Μνήμες από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου – Μιλούν στη «Π» οι Χρήστος Κόσινας και Αλέξης Κούγιας

Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος

Ηταν πολύ δύσκολη η βραδιά της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Η δολοφονία του 15χρονου τότε μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια, είχε ως αποτέλεσμα την πυροδότηση εκτεταμένων ταραχών, συγκρούσεων και διαδηλώσεων στην Αθήνα και σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Δυο πορείες στην Πάτρα σήμερα για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι είχαν χαρακτηρίσει εκείνα τα γεγονότα -τα οποία εξακολουθούν να διχάζουν και να πυροδοτούν εντάσεις μέχρι τις μέρες μας- ως τα Δεκεμβριανά της γενιάς μας. Σε κάθε περίπτωση επρόκειτο για μια τραγωδία, η οποία αντί να αποτελέσει ένα δυνατό μάθημα για όλους, σε όλες τις πλευρές του πολιτικού χάρτη, εξελίχθηκε σε προϊόν πολιτικής εκμετάλλευσης, καπήλευσης και σκοπιμοτήτων που μόνο τη μνήμη του άτυχου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν τιμούν. Τι λένε, όμως, για όλα αυτά δύο άνθρωποι που βίωσαν εκείνη την τεταμένη περίοδο; Από τη μια πλευρά το μέλος του Νέου Αριστερού Ρεύματος για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση Χρήστος Κοσίνας και από την άλλη ο τότε συνήγορος του Επ. Κορκονέα, Αλέξης Κούγιας, οι οποίοι μίλησαν στην εφημερίδα «Πελοπόννησος».

Ο Χρήστος Κοσσινάς δήλωσε: «Τι ήταν ο Δεκέμβρης του 2008; Εξέγερση. Ηταν μαζική αγωνιστική αντίδραση της νεολαίας που έβλεπε στο πρόσωπο του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου τη σκληρότητα του κόσμου που ζούμε κι ενός μέλλοντος που ερχόταν με φόρα κατά πάνω της, φέρνοντας αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Αυτά τα αισθήματα επιβεβαιώθηκαν στη συνέχεια με την οικονομική κρίση, την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών της ΕΕ, με τις τρομερές συνέπειες που βίωσε όχι μόνο η ίδια η νεολαία, αλλά η πλειοψηφία των εργαζομένων. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η νεολαία που έβγαινε στους δρόμους για τον Αλέξη έχει τριανταρίσει, δουλεύει δεκάωρα, αμείβεται με ψίχουλα, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια έχει γίνει κανονικότητα για αυτή. Η αφορμή για εκείνη την τεράστια κινητοποίηση που κράτησε σχεδόν έναν μήνα, με καθημερινά συλλαλητήρια, κινητοποιήσεις, απεργίες, πλέον έχει γίνει κυρίαρχη πολιτική συνταγή από τις κυβερνήσεις και το σύγχρονο κράτος. Οι πολιτικές που συνεχίζουν να υπονομεύουν τις ζωές μας επιβάλλονται με τον φόβο, με το γκλομπ και το όπλο, δίνοντας το μήνυμα να “κάνουμε ησυχία”. “Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν” έλεγε ένα απ΄ τα πιο γνωστά συνθήματα του Δεκέμβρη. Και από τότε σκότωσαν και άλλα παιδιά. Σκότωσαν τον Νίκο Σαμπάνη, τον Κώστα Φραγκούλη, τον Χρήστο Μιχαλόπουλο.

Η λεγόμενη γενιά του Δεκέμβρη, τα παιδιά που βίωσαν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, δεν τα ενώνουν μόνο οι αναμνήσεις μιας ζωής που ίσως φαίνεται κάπως μακρινή, αλλά η αίσθηση ότι κάτι έμεινε στη μέση. Συναντιέται με τη σημερινή νεολαία στις κινητοποιήσεις για να μην ξεχαστεί το έγκλημα στα Τέμπη, στους αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, στους αγώνες για αυξήσεις στους μισθούς και συμβάσεις εργασίας, στις κινητοποιήσεις καταδίκης της ανείπωτης σφαγής που εξελίσσεται στη Γάζα από το Ισραήλ, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτή η συνάντηση μπορεί να παράξει καύσιμα για νέους ανατρεπτικούς αγώνες στην εποχή μας, να νοηματοδοτήσει ένα σύγχρονο απελευθερωτικό όραμα απέναντι στη σύγχρονη καπιταλιστική δυστοπία».

Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξης Κούγιας δήλωσε τα εξής: «Είναι μια τραγωδία. Μια τραγική ιστορία στην οποία ενεπλάκησαν, με μια διαβολεμένη συγκυρία ένας 15χρονος, ο οποίος δυστυχώς παρά το νεαρό της ηλικίας του είχε ενταχθεί στον κύκλο των αναρχικών των Εξαρχείων κι ένας καταπληκτικός οικογενειάρχης κι άνθρωπος, με λευκό ποινικό μητρώο, ένας φτωχός αστυνομικός με μια ευπόληπτη οικογένεια από πίσω του, ο οποίος είχε, όμως, την επιπολαιότητα να κατέβει στην καρδιά των Εξαρχείων για να συλλάβει αυτούς που πέταξαν μπουκάλια και πέτρες στο περιπολικό του, 50 μέτρα από το σημείο που έγινε η συμπλοκή με τους αναρχικούς. Εχω ζήσει την υπόθεση από την πρώτη στιγμή και δεν θα την αναλάμβανα ποτέ, αν δεν μελετούσα την ιατροδικαστική έκθεση του αείμνηστου κορυφαίου ιατροδικαστή Χρήστου Λευκίδη, ο οποίος είχε κάνει και σχεδιάγραμμα από το οποίο προέκυπτε ότι η σφαίρα μπήκε στο σώμα του αείμνηστου παιδιού από τον ώμο και βρέθηκε σφηνωμένη κάτω από την καρδιά του, εισερχόμενη από επάνω προς τα κάτω. Το κυριότερο από όλα ήταν ότι το βλήμα που βρέθηκε ήταν μισό κι όταν εξετάστηκε από τον “Δημόκριτο” διαπιστώθηκε ότι αυτό οφειλόταν στο ότι είχε έρθει σε επαφή με οικοδομικό υλικό, πιθανότατα τσιμέντο. Ηταν δηλαδή μια ανθρωποκτονία εξ αμελείας, αφού ο αστυνομικός πυροβολώντας προς τα επάνω, όπως είπε από την πρώτη στιγμή, δεν πίστευε ποτέ ότι ο Διάβολος θα συνωμοτούσε και το βλήμα θα εξοστρακιζόταν και θα έβρισκε το άτυχο παιδί, αφαιρώντας του τη ζωή. Σημειωτέον επίσης, ότι η μητέρα του παιδιού έχει εισπράξει ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος το κορυφαίο ποσό που επιδικάστηκε ποτέ, αυτό των 850.000 ευρώ, το οποίο δεν έχει επιδικαστεί ούτε για τους αστυνομικούς που εκτελέστηκαν από τρομοκρατικές ομάδες και οι οικογένειες των οποίων έχουν εισπράξει το μέγιστο 250.000 ευρώ. Εύχομαι να μην ξαναζήσουμε τέτοια δράματα. Εγώ δυστυχώς δεν τολμώ να πατήσω από το 2008 στο πιο αγαπημένο μου μέρος στην Αθήνα, τα Εξάρχεια»

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News