Το ντιμπέιτ των τεσσάρων
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Αυτό που κυρίως θαυμάζεις σε ένα ντιμπέιτ είναι πώς θυμούνται ο συντονιστής και οι συνάδελφοι ποιος ρωτάει ποιόν και σε ποιο αντικείμενο. Και σημειωμένα να τα έχεις, πώς κοιμάσαι την προηγούμενη νύχτα από το άγχος; Αλλά στο χθεσινό τα κατάφεραν όλοι και όλες μια χαρά, κανείς δεν λιποθύμησε. Ούτε οι υποψήφιοι. Ολοι τους έδειχναν άνετοι, καθένας με μια αίσθηση πληρότητας άλλης τάξης.
Ο Κώστας Πελετίδης αισθάνεται ότι του οφείλουμε αναγνώριση για το έργο του και τον προσανατολισμό του στο δίκαιο του λαού. Για σένα τρέχει, κι εσύ γκρινιάζεις και τον ρωτάς για υπόγεια τρένα και φυσικά αέρια. Ενώ δεν βλέπεις τι γίνεται με την κλεπτοκρατία των Βρυξελών.
Ο Κώστας Σβόλης αισθάνεται ότι εκπροσωπεί την καταξιωμένη δικαίωση του φιλελευθερισμού, πάνω στο αυτονόητο δίπολο, ότι η αριστερά κανονικά πρέπει να χάνει, συνεπώς η δεξιά πρέπει να την κερδίζει. Επειδή είμαστε Οι Καλοί.
Ο Πέτρος Ψωμάς αισθάνεται ότι έχει το τέλειο σχέδιο το οποίο θα αναβαθμίσει τα πάντα σχεδόν συνοπτικά, σε όλα τα επίπεδα, ανάγοντας την ιδιότητα Πατρινός σε ιδεολογία το περιεχόμενο της οποίας περιστρέφεται γύρω από μια αναδρομικά εξωραϊστική νοσταλγία αρχοντιάς. Αρχοντιάς ποιών; Φτωχούς δεν είχε η πόλη;
Ο Βασίλης Αϊβαλής αισθάνεται ότι έχει το δίκιο του τεχνοκράτη σερβιρισμένο πάνω σε ένα κιτρινισμένο επιχείρημα ότι το αθροιστικό πλεονέκτημα της κεντροαριστεράς είναι υποχρεωτικό να λειτουργεί, ιδίως στην Πάτρα. Και παραλλήλως, ενοχικά προσπαθεί να ανατρέψει την ετικέτα του γιαλαντζή φιλολαϊκού που κολλάει στην κεντροαριστερά το ΚΚΕ.
Κατά τη φιλοσοφία του Χότζα δύο αντίδικοι μπορεί να έχουν και οι δύο δίκιο στις αντικρουόμενες απόψεις τους, για τον απλό λόγο ότι καθένας έχει το δίκιο του, διότι δίκιο δεν υπάρχει. Όταν ο τρίτος παρατηρητής λέει ότι δεν μπορούν να έχουν δίκιο και οι δύο, λέγοντας τα αντίθετα, ο Χότζα δικαιώνει και εκείνον. Και η ιστορία τελειώνει εκεί, διότι δεν έχει σημασία η συνέχειά της.
Στην κάλπη όμως η συνέχεια έχει σημασία, διότι στην πολιτική το δίκιο το έχει το αποτέλεσμα. Νικητής θα βγει εκείνος που θα μπορέσει να τύχει αποδοχής που υπερβαίνει τα πολιτικά όρια που ιστορικά του αναλογούν (ειδικά ο Π. Ψωμάς απευθύνεται στο μαθηματικό σύνολο {οπαδοί της υπερκομματικής αυτοδιοίκησης] μείον {λογοδοσμένοι σε κομματικές παρατάξεις}.
Συνεπώς η επιτυχία στο ντιμπέιτ δεν έχει να κάνει με τον βαθμό ικανοποίησης και σαγήνης των δεδομένων οπαδών, αλλά με τον δείκτη δελέασης και πειθούς του ευρύτερου κοινού. Ως προς αυτό ειδικά το σκέλος οι υποψήφιοι στη συζήτηση της Τετάρτης δεν διακρίθηκαν αισθητά. Θα περιμέναμε, επίσης, να δώσουν βάρος στην κατανίκηση των αιτιών της επιφυλακτικότητας με την οποία υποδέχεται έναν έκαστο ο δημότης. Ισως σαν χαρακτήρες να θεωρούν την επιφυλακτικότητα αδικαιολόγητη.
Το δίκιο το έχει η ανάγκη της πόλης για μια δραστική θεραπεία των μειονεξιών της. Οι θεραπείες θέλουν διαγνώσεις και καταφυγή στα κατάλληλα μέσα. Οι προσεγγίσεις των υποψηφίων μας φαίνονται ελλειπτικές. Η Ωραία Κοιμωμένη αφυπνίστηκε με ένα φιλί, αλλά ήταν Το Φιλί, μάγκα, αν μας εννοείς. Ο Δήμαρχος προσβλέπει σε μια Εξωτερική λύση.
Προσλήψεις, χρηματοδοτήσεις, αλλαγή συσχετισμών σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, άλλη πολιτική στη ΝΑ Μεσόγειο. Οι αντίπαλοί του μιλούν για Εσωτερικές λύσεις, αλλά η περιγραφή του μοντέλου είναι ατελής. Θέλουμε λιγότερη ποίηση και λιγότερη προβλέψιμη τεχνοκρατική ή νοικοκυρίστικη αντίληψη («η Πάτρα είναι βρώμικη, πρέπει να καθαρίζεται»), και περισσότερη ουσία πολιτικής. Ποια ήταν, ποια είναι η πόλη, τι της συνέβη, τι μπορεί να παράγει και να εξάγει για να αναπτύξει νέες οικονομικές και κοινωνικές δομές. Τι λέει ο Χότζας;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
