Τα «Τρία Λιοντάρια», μας πήγαν… κουβά!
Η απώλεια του Euro έχει εξήγηση και έχει να κάνει με την παραδοσιακή ηττοπάθεια των Αγγλων διεθνών σε κάθε μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού πλην 1966…
Ο Κώστας Λαμπρόπουλος γράφει για την looser Αγγλία 
Οταν ένα τραίνο φτάνει στον σταθμό, απλά δεν πρέπει να το χάσεις!
Οταν το χάσεις είτε επειδή έφυγες πιο αργά από το σπίτι σου και βρήκες κίνηση στον δρόμο είτε επειδή σε έπιασε λάστιχο είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο μπορείτε να φανταστείτε, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.
Αυτό ακριβώς που είναι οι Αγγλοι…
Αξιοι της μοίρας τους!
Τι να το κάνω εγώ ότι έχουν το καλύτερο ίσως πρωτάθλημα στον κόσμο; Δεν μου λέει τίποτα, επίσης, το ότι αυτοί ανακάλυψαν το όλο concept που λέγεται ποδόσφαιρο (αν και οι αρχαίοι ελληνικοί αμφορείς άλλα λένε…).
Η ουσία είναι ότι σε ένα ακόμη μεγάλο ραντεβού, τα «Τρία Λιοντάρια» αποδείχθηκαν πιο looser κι από τους looser! Μπορούμε να γράψουμε 130 σελίδες για τα λάθη του Σαουθγκέιτ, για τα χαμένα πέναλτι του τελικού με την Ιταλία και για το ταμπούρωμα μετά το γρήγορο γκολ.
Πέρα, όμως, και πάνω από όλα αυτά οι Αγγλοι είτε με Λίνεκερ και Πλατ είτε με Σίρερ και Γκασκόιν είτε με Κέιν και Στέρλινγκ είναι… ηττοπαθείς.
Το φοβούνται, πως να το πούμε…;
Φτάνουν στην πηγή και νερό δεν πίνουν!
Είναι όπως ήταν η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ πριν από μερικά χρόνια, κάθε φορά που συναντούσε στο δρόμο της σε μεγάλη διοργάνωση την Ισπανία.
Ναι, το τραίνο χάθηκε. Σε μια διοργάνωση… αλά 1966 και 1996, κομμένη και ραμμένη δηλαδή στα μέτρα των Αγγλων.
Πάει το τραίνο, «δίχως φρένο, δίχως αριθμό» όπως θα το τραγουδούσε και η Νανά Μούσχουρη.
Ενα τραίνο που δεν θα το έχανε ούτε ο Χάρι Πότερ πηγαίνοντας στο Χόγκουαρτς!
Και κάπως έτσι τα «Τρία Λιοντάρια» απογοήτευσαν τους φίλους τους.
Ανάμεσα στους οποίους και τον γράφοντα.
Και δυστυχώς πήγαμε κουβά κύριε Μπονάνε…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
