Το χρονογράφημα του Ντίνου Λασκαράτου: Τα πόδια του δίκιου
*Ο Ντίνος Λασκαράτος είναι επίτιμος δικηγόρος.
Τι είναι αυτά! Εχει το δίκιο πόδια;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Μια φορά και ένα καιρό ζούσαν στην Θήβα δύο αδέλφια πριγκιπόπουλα. Ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης. Επειδή όμως οι θρόνοι απανταχού της οικουμένης χωράνε τα οπίσθια ενός μόνο ανθρώπου, τα πριγκιπόπουλα, όταν αυτοεξορίστηκε ο πατέρας τους βασιλιάς Οιδίποδας, συμφώνησαν να βασιλεύουν στον θρόνο της Θήβας εκ περιτροπής, για ένα χρόνο ο ένας και μετά ο άλλος. Ο Ετεοκλής ανάλαβε βασιλιάς για την πρώτη χρονιά.
Ο καιρός κυλούσε αργά για τον Πολυνείκη, και κατρακυλούσε για τον Ετεοκλή που βασίλευε. Ετσι ούτε που κατάλαβε ο Ετεοκλής πότε έφτασε η ώρα που έπρεπε να παραδώσει τα κλειδιά του μαγαζιού στον αδελφό του. Περνούσαν οι μέρες και όταν πια ευθέως ο Πολυνείκης ζήτησε να τηρηθεί η συμφωνία τους, ο Ετεοκλής έγραψε στα παλιά του τα σανδάλια την αδελφική συμφωνία. Το ριγμένο πριγκιπόπουλο ζύγισε την κατάσταση, είδε ότι δεν τον έπαιρνε να κάνει τίποτε γιατί ο Ετεοκλής ήλεγχε κράτος και στρατό, και κατέφυγε στό Αργος, στην αυλή του βασιλιά Αδραστου. Εκεί ο Πολυνείκης τα έφτιαξε με την κόρη του Αδραστου την Αργεία και την παντρεύτηκε. Ετσι από εξόριστος, ο Πολυνείκης έγινε βασιλικός σώγαμπρος και άρχισε να βλέπει τα πράγματα αλλιώς.
Εριξε την ιδέα ο Πολυνείκης στον πεθερό του να μαζέψουν στρατό, να καταλάβουν την Θήβα, να διώξουν τον Ετεοκλή και να γίνει βασιλιάς ο Πολυνείκης. Του άρεσε του Αδραστου η ιδέα να γίνει βασίλισσα η κορούλα του, αλλά τα κουκιά (οι στρατιώτες) δεν έβγαιναν. Ετσι γαμπρός και πεθερός έβαλαν στο κόλπο άλλους πέντε συνοικιακούς βασιλιάδες (τι τους έταξαν δεν ξέρω), μαζεύτηκε στρατός, δηλαδή κάθε καρυδιάς καρύδι, και οι επτά ξεκίνησαν να καταλάβουν την Θήβα, όπως τα λέει και ο Αισχύλος το 467 π.Χ., στην τραγωδία του «Επτά επί Θήβαις».
Αγρια κάθε εμφύλια σύγκρουση. Επάνω στη κλαγγή της μάχης τα δύο αδέλφια ψάχνονται να σφάξει το ένα το άλλο και τελικά τα καταφέρνουν και αλληλοσκοτώνονται. Οι εισβολείς φεύγουν και ο Κρέων, θείος των σκοτωμένων αδελφών, αναλαμβάνει βασιλιάς της Θήβας.
Εδώ αρχίζουν τα διλήμματα της ιστορίας μας και το μπέρδεμα ανάμεσα στο «δίκιο» και τον «νόμο». Θα λέγαμε δίκιο αυτό που χωρίς να έχει την ανάγκη παραπομπής σε κάποιο νόμο, φουντώνει τα στήθια και κορώνει τις καρδιές, και νόμο αυτό που διατυπωμένο σε διατάξεις ρυθμίζει λεπτομερειακά τη ζωή των ανθρώπων. Ο Κρέων αποφασίζει να θάψει με τιμές τον Ετεοκλή, και να αφήσει τον Πολυνείκη άταφο, σαν μεταθανάτια τιμωρία έσχατου προδότη, γι’ αυτόν που σήκωσε ξένα άρματα πάνω στην ίδια του την πόλη. Εκεί επάνω εμφανίζεται η γνωστή σε όλους μας Αντιγόνη, αδελφή των νεκρών, και λέει στον Κρέοντα ότι το δίκιο επιτάσσει την ταφή του Πολυνείκη. Ο Κρέων αντιλέγει ότι οι προδότες τιμωρούνται αυστηρά.
Ο τεράστιος Αισχύλος το 458 π.Χ., ανέβασε την τραγωδία «Χοηφόροι». Εκει στο στίχο 308, ο ποιητής διατυπώνει έναν πολύ σημαντικό κανόνα. Οτι δηλαδή «το δίκαιον μεταβαίνει». Πού σημαίνει ότι αν κάποιος έχει δίκιο, μπορεί να μην το έχει διαρκώς, αλλά να το χάσει στην εξέλιξη των γεγονότων και το δίκιο να μεταβεί, λες και έχει πόδια, στην άλλη πλευρά. Ετσι δίκιο έχει αρχικά ο Πολυνείκης, που το χάνει στη συνέχεια εισβάλλοντας με ξένο στρατό εναντίον της πόλης του. Ο Κρέων πάλι έχει γενικά δίκιο στο θέμα της προδοσίας, αλλά το χάνει γιατί δεν νοείται ως τιμωρία ο εξευτελισμός ενός νεκρού. Η τελική αξιολόγηση του αρχικά αδικημένου Πολυνείκη θα φαινόταν καθαρά αν ο Πολυνείκης με τον τυχοδιωκτικό στρατό του νικούσε τον Ετεοκλή. Οπως έγινε με τον Αλέξιο Αγγελο που για να διώξει τον σφετεριστή του βυζαντινού θρόνου θείο του, κουβάλησε τους σταυροφόρους στην Κωνσταντινούπολη με τα ολέθρια αποτελέσματα του 1204. Προσοχή λοιπόν στην προβολή του δίκιου σας.
*Ο Ντίνος Λασκαράτος είναι επίτιμος δικηγόρος.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
