Το παγόβουνο που ξαφνικά ανακαλύψαμε

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ εξελίξεις μας αποκάλυψαν απρόσμενα ένα παγόβουνο την έκταση του οποίου δεν υποπτευόμαστε, καθώς η περίπτωσή του έγκειτο επέκεινα της προσοχής του πολιτικού κόσμου και των μέσων ενημέρωσης.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για το μακρύ χέρι του κράτους, που είναι ενεργοποιημένο υπέρ του εθνικού και του δημόσιου συμφέροντος. Για το καλό μας, απλούστερα μιλώντας. Είναι ένας μηχανισμός ανεπτυγμένος κατά τρόπο συγκεχυμένο σε σχέση με τις παραμέτρους της διαφάνειας, της θεσμικής πρόβλεψης, της εχεμύθειας, του απόρρητου.

ΚΑΤΑ ΤΟ επίσης κοινώς λεγόμενο, υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται, και όχι μόνο αυτά που λέγονται και δεν γίνονται. Ποιος αποφασίζει ωστόσο πότε θα γίνονται αυτά που κανονικά δεν έπρεπε να γίνονται; Και ποιος διασφαλίζει ότι δεν θα γίνεται κατάχρηση της επίκλησης του κοινού καλού, της εθνικής ασφάλειας και άμυνας, για να εξυπηρετηθούν άλλα συμφέροντα και επιδιώξεις;
Ο δρόμος προς την κόλαση στη χώρα μας στρώθηκε πολλές φορές στο όνομα των καλών προθέσεων και του δημοσίου συμφέροντος, με το οποίο η άρχουσα πολιτκή τάξη ταύτιζε αυθαιρέτως τον εαυτό της;

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ατύχημα της παρακολούθησης στον Νίκο Ανδρουλάκη (ήταν ατύχημα η παρακολούθηση ή μήπως η αποκάλυψή της;) έδωσε λαβές να υποπτευθούμε, και μάλλον όχι αβάσιμα, ότι είναι αναγκαίο να επαναπροσδιοριστούν τα όρια, τα οποία φάνηκε ότι έχουν χαθεί και οι διαχωριστικές γραμμές χρειάζονται φρεσκάρισμα.

ΑΣ ΜΗΝ παρασυρόμαστε από βιαστικές ρητορείες του συρμού. Το πράγμα είναι πολύπλοκο. Αλλά δεν είναι η ΕΥΠ εκείνη που θα προσδιορίσει τον ρόλο της και τις δικαιοδοσίες της. Αυτό είναι πιο επικίνδυνο και από την παρακολούθηση ενός τηλεφώνου, όπως όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε.