Αγγλομαθείς Γερμανοί, σοκολάτες και βουβός πόνος

Απόστολος Αναστασόπουλος

Δεν ξέρω αν κατάφεραν τα δεκάδες δημοσιεύματα των προηγούμενων εβδομάδων να με «στείλουν» αρκετά προκατειλημμένο στην κινηματογραφική αίθουσα το βράδυ του Σαββάτου για να δω την ταινία «Καλάβρυτα 1943», αλλά σίγουρα δεν έφυγα από το σινεμά έχοντας στο μυαλό μου πως είδα ένα αριστούργημα που με γέμισε, όπως είχε συμβεί βλέποντας τον «Πιανίστα» ή τη «Λίστα του Σίντλερ».

Κατά την άποψή μου, οι δημιουργοί της ταινίας δεν ήθελαν να στενοχωρήσουν κανέναν, ούτε τους Καλαβρυτινούς αλλά ούτε και τους Γερμανούς. Μια ταινία όμως, ακόμα και αν είναι προϊόν μυθοπλασίας βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, οφείλει στην ίδια την ιστορία να μην «στρογγυλεύει» τα όσα έγιναν στα Καλάβρυτα τον Δεκέμβριο του 1943.

Ομολογώ πως η επίμαχη σκηνή με τον Αυστριακό στρατιώτη να σπάει τα λουκέτα του Δημοτικού Σχολείου, δεν με ενόχλησε καθόλου. Θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτή η πράξη, όπως άλλωστε υποστηρίζουν και ορισμένες μαρτυρίες. Μου «κάθισαν» στον λαιμό όμως αρκετές άλλες σκηνές:

Οσες σοκολάτες και αν μοίρασαν οι ναζί σε παιδιά, όσες σκέψεις μετάνοιας και αν κάνουν οι σύγχρονοι Γερμανοί της ταινίας, δεν θα «γλυκαθεί» ποτέ ο αξεπέραστος πόνος που προκλήθηκε στους ντόπιους. Και σε περίπτωση που κάποιοι αναρωτιούνται, αυτή η ταινία ήταν ένα δικαιολογημένο νέο αγκάθι στις πληγές τους επειδή δεν έδειξε αυτά που οι ίδιοι πίστευαν πως θα «έπρεπε» να έδειχνε όπως η ωμότητα των ναζί.

Δεν μπορείς να μπεις στο κλίμα μιας ταινίας εποχής, ακούγοντας τους Γερμανούς στρατιώτες να μιλάνε μόνο στα Αγγλικά.

Είναι αδιανόητη και απόλυτα ατυχής η επιλογή των δημιουργών σε στιγμές απόλυτου πόνου, να μην ακούγεται ούτε κραυγή, ούτε ένας οδυρμός. Ο βουβός πόνος που είδαμε στον λόφο του Καπή, τόσο κατά την εκτέλεση όσο και κατά την ανεύρεση των πτωμάτων από τα γυναικόπαιδα, εκτιμούμε πως δεν αποτυπώνει στον θεατή το μέγεθος της τραγωδίας.

Φεύγοντας από την αίθουσα, ένιωθα πως χάθηκε μια ευκαιρία. Η επιδερμική προσέγγιση των δημιουργών στα γεγονότα αλλά και στην αποτύπωση των συναισθημάτων των Καλαβρυτινών εκείνη την περίοδο έφεραν ένα αποτέλεσμα που δυστυχώς δεν θα μνημονεύεται για χρόνια. Χωρίς να είμαι κριτικός ταινιών, χωρίς να μπορώ να πω αν ταίριαζε η μουσική της ταινίας ή ήταν άψογη η φωτογραφία, για μένα πρόκειται για μια μετριότητα που δημιουργήθηκε από τον φόβο των δημιουργών να μην αδικήσουν κανέναν. Μια ταινία χωρίς νεύρο, χωρίς σωστή αποτύπωση των έντονων στιγμών πόνου και συγκίνησης.

Για να είμαστε ρεαλιστές, ο τόσος ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από την ταινία, είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία ώστε τα Καλάβρυτα να αναδειχθούν ως ένας κορυφαίος τουριστικός προορισμός με πλούσια ιστορία. Αυτή η ταινία, που λογικά θα περάσει και τα σύνορα της Ελλάδας, μπορεί να αποτελέσει ένα τουριστικό εργαλείο για την περιοχή. Ας κρατήσουμε τα θετικά που μπορεί να έρθουν,λοιπόν. Η ιστορία δεν πρόκειται να αλλάξει από μια ταινία. Ας υπάρξουν άλλα οφέλη τουλάχιστον.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News