Επιθέσεις αυτοκτονίας, ένας ασύμμετρος πόλεμος
Ο Θόδωρος Καμπέρος είναι οικονομολόγος-διευθυντής Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Δυτικής Ελλάδας.
Ιδιαίτερα ανησυχητική για την έκβαση των εχθροπραξιών, που συνεχώς κορυφώνονται στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά δυστυχώς και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι η ραγδαία αύξηση επιθέσεων με τα χαρακτηριστικά της «Επίθεσης Αυτοκτονίας» από την πλευρά των Μουσουλμάνων.
Πρόκειται για βίαιη επίθεση, που συνήθως περιλαμβάνει εκρηκτικούς μηχανισμούς, κατά την οποία οι επιτιθέμενοι αποδέχονται τον θάνατό τους ως άμεσο αποτέλεσμα της επίθεσης. Ενα φαινόμενο, που ξεκίνησε στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο από τους Ιάπωνες Καμικάζι. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια είναι μια πρακτική, που έχει συνδεθεί με τους ακραίους φανατικούς Μουσουλμάνους και τον φονταμενταλισμό, ο οποίος απορρέει από την Θρησκεία τους. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για είδος πολέμου, που οι Δυτικοί το αποκαλούμε «Τρομοκρατία». Ενα είδος, που εδράζεται σε μια εντελώς διαφορετική βάση από τον «Συμβατικό Πόλεμο».
Οι αντιμαχόμενοι πολεμιστές σε μια κανονική πολεμική σύρραξη διακατέχονται από την «ελπίδα». Γνωρίζουν τον κίνδυνο, το ρίσκο, αλλά ελπίζουν ότι θα μείνουν ζωντανοί, θα επιβιώσουν, θα στεφθούν νικητές.
Σε μια επίθεση αυτοκτονίας επικρατεί η απόλυτη απελπισία, η απόγνωση και ο επακόλουθος παραλογισμός. Η ζωή γίνεται προσφορά εκ των προτέρων υπέρ του «ιερού σκοπού». Σε πολλές περιπτώσεις οι μεν είναι μισθοφόροι στρατιώτες, που καλούνται να αντιμετωπίσουν ορκισμένους αντιπάλους, οι οποίοι πολεμάνε «υπέρ πάντων».
Αυτή ακριβώς, όμως, η «εν γνώσει τους» παραίτηση από τη ζωή, τους μετατρέπει σε «υπερόπλο», δημιουργώντας εντελώς διαφορετικές συνθήκες στον πόλεμο της Μ. Ανατολής.
Ετσι, ενώ ο ένας αντίπαλος στηρίζει την πολεμική του ισχύ σε σύγχρονο οπλισμό, που βασίζεται στην τεχνολογία και στους οικονομικούς πόρους, ο άλλος ζωσμένος μερικά εκρηκτικά αποτελεί διαρκή θανάσιμη παγίδα. Εναν «Δαβίδ ενάντια στον Γολιάθ» σε μια αντιστροφή. Επιπλέον, οι συνθήκες αλλάζουν, η επί μακρόν οικονομική αιμορραγία δημιουργεί γκρίνιες και η στήριξη μπορεί και να περιορισθεί, στο μέλλον.
Αντιθέτως, η διαρκώς επιδεινούμενη θέση των Παλαιστινίων τους ριζοσπαστικοποιεί, αυξάνει τον φανατισμό, το μίσος, την απόγνωση, δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες διαρκούς στρατολόγησης νέων προθύμων «μαρτύρων», όπως αυτοαποκαλούνται και με μια εντελώς κυνική προσέγγιση με… low budget. Λέγεται, δε, ότι ο ίδιος ο πυρήνας -κυρίως του Δόγματος των Σιιτών- ενέχει τη θυσία, αφού ο Αλί είναι ο πρώτος μάρτυρας στη Θρησκεία τους.
Αλλο χαρακτηριστικό αυτού του ιδιότυπου πολέμου είναι ο αιφνιδιασμός. Δεν γνωρίζεις πότε και πού θα χτυπήσει ο εχθρός. Η επίθεση μπορεί να γίνει παντού, μεταφέροντας το πεδίο της σύγκρουσης εντός ή εκτός συνόρων.
Οι Δυτικές Κοινωνίες καλούνται να πληρώσουν την απραξία τους στις ιδανικότερες περιπτώσεις, έως τη συμμετοχή τους στη διαμάχη με βαρύ τίμημα, να ζουν υπό «το κράτος του τρόμου».
Ο πόλεμος μεταφέρεται παντού κι όλοι μοιραζόμαστε τον φόβο όπου και να βρισκόμαστε, πουθενά δεν νιώθουμε ασφαλείς, όσα μέτρα και αν παίρνονται.
Ετσι, όμως, όπως εξελίσσεται ο πόλεμος δεν φαίνεται ότι θα τελειώσει ποτέ. Κι αυτό γιατί, ενώ ο φαινομενικά ισχυρός, το Ισραήλ, στηρίζεται αποκλειστικά στην αλαζονική υπεροχή της υπεροπλίας του, υποτιμώντας τον αντίπαλό του, που βασίζεται στο πανίσχυρο όπλο, της θρησκείας του.
Το Ισραήλ είναι προφανές ότι έχει αποφασίσει να τελειώσει οριστικά τον αντίπαλό του, να τον εξαφανίσει μια για πάντα από τα εδάφη του. Λειτουργεί με την ίδια αδιαλλαξία, που πορεύθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Αγνοεί ότι ακόμα κι αυτή η τελευταία απαρχή της σύγκρουσης (7 Οκτωβρίου 2023) είχε τα χαρακτηριστικά της αδιέξοδης «επίθεσης αυτοκτονίας» από την Χαμάς.
Πάρα πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, γιατί την κάνανε αφού γνώριζαν την υπεροχή του αντιπάλου και ποιες θα είναι οι συνέπειες. Γνώριζαν ότι μετά οι Ισραηλινοί θα ισοπεδώσουν τα πάντα στη Γάζα και το τίμημα σε ζωές θα είναι πολλαπλάσιο για τους Παλαιστίνιους. Η μόνη απάντηση είναι ότι η ζωή σε μια περίκλειστη περιοχή, χωρίς ευκαιρίες και ελπίδα οδηγούσε στην απόγνωση. Σε ένα απονενοημένο διάβημα, μια αποτρόπαια σφαγή μόνο για να δηλώσουν την παρουσία, την ασφυξία, το αδιέξοδό τους.
Αυτή η «αφ’ υψηλού» αφοριστική και απορριπτική αντιμετώπιση του Θρησκευτικού υπόβαθρου της διένεξης, του Ισλάμ δηλαδή από τη Δύση, δεν βοηθάει καθόλου στην κατεύθυνση κατευνασμού και ειρηνευτικής προσπάθειας. Οσο μένουμε περιχαρακωμένοι στις αξίες και στον άκρατο δικαιωματισμό, αρνούμενοι να αντιληφθούμε πώς σκέπτονται και λειτουργούν για να τους κατανοήσουμε, θα αναπαράγεται η σύγκρουση δύο κόσμων.
Στην πραγματικότητα μοιάζει να αμφισβητούμε τα βασικά μας όπλα, ως Δυτικός Πολιτισμός, αυτά πάνω στα οποία στηρίξαμε το εποικοδόμημά μας. Η διαλεκτική είναι η μεθοδολογία μας. Είναι ο τρόπος να αναλύσουμε, να κατανοήσουμε, να βγάλουμε συμπεράσματα, να σχεδιάσουμε το μέλλον. Δεν είναι ενδοτισμός, αφομοίωση, απορρόφηση, υποχώρηση. Οταν είσαι σίγουρος για τις αρχές σου δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα σε μια αντιπαράθεση. Μοιάζει να αποποιούμαστε το δικό μας υπερόπλο, που είναι η διαλεκτική, απέναντι σε ένα ισχυρό, λόγω του δόγματος που το διακατέχει, όπλο που είναι η Θρησκεία.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
