Ας συζητήσουμε για τον Πολιούχο και την προβολή του

ΚATA χιλιάδες συρρέουν τις τελευταίες ώρες οι πιστοί στον ναό του Πολιούχου. Καταθέτουν προσδοκία για ουρανόπεμπτη προστασία και υποστήριξη απέναντι σε δυσκολίες, κινδύνους, απειλές. Ή απλούστερα τηρούν ένα παραδοσιακό θρησκευτικό καθήκον, «για το καλό», υπηρετώντας έτσι και κάποια προσωπικά βιώματα. Ομως, το προσωπικό με το συλλογικό είναι αξεδιάλυτα. Οι μεγάλες γιορτές μάς περιέχουν: Η ατομική μνήμη πλουτίζει από τις παραστάσεις της διαχρονικής ομαδικής μέθεξης.

ΤΙΜΟΥΝ τον προστάτη τους Αγιο οι Πατρινοί κατά τους κανόνες της κοινής μας μνήμης, αλλά ταυτόχρονα συμμερίζονται μια πικρή διαπίστωση. Παρά τη μαζικότητά της και τη θρησκευτική της ακτινοβολία, η γιορτή δεν είναι επαρκώς αξιοποιημένη υπέρ της πόλης. Ο δείκτης επισκεψιμότητας είναι υψηλός, αλλά θα μπορούσε να είναι πολλαπλάσιας βαρύτητας. Ενας τέτοιος στόχος θα απαιτούσε μια πιο φιλόδοξη και οργανωμένη προβολή της γιορτής, άρα τη διάθεση ενός ανθρώπινου κεφαλαίου που θα εργαζόταν με τους όρους που επιβάλλουν οι μεγάλες πνευματικές, εθιμικές, εορταστικές εκδηλώσεις.

ΑΥΤΟ όμως δεν συμβαίνει. Η τοπική πολιτική και κοινωνική ηγεσία υποδέχεται τη γιορτή παθητικά, χωρίς φαντασία, χωρίς φιλοδοξία. Η στάση αυτή είναι δυσανάλογη της αξίας του Πολιούχου ως ιστορικού προσώπου και θρησκευτικού συμβόλου. Μιλάμε -αν και θα ήταν περιττό να το υπογραμμίσει κανείς- για έναν από τους Δώδεκα Μαθητές του Ιησού, και μάλιστα για τον πρωτόκλητο.

ΜΙΑ που το ερχόμενο διάστημα οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις θα συναγωνιστούν σε ιδέες με θέμα ποιος και πώς θα μπορούσε να πάει την πόλη μπροστά, ας μη στεκόμαστε στον «μανατζερικό» όρο «θρησκευτικός τουρισμός» και ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ να αξιοποιήσει η πόλη τη γιορτή της όπως αρμόζει στον Αγιο που μαρτύρησε στα χώματά της; Πέρα από τα παζάρια της παραλιακής, φυσικά.