαβιώνουμε, πρώτο μου μέλημα θα ήταν η εξαφάνιση του κορονοϊού και οποιουδήποτε ιού απειλεί την ανθρώπινη ύπαρξη. Θα χάρασσα την απαρχή μιας καινούργιας πιο ουσιαστικής ζωής. Πιστεύω ότι η πανδημία μάς δίδαξε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας, την οποία πρέπει να απολαμβάνουμε, και πού και πού να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Θεό που μας τα δίνει όλα απλόχερα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
