«Δεν πρόκειται να διευκολύνω όσους επιθυμούν να σωπάσω»: Στην «Π» ο Πέτρος Τατσόπουλος
Από τον καιρό που ήμουν παπαδάκι, είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει πιο σιχαμερή εκμετάλλευση από την εκμετάλλευση των «αδυνάμων»
Δεν μασάει τα λόγια του, τολμά να πει πράγματα με το όνομά τους και, όπως είναι φυσικό, προκαλεί έντονες έως και βίαιες, παρατραβηγμένες, ενίοτε, αντιδράσεις. Στο ίδιο πνεύμα και το νέο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου – Μια αληθινή ιστορία» (εκδ. Μεταίχμιο). Ο Πέτρος Τατσόπουλος θα βρεθεί στην Πάτρα για να το παρουσιάσει στο «Πολύεδρο» την Πέμπτη 23 Ιανουαρίου (ώρα 20:30) και σήμερα μιλάει στην «Π».
-Τι σας ώθησε να γράψετε «Το Παιδί του Διαβόλου», που αποτυπώνεται τόσο παραστατικά στο εξώφυλλο του βιβλίου;
Ενας συνδυασμός οργής, βιώματος και έρευνας. Η οργή διαδέχτηκε τη ψυχαγωγία μου όταν συνειδητοποίησα πως όλα τα «γελοία», «εξωφρενικά», «παράλογα» κι ενίοτε «επικίνδυνα» που εμπορεύεται η Εκκλησία μας –η όποια Εκκλησία, όπου στον κόσμο, για να είμαστε δίκαιοι– εκλαμβάνονται ως «κανονικότητα», τόσο από την Πολιτεία όσο και από τις δικαστικές αρχές για όχι και τόσο προφανείς ιδιοτελείς λόγους (σίγουρα όχι από ευλάβεια). Τα προσωπικά μου βιώματα, από την άλλη, ιδίως την τελευταία πενταετία (με κορύφωση τη σύλληψή μου πρόπερσι για «αμφισβήτηση θαύματος») ενίσχυσαν την αίσθησή μου ότι όλο αυτό το αισχροκερδές εμπόριο θρησκευτικής αγυρτείας δεν διεξάγεται για την ψυχαγωγία… ημών των απίστων. Τέλος, η έρευνα που έκανα, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι, με όχημα την αγυρτεία, έχει στηθεί ένας θηριώδης «εισπρακτικός μηχανισμός» και, όπως στο παραμύθι του Αντερσεν, έπρεπε να βρεθεί ένας πιτσιρικάς (ένας… σιτεμένος μουρτζούφλης, στη δική μου περίπτωση) και να ουρλιάξει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός!» αναλαμβάνοντας οιονδήποτε κόστος.
-Καταφέρεστε εναντίον του εμπορίου της ελπίδας, με επικεφαλής τους επικίνδυνους θαυματοποιούς, που στηρίζονται στον ανθρώπινο φόβο και πόνο για να πουλήσουν το «εμπόρευμά» τους. Είναι θέμα έλλειψης παιδείας, πνευματικής καλλιέργειας, κάτι άλλο, που οδηγεί κάποιους στα δίχτυα τους;
Ασφαλώς ισχύει το αυτονόητο: δεν υπάρχουν «λύκοι» χωρίς «πρόβατα»· αποτελούν αμφότεροι τους αναπόσπαστους κρίκους της ίδιας «τροφικής αλυσίδας». Εξυπακούεται ότι οι ρασοφόροι «λύκοι» και οι κοσμικοί «συνεργοί» τους εκμεταλλεύονται και εμπορεύονται την ανασφάλεια, την απόγνωση, την άγνοια και την αφέλεια καλοπροαίρετων θρησκευόμενων ανθρώπων, των «εύπιστων», όπως τους είχε αποκαλέσει ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στηλιτεύοντας τις καθ’ έξιν απάτες του ιερέα Λουπασάκη στον Λυκαβηττό. Αυτός είναι και ο λόγος, αν θέλετε, που καθιστά την εκμετάλλευση, το οικονομικό άρμεγμα του «ποιμνίου», ακόμα πιο αποκρουστικό. Από τον καιρό που ήμουν παπαδάκι, πριν από μισόν αιώνα και βάλε, είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει πιο σιχαμερή εκμετάλλευση από την εκμετάλλευση των «αδυνάμων». Παγιδευμένοι οι τελευταίοι σε ένα ιδιότυπο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» –ως θύματα «αγαπούν» τους θύτες τους– αδυνατούν πλήρως να ξεφύγουν από τον «φαύλο κύκλο» της εκμετάλλευσής τους.
-Αποδίδετε μερίδιο ευθύνης στη συντήρηση αυτού του φαινομένου στις πολιτικές, τις δικαστικές αρχές, στον επιστημονικό κλάδο. Θα μας πείτε;
Στις ευνομούμενες κοσμικές δημοκρατικές χώρες, κυρία Κουνινιώτη, δεν αφήνεις (δεν πρέπει να αφήνεις) τους «αδύναμους» στη… μοίρα τους. Εάν οι ίδιοι δεν μπορούν ή/και δεν θέλουν (παγιδευμένοι στο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» που λέγαμε) να προστατεύσουν τον εαυτό τους, οφείλεις εσύ, ως Πολιτεία, ως Δικαστική Αρχή, ως επιστήμονας που σέβεται την επιστήμη του, να συμβάλεις στην προστασία των «αδυνάμων», πρωτίστως στις περιπτώσεις όπου η απάτη είναι αναντίρρητη, τεκμηριωμένη –στις περιπτώσεις, δηλαδή, όπου ο απατεώνας έχει συλληφθεί με «τη γίδα στην πλάτη». Δεν μπορούμε να έχουμε δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων σε αυτή τη χώρα: μία για τους απατεώνες που φορούν ράσα και μία για τους απατεώνες που δεν φορούν ράσα.
-Τα λεγόμενα και τα γραπτά σας ξεσηκώνουν ακραίες αντιδράσεις (π.χ. η σύλληψή σας για συκοφαντική δυσφήμιση), είχατε και στην πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου σας νέες εντάσεις. Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό του εμπαθούς; Και πώς διαχειρίζεστε αυτές τις κόντρες;
Πράγματι, το να κολλάς σε κάποιον τη ρετσινιά του «εμπαθούς» είναι και ο πιο εύκολος τρόπος για να τον ξεφορτωθείς. Εάν είναι «εμπάθεια» η αποκάλυψη μιας απάτης (εν προκειμένω, της μεγαλύτερης διαχρονικής απάτης στην πατρίδα μας) και «σύνεση» η συγκάλυψή της, τότε ναι, είμαι υπερήφανος που δεν συγκαταλέγομαι στους «συνετούς». Να είστε σίγουρη ότι δεν πρόκειται να διευκολύνω όσους επιθυμούν να σωπάσω. Δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία μου.
-Υπήρξατε βουλευτής Το διάστημα 2012-2015, ξεκινώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να πάτε στη συνέχεια στο Ποτάμι κι έπειτα στη ΝΔ. Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία; Θα εμπλεκόσασταν ξανά με την πολιτική;
Ημουν σχεδόν δύο χρόνια βουλευτής συνεργαζόμενος με τον ΣΥΡΙΖΑ (μέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξα ποτέ, αυτή άλλωστε ήταν και η «αχίλλειος πτέρνα» μου όταν ήρθα σε ρήξη μαζί του), έναν χρόνο ανεξάρτητος βουλευτής κι έπειτα υποψήφιος ανεπιτυχώς, πρώτα με το Ποτάμι κι εν συνεχεία το 2019, όταν πια είχε διαλυθεί το Ποτάμι, με τη Νέα Δημοκρατία, στο πλαίσιο του τότε «ανοίγματός» της προς την Κεντροαριστερά. Κατέγραψα ένα μεγάλο μέρος από την εμπειρία μου με την εμπλοκή μου στην ενεργό πολιτική στο βιβλίο μου «Ημουν κι εγώ εκεί», που κυκλοφόρησε το 2016· θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τη συνοψίσω σε λίγες γραμμές. Πάντως, και στις τρεις περιπτώσεις που ανακατεύτηκα με την πολιτική, το έκανα εκτός οιουδήποτε κομματικού σωλήνα, ως συνεργαζόμενος, και πάντοτε έπειτα από προσωπική πρόσκληση των αντίστοιχων πολιτικών αρχηγών: του Αλέξη Τσίπρα, του Σταύρου Θεοδωράκη και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και να είστε βέβαιη πως, όταν σε προσκαλεί ένας πολιτικός αρχηγός, δεν το κάνει ούτε για τα ωραία σου μάτια ούτε επειδή θέλει να ρισκάρει να του διώξεις περισσότερους ψηφοφόρους από όσους θα του φέρεις.
– ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται το μέλλον τους;
Λένε ότι στην πολιτική δεν πρέπει ποτέ να προβλέπεις πέραν της εβδομάδας -και προφανώς έχουν δίκιο: δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε τις «προβλέψεις» για τις προηγούμενες χρονιές και να διαπιστώσουμε κατά πόσον… έπεσαν μέσα. Εναποθέτω αυτή την επαχθή αποστολή στις πλάτες του Κώστα Λεφάκη, της Λίτσας Πατέρα και των λοιπών αστρολόγων που πάντοτε «πέφτουν μέσα» με τις γενικόλογες μπαρουφολογίες τους.
– Στην Ελλάδα του ’25, τι θα θέλατε να δείτε να αλλάζει;
Το 2025 μπήκε με το… ακροδεξί, όπως άλλωστε και το 2024, αλλά τώρα, λόγω Τραμπ, με πιο δυσοίωνες προοπτικές. Για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να σας πω τι ΔΕΝ θα ήθελα να δω να αλλάζει.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
