Γιάννης Βίδρας: «Ολοι κρύβουν μέσα τους έναν Ironman»
Μέσα από τον αθλητισμό και την πορεία του, έχει αφοσιωθεί στην ευαισθητοποίηση του κόσμου σχετικά με τον σακχαρώδη διαβήτη και στο να εμπνέει τους ανθρώπους να ξεκινήσουν μια αλλαγή στη ζωή τους που θα μετατρέψει και τους ίδιους σε …Ironman
Ο Γιάννης Βίδρας ήταν ένας άνθρωπος υπέρβαρος, όμως η διάγνωση της κόρης του με διαβήτη Τύπου 1 σε μικρή ηλικία, άλλαξε τη ζωή του για πάντα. Ο ίδιος μεταμορφώθηκε σε αθλητή του τριάθλου, ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλούς αγώνες Ironman. Μέσα από τον αθλητισμό και την πορεία του, έχει αφοσιωθεί στην ευαισθητοποίηση του κόσμου σχετικά με τον σακχαρώδη διαβήτη και στο να εμπνέει τους ανθρώπους να ξεκινήσουν μια αλλαγή στη ζωή τους που θα μετατρέψει και τους ίδιους σε …Ironman.
– Πώς ξεκίνησε αυτή η πορεία;
Από νεαρή ηλικία είχα έναν τρόπο ζωής, όχι τόσο υγιεινό. Αρχισα να παίρνω σταδιακά να παίρνω βάρος. Κάπου στα 33 μου ο γιος μου ήταν περίπου τεσσάρων και παίζαμε στο πάρκο και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ δύσκολο να τρέξουμε, να κάνω ποδήλατο, Και εκεί σοκαρίστηκα. Ηταν εκείνο το σημείο που λειτούργησε με τέτοιο τρόπο που με έκανε να γίνω πιο αποφασιστικός. Είπα ότι θα χάσω κιλά.
Την επόμενη κιόλας ημέρας ξεκίνησα να μπαίνω σε έναν άλλο τρόπο ζωής. Αρχισα να προσέχω τη διατροφή μου, γράφτηκα στο γυμναστήριο, πήγα σε διατροφολόγο. Και σιγά – σιγά έβλεπα αποτελέσματα. Εχανα βάρος, το σώμα μου άλλαζε και αυτό μου έδινε κίνητρο για να συνεχίσω.
– Από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, όμως, το πράγμα άνοιξε από ένα σημείο και μετά…
Αρχικά δεν είχα καμία με τον αθλητισμό ποτέ. Όταν άλλαξα τρόπο ζωής, άρχισα να πηγαίνω για ποδήλατο και να κάνω διάφορα. Το τρίαθλο μπήκε εντελώς από περιέργεια στη ζωή μου. Γράφτηκα σε έναν αγώνα στις Σπέτσες επειδή με τράβηξε η παρέα που είχα στο γυμναστήριο. Και έκανα μόνο το ποδήλατο από τα τρία αθλήματα. Την επόμενη χρονιά είπα να δοκιμάσω και τα υπόλοιπα. Και ξεκίνησα λίγο πριν τα 40 μου.
– Πώς από το τρίαθλο κάνατε τη μετάβαση σε Ironman;
Η κόρη μου διαγνώστηκε με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτό ήταν σοκ για την οικογένεια. Δεν γνωρίζαμε τι είναι ο διαβήτης. Περάσαμε όλα τα στάδια που περνάει η οικογένεια όταν το παιδί της αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Από τις καλοκαιρινές διακοπές βρεθήκαμε στην εντατική του Παίδων να μας λένε οι γιατροί ότι το παιδί είναι λίγο πριν το διαβητικό κώμα. Βλέπαμε συμπτώματα, αλλά δεν ξέραμε ότι σχετίζονται με τον διαβήτη. Βρεθήκαμε να κάνουμε ενέσεις ινσουλίνης και άλλαξε η ζωή μας δραματικά. Σ’ αυτές τις στιγμές έχεις δύο επιλογές.
Ή θα αφήσεις τη δυσκολία να σε πάρει από κάτω, ή θα την κοιτάξεις στα μάτια και θα βρεις τη δύναμη και να την αντιμετωπίσεις. Το θέμα είναι πώς αντιδράμε στις δυσκολίες. Σε μια κουβέντα που είχα με έναν φίλο, μου μίλησε για το Ironman. Εγώ στο μυαλό μου το είδα σαν μια διέξοδο. Ούτε καν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε έναν τέτοιο αγώνα. Αυτό που περνούσα, με πείσμωσε. Και είπα μέσα μου πως αν εγώ καταφέρω να τρέξω έναν τέτοιο αγώνα, τότε μπορώ να κάνω τα πάντα. Τότε ο διαβήτης μπροστά σ’ αυτό δεν θα είναι τίποτα. Αυτή ήταν η σκέψη μου. Και πήρα την απόφαση ότι θα προπονηθώ για να τερματίσω έναν αγώνα Ironman.
– Εγιναν σταδιακά όλα αυτά τα βήματα;
Ναι φυσικά. Μου πήρε περίπου τέσσερα χρόνια για να κάνω τον πρώτο μου αγώνα. Εκανα μικρότερους αγώνες για να φτάσω εκεί μέχρι που μπήκα και έχω ήδη τερματίσει ένα φουλ Ironman 226 χιλιόμετρα, αρκετά μικρότερα, αλλά έχω μπει μέσα σ’ αυτό το ταξίδι.
– Γιατί το χαρακτηρίζετε ταξίδι;
Γιατί δεν έχει σημασία τόσο το μετάλλιο ή η γραμμή του τερματισμού, αλλά το πόσο αλλάζεις ως άνθρωπος κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για να περάσεις τη γραμμή. To Ironman έχει ένα κόκκινο χαλί 100 μέτρων στο τέλος, που το περνάς μόνος σου. Δεν επιτρέπεται να μπει άλλος και να τερματίσετε μαζί. Εχεις διανύσει ένα ταξίδι και τα τελευταία 100 μέτρα είναι η λύτρωση. Είσαι πιο συνεπής, πιο πειθαρχημένος, πιο ανθεκτικός. Εχεις αλλάξει όλη σου τη ζωή προς το καλύτερο μέσα από την προετοιμασία.
– Ποιες είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Ενας αγώνας έχει διάρκεια 10-11 ώρες. Μυικά και σωματικά έχεις εξαντληθείς από νωρίς, από τη μέση του αγώνα περίπου. Μετά μπαίνει το μυαλό στην εξίσωση. Σκέφτομαι πολύ τη στιγμή που ζω εκείνη την ώρα, όχι τον συνολικό χρόνο ή την απόσταση, θα τα παρατήσεις. Στο μυαλό μου όταν κολυμπάω είναι η επόμενη χεριά, η επόμενη σημαδούρα, όχι ότι μετά έχω να τρέξω. Όταν τρέχω σκέφτομαι το επόμενο βήμα.
Σπάω τη διαδρομή σε πολλά μικρά κομμάτια. Ενας μαραθώνιος 42 χλμ είναι 42 μικρότερα κομμάτια. Επίσης, χρησιμοποιώ την αυτό-ομιλία. Μιλάω θετικά στον εαυτό μου. Να του λες «μπορείς, θα τα καταφέρεις». Δεν πρέπει να μένεις στις αρνητικές σκέψεις. Σκέφτομαι ωραίες στιγμές με την οικογένειά μου, να με περιμένουν στον τερματισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τερματίσω με οποιοδήποτε κόστος. Είμαι 48 ετών με οικογένεια και ακούω το σώμα μου. Στο Ironman του Μαραθώνα δεν τερμάτισα για πρώτη φορά.
– Είναι ανάγκη όλοι όσοι αθλούνται να φτάσουν στο Ironman και στην υπερβολή;
Για μένα ήταν το τρίαθλο. Για κάποιον μπορεί να είναι η πρωινή βόλτα με τον σκύλο του. Αν κάθε ημέρα προσπαθείς να είσαι η καλύτερη εκδοχή του προηγούμενου εαυτού σου, αυτό είναι ένα Ironman. Το θέμα είναι να ξεπεράσεις το νοητικό φράγμα που σου βάζει το μυαλό σου.
Πώς θα σηκωθείς το πρωί λίγο νωρίτερα, πώς θα βελτιώσεις πράγματα που εσύ θεωρείς ότι σε περιορίσουν. Δυσκολίες στη ζωή θα έρθουν, αλλά το θέμα είναι να βρεις τη δύναμη να τις αντιμετωπίσεις με έναν θετικό τρόπο. Το Ironman με βοήθησε να βελτιώσω πράγματα στη ζωή μου. Για άλλον θα είναι η μουσική ή η ζωγραφική. Ολοι μέσα μας έχουμε έναν Ironman που κοιμάται και πρέπει να τον ξυπνήσουμε.
– Ποιες είναι οι διαφορές του Γιάννη στα 35 με τον Γιάννη στο 48;
Η πορεία στην εταιρεία που εργάζομαι, μου έδινε πάντα τα ερεθίσματα να στοχεύω στην αυτοβελτίωση. Και με βοήθησε πολύ να χτίσω τις βάσεις για μια νοοτροπία θετικής σκέψης και ανάπτυξης. Το Ironman και το τρίαθλο, με ολοκλήρωσαν. Συνδύασα αυτά που πήρα επαγγελματικά με αυτά που πήρα από τον αθλητισμό. Είμαι πιο ανθεκτικός, πιο ήρεμος, πιο συνεπής, πιο πειθαρχημένος.
Το πιο σημαντικό είναι ότι έχω καταφέρει να δημιουργήσω ένα θετικό πρότυπο για τα παιδιά μου και θέλω να λειτουργώ ως πρότυπο για τον κόσμο. Αφού το έκανα εγώ, μπορούν να το κάνουν όλοι. Κάνε 500 μέτρα, κάνε 1 χλμ, θέλει σιγά – σιγά. Επίσης, έχω αφιερώσει όλη την πορεία μου στον αθλητισμό, στην ενημέρωση για τον σακχαρώδη διαβήτη. Η κοινωνία μας έχει ακόμα ταμπού. Δεν δέχεται τη διαφορετικότητα εύκολα. Μιλάω για βαθιά αποδοχή με αφορμή τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε εμείς ως οικογένεια. Στόχος μου είναι να δημιουργήσουμε μία κοινωνία ώστε καμία αναπηρία ορατή ή αόρατη να μην γίνεται εμπόδιο στα όνειρα ενός παιδιού.
– Θα παλεύατε για όλα αυτά που αναφέρατε, αν δεν είχε προκύψει το πρόβλημα υγείας με την κόρη σας;
Ισως να μην είχα την ευαισθησία. Και γι’ αυτό δικαιολογώ τους ανθρώπους που αντιδρούν, γιατί δεν γνωρίζουν. Δεν έχουν την ενημέρωση. Με αφορμή το πρόβλημα της κόρης μου, ανέπτυξα μια ευαισθησία, αλλά δεν την κράτησα για μένα. Μεγάλωσα με την άποψη ότι πρέπει να αφήσουμε ένα θετικό αποτύπωμα στον κόσμο. Αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ μέσα από την πορεία μου. Ξοδεύω αρκετό προσωπικό χρόνο και δεν έχω κάποιο όφελος, αλλά αυτός πλέον είναι ο σκοπός της ζωής μου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
