Ο Τάκης Χρυσικάκος έρχεται στην Πάτρα και μιλά στην «Π»: «Το όνειρο που μου άλλαξε τη ζωή!»
Ο Τάκης Χρυσικάκος ανεβάζει απόψε στην Πάτρα την παράσταση για το ρεμπέτικο – «Ζω στην αφαίρεση, μακριά από παρέες» αποκαλύπτει στη «Π»
Ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Μιχάλης Γενίτσαρης «πρωταγωνιστούν» στη μουσικό – θεατρική παράσταση «Τα Κατά Μάρκον», που ανεβαίνει απόψε (ώρα 20:30 – εισιτήριο 12 ευρώ) στο θέατρο «Πάνθεον», με τον Τάκη Χρυσικάκο στον απαιτητικό μονόλογο.
Τη ιστορική – μουσικολογική έρευνα υπογράφει ο καθηγητής Εθνομουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λάμπρος Λιάβας, ο οποίος και θα τιμηθεί από το πανελλαδικό περιοδικό «πατρινόραμα» που διοργανώνει την παράσταση, καθώς υπήρξε ουσιαστική η συμβολή του το 2017 στην καθιέρωση του ρεμπέτικου τραγουδιού, ως μέρος της Αυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς με απόφαση της «Unesco».
Ο δημοφιλής πρωταγωνιστής μιλώντας στην «Π» για την παράσταση, αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της ζωής και της προσωπικότητάς του…
«ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ»
Με το ρεμπέτικο με συνδέει η καταγωγή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κοκκινιά. Εχει περάσει στο DNA μου το ρεμπέτικο. Γεννήθηκα σε αυτούς τους δρόμους, περπάτησα, μίλησα με αυτούς τους ανθρώπους.
Ολα τα γλέντα στην αυλή του σπιτιού μου, ήταν με την οικογένειά μου και πρόσφυγες, με αυτού του είδους τα τραγούδια. Ετσι δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο, παρά να «ξύσω» λίγο τη μνήμη μου για να φέρω όλα στην επιφάνεια. Αυτό έκανα και έτσι δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση, με την οποία κουβεντιάζαμε αρκετά χρόνια πριν με τον Λάμπρο Λιάβα. Πραγματεύεται την ιστορία του Βαμαβακάρη και του Γεννίτσαρη, αλλά εκεί που εστιάζει είναι στο ιστορικό – κοινωνικό υπόβαθρο εκείνης της εποχής. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί γράφουν και δημιουργούν, μέσα από τρομακτικά δύσκολες συνθήκες.
Μέσα από πολέμους, εμφυλίους, πείνα, δικτατορίες. Και παρ’ όλα αυτά γράφουν αυτά τα τραγούδια. Που είναι βιωματικά, είτε από δικές τους εμπειρίες, είτε από άλλων. Δεν ήταν μια εγκεφαλική επινόηση. Ηταν οι έρωτές τους, τα ντέρτια και τα παράπονά τους, γι αυτό ήταν τόσο πολύ κοντά στον κόσμο. Γι αυτό και έμειναν αυτά τα τραγούδια!
Και αυτό που μου αρέσει μετά από κάθε παράσταση, είναι όταν ο κόσμος και ιδιαίτερα νέοι άνθρωποι, έρχονται και μας λένε «σας ευχαριστούμε γι αυτά που μάθαμε». Γιατί ο κόσμος δεν ξέρει τις συνθήκες που γέννησαν τα τραγούδια αυτά, ούτε γνωρίζει τις πολιτικές διώξεις και τις στερήσεις που υπέστησαν αυτοί οι δημιουργοί. Και η παράσταση αυτή έρχεται να προσφέρει αυτή την πολύτιμη γνώση».
«ΠΑΩ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ»
Αυτό που καταξιώνει έναν καλλιτέχνη και έναν άνθρωπο γενικότερα στη ζωή, είναι η συνέπεια μέσα στα χρόνια. Εγώ παλεύω μόνος μου, χωρίς παρέες, χωρίς να με στηρίζουν διάφοροι χώροι. Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Και καταφέρνω να επιβιώσω και να ακούγεται ο λόγος μου και μάλιστα πανελλαδικά. Γιατί έχοντας παίξει πολλά χρόνια στην Αθήνα, κοιτάζω οι παραστάσεις μου στην πρωτεύουσα να είναι συγκεκριμένες. Ενα – δύο μήνες το πολύ. Και τον υπόλοιπο χρόνο θέλω να γυρίζω σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό θεωρώ ότι είναι και υποχρέωσή μου.
Γιατί τα καλοκαίρια πλημμυρίζει όλη η Ελλάδα από καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και το χειμώνα δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Θεωρώ, λοιπόν, χρέος μου να πηγαίνω ακόμα και σε ακριτικά μέρη και να κάνω παραστάσεις με αυτούς τους ανθρώπους. Λίγους ή πολλούς, δεν με ενδιαφέρει.
«ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ»
Ποτέ δεν έγινα πλούσιος μέσα από τη δουλειά μου και ούτε με ενδιαφέρει. Με νοιάζει να γίνω πλούσιος μέσα από τα κείμενα τα μεγάλα, τα οποία ερμηνεύω. Να αποκτήσω δηλαδή γνώση και κάθε μου βήμα, να είναι ένας τρόπος για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γιατί έτσι νομίζω ότι μπορώ να γίνω και καλύτερος καλλιτέχνης. Αυτή είναι η διαδρομή μου.
«ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΣΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ»
Η σχέση μου με τον κόσμο είναι πολύ καλή. Εκτός από τα χρόνια της νιότης μου, που έκανα πάρα πολύ τηλεόραση και υπήρχε μία έξαρση θαυμασμού από το κοινό, αργότερα ακολουθώντας τη θεατρική μου πορεία, υπάρχει μία αγάπη, ένας σεβασμός του κόσμου απέναντί μου. Και αυτό είναι που αγαπώ και είναι και η ανταμοιβή που εισπράττω. Είναι συγκινητικό αυτό!
Με ρωτούν «πώς γίνεται, αφού δεν παίζετε στην τηλεόραση, να σας αγαπάει τόσο πολύ ο κόσμος;» Τι να πω; Ειλικρινά και εγώ δεν ξέρω.
Ισως είναι η συνέπεια μου αυτό που εκτιμάει ο κόσμος. Εγώ δεν έδωσα αφορμές ποτέ, ούτε για την προσωπική μου ζωή. Δεν την πούλησα ποτέ προς τα έξω, Ούτε και την επαγγελματική μου ζωή. Αυτά προσπάθησα, στο μέτρο του δυνατού να τα διαφυλάξω και να μιλάω μόνο για τη δουλειά μου. Αυτό με ενδιαφέρει και ίσως ο κόσμος το εκτιμάει αυτό.
«Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΟΛΑ»
Αγαπημένο μου ρητό είναι «το πιο δίκαιο στη ζωή είναι ο χρόνος». Ο χρόνος τα αποκαλύπτει όλα. Τα φανερώνει! Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο, παρά να κάνεις τη δουλειά σου και τη ζωή όσο μπορείς πιο σωστή, να είσαι συνεπής και θα φανερωθούν στο χρόνο αυτά τα πράγματα.
Εγώ το πιστεύω απόλυτα και το πρεσβεύω. Ποιος θα περίμενε όλα αυτά τα χρόνια, ότι εγώ θα κατάφερνα να επιβιώσω μέσα από αυτές τις συμπληγάδες και όλα αυτά τα κέντρα που κινούν τα νήματα. Ακολουθώντας αυτόν τον Δον Κιχωτικό τρόπο, δηλαδή με Παπαδιαμάντη, με Βιζυηνό, Μάνο Ελευθερίου, Καζαντζάκη, τώρα με το ρεμπέτικο. Κι όμως: Το αδύνατο γίνεται δυνατό!
Εάν το πιστεύεις, το υποστηρίζεις και δουλεύεις σκληρά, ματώνεις πάνω από αυτό. Και ξέρετε, αυτό ο κόσμος το βλέπει. Και όχι μόνο πάνω στη σκηνή από τους θεατές μιας παράστασης. Το ίδιο συμβαίνει και με όλο τον υπόλοιπο κόσμο που δεν έχει δει μια παράσταση. Λες και το διαισθάνεται αυτό το πράγμα. Οτι «αυτός κάτι κάνει εκεί. Κάτι περίεργο, αλλά κάτι κάνει αυτός ο άνθρωπος εκεί!»
Το πιστεύω απόλυτα αυτό: Αγώνας, Πίστη, Ελπίδα και να προχωράμε μπροστά, χωρίς να μας κρατάνε τα βαρίδια!
ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ
Ξέρετε είχα δει παλιά ένα όνειρο σημαδιακό: Κάποιους φίλους μου που κάναμε παλιά διακοπές στη Χαλκιδική, τους είχα δει στο όνειρό μου, να πετάνε! Και κάποια στιγμή, καθίσανε στην πλατεία. Και εγώ πλησίασα έναν από αυτούς τους φίλους μου και του λέω «Βρε Βασίλη, πώς γίνεται να πετάς; Πώς είναι δυνατόν;” Και μου απάντησε αυτός: «Για να μπορέσεις να πετάξεις, πρέπει να νιώσεις ελαφρύς!»
Εγώ από διαίσθηση άρχισα να αδειάζω τα βαρίδια και να αποβάλω από πάνω μου και ξαφνικά άρχισα να αιωρούμαι! Αυτό το μήνυμα που μου ήρθε μέσα στον ύπνο μου, ήταν μεγάλη υπόθεση για μένα! Οτι «πέταξε αυτά που σε κρατάνε, για να μπορέσεις να πετάξεις!»
«ΖΩ ΣΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ»
Αυτό έκανα στη ζωή μου και αυτό προσπαθώ να κάνω και τώρα! Τίποτα περιττό! Τίποτα! Ακόμα και στην καθημερινότητα μου.
Δεν χρειάζομαι πολλά πράγματα. Εχω ένα πολύ παλιό αυτοκίνητο και μου λέει η ανιψιά μου «γιατί δεν παίρνεις ένα καινούργιο;». Μα γιατί δεν το χρειάζομαι! «Μα γιατί δεν αγοράζεις ρούχα;». Μα έχω τόσα πολλά, γιατί να πάρω κι άλλα;
Ζω στη αφαίρεση! Αυτό δηλαδή που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος, από μία ηλικία και έπειτα. Οταν είσαι νέος, είναι αναγκαίο να προσθέτεις, να προσθέτεις, να προσθέτεις. Από ένα σημείο και ύστερα, πρέπει να αφαιρείς πράγματα, να διώχνεις, να είσαι πολύ λιτός. Να είσαι πολύ γυμνός! Μέσα από αυτή τη «γύμνια», αναδύεται η αλήθεια. Απλότητα και αλήθεια, τίποτα άλλο!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
