Το θέαμα (δυστυχώς) δεν είναι το μπάσκετ
Ο Απόστολος Αναστασόπουλος γράφει για όσα έγιναν στο ΣΕΦ, που δεν είναι κομμάτια ενός αθλητικού γεγονότος που ξέφυγε, αλλά μια αποτύπωση της κοινωνικής παρακμής της Ελλάδας
Στον αθλητισμό και την πολιτική, όπου συνηθίζεται να ανεβαίνουν οι τόνοι και να λέγονται πράγματα που υπό ήρεμες συνθήκες δεν θα σκεφτόταν να εκστομίσει κανείς λογικός άνθρωπος, καλό είναι να έχουμε υπομονή και να μιλάμε αφού καταλαγιάσουν τα πράγματα.
Υπάρχουν στιγμές που ένα αθλητικό γεγονός μοιάζει να ξεφεύγει από τα όριά του. Όχι γιατί οι παίκτες ξεπερνούν τους εαυτούς τους, αλλά γιατί όλα όσα συμβαίνουν γύρω του ξεπερνούν κάθε μέτρο. Αυτό ζήσαμε την Κυριακή στο ΣΕΦ, στον δεύτερο τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ. Μόνο που δεν μιλάμε για μπάσκετ. Γιατί απλούστατα, δεν ασχολήθηκε κανείς με τον αγώνα. Το θέαμα δεν ήταν το παιχνίδι – ήταν το περιτύλιγμα του.
Διαβάστε επίσης: Μαρινάκης: Αναβάλλεται ο τρίτος τελικός Παναθηναϊκού–Ολυμπιακού – Ακόμα και οριστική διακοπή του πρωταθλήματος αν δεν βρεθεί λύση
Από που να τα πιάσεις και που να τελειώσεις.
Από βρισιές για συγγενικά γυναικόπαιδα προέδρων και παικτών, χειρονομίες και χαρακτηρισμούς σε -έτοιμους για όλα- οπαδούς, τη γνωστή συμπεριφορά οπαδών που οφείλουμε να πούμε ότι έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια, μέχρι ξεσπάσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κέρδισαν το ενδιαφέρον του κοινού από το ίδιο το παιχνίδι.
Ανάμεσα σε ύβρεις, χειρονομίες, πολιτικές παρεμβάσεις, δηλώσεις και διαδικτυακά ξεσπάσματα, ο αγώνας χάθηκε. Ένα γήπεδο που φιλοξένησε δύο από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες της εποχής μας, μετατράπηκε σε σκηνή κακής θεατρικής παράστασης. Όλοι μιλούσαν για το τι φόρεσε ο πρόεδρος, τι φώναξε η εξέδρα, τι αναρτήσεις έγιναν στα social media και πώς αντέδρασαν οι προπονητές. Ο αγώνας; Απλώς το φόντο.
Και μετά ξεκινούν οι δημόσιες αναλύσεις από μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους που έχουν επιλέξει στρατόπεδο στην όλη διαμάχη. Η κάθε πλευρά όμως προσπαθεί να «βγάλει λάδι» αυτούς που θέλει.
Η ελληνική αθλητική πραγματικότητα μοιάζει με σκηνή όπου η ουσία έχει αντικατασταθεί από την ένταση. Δεν είναι μόνο οι οπαδικές συμπεριφορές – που ναι, σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια, έχουν περιοριστεί εντός γηπέδων. Είναι η γενικευμένη κουλτούρα αντιπαράθεσης και φανατισμού που κυριαρχεί παντού: στις κερκίδες, στις τηλεοπτικές εκπομπές, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παντού!
Η πολιτεία, όπως συνηθίζει, επιλέγει να παρεμβαίνει επιφανειακά. Αντί να σκύψει πάνω στο φαινόμενο, αντί να πάρει ουσιαστικές αποφάσεις που χτυπούν τις παθογένειες στη ρίζα τους, επιλέγει το επικοινωνιακό «λουκέτο». Όχι για να διορθώσει, αλλά για να δείξει πως «κάτι κάνει». Ένας ρόλος διαιτητή που δεν απονέμει δικαιοσύνη αλλά αναζητά εντυπώσεις.
Από την άλλη, η Δικαιοσύνη σιωπά. Όταν οι πρωταγωνιστές είναι ισχυροί, ο κρατικός μηχανισμός μοιάζει αμήχανος. Αν στη θέση τους ήταν ένας απλός πολίτης, η αστυνομική αυστηρότητα θα ήταν βέβαιη – όχι μόνο σε σύλληψη, αλλά και σε βία. Η ταξική διάσταση της ασυλίας είναι εξόφθαλμη και προσβλητική.
Διαβάστε επίσης: Η ΚΑΕ Ολυμπιακός δημοσίευσε πλάνα με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο ΣΕΦ ΒΙΝΤΕΟ
Σκόπιμα δεν χρησιμοποιούμε ονόματα στο άρθρο. Δεν είναι θέμα φόβου. Κι εμείς φοβόμαστε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τα ονόματα είναι γνωστά. Δημήτρης Γιαννακόπουλος, Γιώργος και Παναγιώτης Αγγελόπουλος, Εργκίν Αταμάν και Γιώργος Μπαρτζώκας. Ολοι τους με διαφορετικές ευθύνες και άλλη βαρύτητα πράξεων. Τα ονόματα όμως, ίσως δεν έχουν καμία σημασία γιατί η ουσία κρύβεται στο φαινόμενο.
Ας το παραδεχτούμε: το πρόβλημα δεν είναι απλώς ένα ντέρμπι που ξέφυγε. Είναι ολόκληρη η πολιτισμική μας προσέγγιση στον αθλητισμό. Αντί για χαρά, ανταγωνισμό και αθλητικό ιδεώδες, προσφέρουμε δηλητήριο, αποπροσανατολισμό και τυφλή υποστήριξη. Και χειρότερο όλων: δεν το παίρνουμε στα σοβαρά. Ο κόσμος είτε φανατίζεται, είτε γελάει. Η απάθεια είναι το τελικό στάδιο του εκφυλισμού μιας κοινωνικής λειτουργίας που έχει πάψει να μας ενώνει.
Η λύση δεν είναι να σταματήσει το πρωτάθλημα, ούτε να τιμωρηθεί μια ομάδα, επειδή κάποιοι από τους παράγοντες της λειτουργούν ανεύθυνα. Η λύση είναι θεσμική, παιδευτική και κοινωνική. Να ξαναδούμε τον αθλητισμό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως προέκταση των επιχειρηματικών ή πολιτικών φιλοδοξιών των ισχυρών. Να προστατεύσουμε τον φίλαθλο που απλώς θέλει να ξεφύγει για δύο ώρες από τα προβλήματά του.
Γιατί τελικά, όταν χάνεται το μέτρο, όταν χάνονται οι αξίες, όταν το μπάσκετ παίζεται εκτός γηπέδου, τότε κανένας τίτλος δεν έχει σημασία. Μόνο η ήττα της κοινωνίας μας θα έπρεπε να μας νοιάζει, που δεν έχει την ωριμότητα να ασχοληθεί με κοινωνικά φαινόμενα που έχουν πολλές προεκτάσεις στη ζωή μας.
ΥΓ. Από τις ανωτέρω συμπεριφορές προφανώς δεν μπορώ να εξαιρέσω τον εαυτό μου. Προφανώς αποτελώ κομμάτι της μάζας που αγνοεί τα προβλήματα για χάρη ενός θεάματος…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
