Χρειάζεται να πούμε και το όνομα;
Του Γιάννη Λάμπρου, Δημοτικός σύμβουλος Πάτρας
Μια μεγάλη διαφορά των δύο κυρίαρχων πολιτικών παραδόσεων, της Αριστεράς και της Δεξιάς είναι ο τρόπος πολιτικής δραστηριοποίησης. Στη Δεξιά τα πράγματα είναι συνήθως πιο απλά. Το άτομο βρίσκεται στο επίκεντρο, κατά συνέπεια η ιδιότητα του υπουργού, του βουλευτή, του Δήμαρχου, αποτελεί το σταθερό σημείο και γύρω από την πολιτική επιβίωσή του περιστρέφονται τα πάντα. Αλλάζει κόμμα ο τάδε βουλευτής; Την άλλη μέρα μετακινούνται μαζί του κάποιες χιλιάδες ψηφοφόροι. Κατεβαίνει κάποιος για δήμαρχος; Εχει ήδη την ομάδα του και περιμένει να ενταχθούν σε αυτήν κι οι άλλοι.
Στην Αριστερά τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Το συλλογικό υπερισχύει πάντα του ατομικού. (Εντάξει, υπάρχουν κι εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα). Το πολιτικό πρόσωπο δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο εντός ενός συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου που καθορίζει κάθε φορά τα όρια του επιτρεπτού και του εφικτού. Ο,τι ορίζει, περιορίζει, λένε. Οι τάσεις, οι κινήσεις, οι συναινέσεις, αποτελούν συλλογικά επίδικα. Οι περιπτώσεις ατομικών επιλογών και πολιτικών συμπεριφορών υπακούουν στις ανάγκες ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών σχηματισμών κι έχουν ως αναφορά την κοινωνία και όχι την ατομική πολιτική επιβίωση.
Μόνο με αυτό το πρίσμα θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις εξελίξεις και τις προσδοκίες μας αυτούς τους τελευταίους κρίσιμους μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το ζητούμενο είναι αφενός να παραχθεί πολιτικός λόγος τεκμηριωμένος, οραματικός αλλά και εφικτός, με ορίζοντα μακροχρόνιο αλλά και με συγκεκριμένα άμεσα βήματα, που θα κινητοποιεί και θα δίνει λύσεις αφετέρου κάποιος να τον εκφράσει με επάρκεια.
Πάρτε, για παράδειγμα, το ζήτημα της ύδρευσης της Πάτρας. Μεγάλο ζήτημα με πολλές παραμέτρους, και σε περιβαλλοντικό αλλά και σε οικονομοτεχνικό επίπεδο.
Κυρίαρχο όμως σε επίπεδο κοινωνίας, έστω κι αν δεν γίνεται αντιληπτό σε όλους, γιατί αφορά το νερό, ένα βασικό δημόσιο αγαθό στο οποίο πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση. Γίνονται προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του νερού. Με όχημα τις εργολαβίες για συντήρηση και διαχείριση του φράγματος Πείρου-Παραπείρου μέχρι το 2026, ο ιδιώτης έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο υδάτινο δίκτυο από την συλλογή έως την τροφοδοσία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Ο βαθμός εμπλοκής τείνει συνεχώς να διευρύνεται έως τον πλήρη έλεγχο, μια πραγματικότητα που έχει παρατηρηθεί σε πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο με τραγικά αποτελέσματα και αγώνες πλέον επαναοικειοποίησης της διαχείρισης του νερού από το δημόσιο.
Πολιτικό σήμερα είναι να αντιδράς σε αυτή την εξέλιξη, της ιδιωτικοποίησης, καταθέτοντας ταυτόχρονα πρόταση για το πώς θα φτάσει αυτό το αγαθό στον καταναλωτή με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος, ακόμα και δωρεάν στις απαραίτητες για την επιβίωση καταναλώσεις, εξασφαλίζοντας την επάρκεια, τώρα και στο μέλλον, και την ποιότητα του νερού. Ο προτεινόμενος διαδημοτικός φορέας διαχείρισης του φράγματος έγινε δεκτός από την συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνο των δημοτικών παρατάξεων αλλά και του κόσμου της Πάτρας. Η άρνηση της δημοτικής αρχής να εφαρμόσει τη σχετική απόφαση του δημοτικού συμβούλιου δεν συνοδεύτηκε από μια ρεαλιστική πρόταση αλλά από τη γενική και για «πάσα νόσον» προτροπή, να γίνει κρατικός φορέας διαχείρισης.
Ας ξανάρθουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Ο υποψήφιος δήμαρχος που θα στηριχτεί από τη δημοκρατική αριστερά και τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν μπορεί παρά να εκφράσει τη θέση για εμπλοκή της αυτοδιοίκησης στη διαχείριση του νερού ως εναλλακτική ρεαλιστική λύση ενάντια στις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης. Με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλίσει την πρόσβαση στην ύδρευση χιλιάδων νοικοκυριών και επιχειρήσεων που σήμερα απειλούνται από τις υπέρογκες αυξήσεις.
Χρειάζεται να πούμε και το όνομα; Θα γίνει και αυτό. Μόνο που δεν θα γίνει πριν καθοριστεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο υποψήφιος δεν θα λειτουργεί ως πολιτικός παράγοντας αλλά ως πολιτικό αυτοδιοικητικό πρόσωπο που θα εκφράζει συγκεκριμένα πολιτικά και κοινωνικά στρώματα και αξίες. Τον κόσμο της εργασίας, τον κόσμο των δικαιωμάτων, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους αποκλεισμένους, τη δημοκρατία, την πρόοδο και την προκοπή. Αλλωστε, δήμαρχο ψηφίζουμε, όχι πολιτικό κόμμα. Και ο δήμαρχος πρέπει να εμπνέει τον κόσμο, να συντονίζει φορείς οργανώσεις και ενέργειες, να ενώνει την Πάτρα, να διεκδικεί σε όφελος των πολλών.
Τελικά ναι, χρειάζεται να πούμε και το όνομα!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
