Ο Χρήστος Νικολόπουλος στην «Π»: «Κουράστηκα και πόνεσα πάρα πολύ!»
Ο μεγάλος συνθέτης σε μία μοναδική εξομολόγηση ψυχής στην «Π» – Απόψε η επετειακή συναυλία του Χρήστου Νικολόπουλου στην Πάτρα
Μια πραγματική γιορτή του ελληνικού μουσικού πολιτισμού, αποτελεί η αποψινή (ώρα 21:00) επετειακή συναυλία του διαπρεπούς μουσικοσυνθέτη Χρήστου Νικολόπουλου, που συμπληρώνοντας 60 χρόνια ενεργούς δράσης και προσφοράς, θα παίξει στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο τα διαχρονικά και κλασικά τραγούδια του.
Τον πλαισιώνουν κορυφαίοι ερμηνευτές, όπως οι: Γλυκερία, Στέλιος Διονυσίου, Πέγκυ Ζήνα, Κώστας Μακεδόνας, Πίτσα Παπαδοπούλου και Μελίνα Ασλανίδου, με τη συνοδεία μια 10μελούς ορχήστρας βιρτουόζων μουσικών. (Προπώληση εισιτηρίων: more.com. Εισιτήρια από 15 ευρώ).
Ο σπουδαίος καλλιτέχνης, μιλώντας στην «Π», έκανε την αποτίμηση της ζωής και της καριέρας του:
«ΝΙΩΘΩ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ»
Οταν ξεκίνησα εγώ από ένα χωριό της Ημαθίας, δεν μπορούσα να ονειρευτώ όλα αυτά τα υπέροχα που συνέβησαν στην πορεία μου. Ξεκίνησα ένα παιδί, αναζητώντας ένα όνειρο, όπως τα παραμύθια.
Κατέβηκα στην Αθήνα μόνος μου εντελώς. Και δεν φαντάστηκα ποτέ ότι κάποια στιγμή θα έφθανα να κάνω μια επετειακή συναυλία, στην οποία θα συμμετείχαν τόσοι καταξιωμένοι τραγουδιστές και θα ήμουν πλαισιωμένος από μία 10μελή ορχήστρα σπουδαίων μουσικών.
Τα όνειρά μου, όταν ξεκινούσα, ήταν να πετύχω μια καλύτερη ζωή. Οπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν φανταζόμουν όλα αυτά τα σπουδαία που έχω ζήσει και τα οποία εκτιμώ αφάνταστα.
Νιώθω ευλογημένος και μάλιστα πολύ! Αλίμονο! Αν είχα παράπονα, θα έπρεπε να πέσει φωτιά να με κάψει.
Είχα πολλές θετικές συμπτώσεις στον δρόμο μου. Βγήκα στη δουλειά, σε μια εποχή που υπήρχαν ακόμα οι ρεμπέτες. Επαιξα με τον Βαμβακάρη, τον Παπαϊωάνου, τον Παγιουμτζή, έπαιξα με τον Μανώλη Χιώτη, μια ολόκληρη περίοδο. Διδάχτηκα τραγούδια, γιατί στην επαρχία ήταν άλλο το ρεπερτόριο που έπαιζα. Αντάμωσα επίσης τον Μανώλη Αγγελόπουλο, ήταν πάρα πολύ σημαντικό που έπαιξα δίπλα του. Οπως επίσης, με τον Καζαντζίδη, με τον Νταλάρα, ο οποίος με διαφώτισε πάρα πολύ.
«ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ»
Τίποτα δεν χαρίζεται! Τίποτα δεν πετυχαίνει κανείς, αν δεν έχει αυτή τη φώτιση του ταλέντου και εάν δεν δουλέψει πολύ. Σίγουρα τότε που ξεκινούσα εγώ υπήρχαν πιο διάπλατοι δρόμοι για ένα νέο μουσικό, αλλά εάν δεν δούλευε κανείς, δεν μπορούσε να κατακτήσει το όνειρό του.
Πάρα πολύ κουράστηκα και πόνεσα! Επί 20 χρόνια, έπαιζα κάθε μέρα εκτός Κυριακής, σε στούντιο! Τραγούδια όλων των μεγάλων συνθετών. Του Ζαμπέτα, που ήταν αχώριστος φίλος μου, του Λοΐζου, του Κουγιουμτζή, του Καλδάρα, του Σπανού και σχεδόν όλων των συνθετών, εκείνης της εποχής. Είμαστε μια ομάδα δεξιοτεχνών μουσικών, που μας αποκαλούσαν «μαγνητόφωνα», γιατί μαθαίναμε γρήγορα τα τραγούδια στις αίθουσες ηχογράφησης και κυλούσε η ανεμπόδιστα και γρήγορα η παραγωγή των δίσκων. Αυτό όμως υπήρξε μια πολύ μεγάλη καταπόνηση για μένα. Στερήθηκα πάρα πολλά πράγματα, για να κερδίσω τη ζωή μου. Εκανα μια πολύ καλή οικογένεια, την οποία δεν μπόρεσα να χαρώ τότε που έπρεπε. Να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να τα χαρώ όσο ήθελα.
Αυτές είναι στερήσεις, πέρα από την κούραση της δουλειάς. Και, παράλληλα, τις Κυριακές που δεν είχα ηχογραφήσεις, έγραφα και τα τραγούδια τα δικά μου. Και βέβαια, υπήρχε και η βραδινή δουλειά στα κέντρα που έπαιζα. Η ζωή μου ήταν ένας συνεχής αγώνας! Δεν το λέω από εγωισμό, αλλά πραγματικά δεν μου χάρισε κανείς τίποτα! Ο,τι κέρδισα, το κέρδισα με την πάρα πολλή δουλειά μου!
«Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ»
Κάποια στιγμή, το 1985, που ένιωσα ότι είμαι έτοιμος, αποφάσισα να σταματήσω να συνοδεύω τραγουδιστές σαν ένας απλός μουσικός και να κάνω αυτό που έκαναν οι παλαιότεροι: Ο Ζαμπέτας, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Μητσάκης κ.ά. Να γίνω δηλαδή, εγώ ο επικεφαλής του προγράμματος και να κάνω συναυλίες με δικά μου τραγούδια. Είχα όμως τα «όπλα» μου: Είχα τα τραγούδια μου, τις επιτυχίες μου. Από εκεί και πέρα, άρχισα να ρυθμίζω τη ζωή μου, διαφορετικά.
«ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ»
Είναι λίγη άδικη η σχέση αυτή μεταξύ συνθετών και τραγουδιστών. Εγώ τραγουδούσα από πολύ μικρός. Δεν το καλλιέργησα, ούτε ένιωσα ότι πρέπει να γίνω τραγουδιστής. Θεωρώ ότι ήταν λάθος μου! Η αλήθεια είναι ότι αν οι τραγουδιστές δεν παρουσιάσουν τα τραγούδια με τον τρόπο τους προς τον κόσμο, ίσως και τα τραγούδια να μη σημείωναν την επιτυχία που τελικά έκαναν.
Οι τραγουδιστές έχουν το προνόμιο να κάνουν επιτυχία με ένα τραγούδι για όλη την καριέρα τους. Για παράδειγμα, ο Λεωνίδας Βελλής, με δύο δικά μου τραγούδια που είπε το 1985 («Και το βράδυ, το βραδάκι» και «Αγάπη όλο ζήλια») διαπρέπει ακόμα και σήμερα με αυτά τα τραγούδια! Ενώ για τον συνθέτη δεν ισχύει αυτό.
«ΔΕΝ ΥΠΕΚΥΨΑ ΣΕ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ»
Εγώ έβλεπα μεγάλους τραγουδιστές και το διαισθανόμουν ότι δεν κάνουν το κουμάντο τους. Νόμιζαν ότι τα «χρυσά» χρόνια θα τους ακολουθούν για πάντα. Δεν ήταν όμως έτσι. Πολλοί έπεσαν στο περιθώριο. Και όταν ένας τραγουδιστής βρεθεί στο περιθώριο, είναι πολύ δύσκολο να ανακάμψει και να κάνει ξανά επιτυχίες! Και εγώ, επειδή είμαι άνθρωπος του «ναι», προσπάθησα πολλούς από αυτούς να τους βοηθήσω. Ακόμα και σήμερα έρχομαι σε επαφή με κάποιους από αυτούς. Βοηθάω και όσους μπορώ. Είναι και θέμα χαρακτήρα κάθε ανθρώπου. Να κρατήσει όσα απέκτησε, να μην είναι σπάταλος, να μην υποκύψει σε πειρασμούς.
Η δουλειά μας έχει πολλούς πειρασμούς. Εγώ δεν υπέκυψα ποτέ σε πειρασμούς. Δεν κάπνισα ποτέ, δεν πίνω καθόλου, δεν έχω σχέση με τον τζόγο. Αλλά άλλοι υπέκυψαν και το πλήρωσαν πολύ ακριβά. Εγώ δεν κινδύνευσα ποτέ, γιατί ήμουν πάρα πολύ ώριμος, από πολύ μικρός. Ηταν ένα χάρισμα η ωριμότητα που είχα. Δεν δελεάστηκα ποτέ από κανέναν! Δίπλα μου έπεφταν… μπόμπες και εμένα δεν ακούμπαγε τίποτα! Μου έλεγαν κάποιοι «μα εσύ, πώς γράφεις τραγούδια, αν δεν πιεις κανένα ‘‘τσιγαράκι’’; Και εγώ τους απαντούσα: «Και εγώ την ίδια απορία έχω για σας. Πώς μπορείτε και παίζετε ‘‘φτιαγμένοι’’»;
«ΔΕΝ ΜΟΥ ΖΗΤΑΝΕ ΠΛΕΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ»
Δεν μου λείπει τίποτα! Δεν νιώθω ότι κάτι δεν έκανα και πρέπει να το κάνω! Είμαι τόσο γεμάτος, δεν μου λείπει τίποτα! Σήμερα με έχουν απορρίψει σαν συνθέτη! Με θεωρούν… παλαιό! Αλλά εγώ νιώθω μεγάλη τιμή με αυτό το χαρακτηρισμό! Δεν μου ζητάνε τραγούδια οι νεότεροι ερμηνευτές! Αλλά και εγώ δεν επιδιώκω να δώσω τραγούδια μου.
«Ο ΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ… ΡΕΜΑΚΙΑ»
Δεν υπάρχει σήμερα λαϊκό τραγούδι που να με συγκινεί! Ορισμένα τραγούδια ξεφυτρώνουν από τον σωρό. Γιατί σήμερα έχουμε το φαινόμενο ότι δεν υπάρχουν ανδρικές λαϊκές φωνές, βαριές ερμηνείες που χαρακτηρίζουν το λαϊκό τραγούδι. Σήμερα έχουμε τον Ρέμο, αλλά έχουμε και πολλά… Ρεμάκια! Πολλές απομιμήσεις! Ο ένας μιμείται τον άλλον. Δυστυχώς! Και υπάρχουν και οι έντεχνοι, που γράφουν πολύ σημαντικά τραγούδια, όπως ο Πασχαλίδης, ο Μάλαμας και κάποιοι άλλοι. Υπάρχουν όμως και σοβαροί συνθέτες στο λαϊκό τραγούδι, όπως ο σπουδαίος Βαγγέλης Κορακάκης, του οποίου οι δίσκοι δεν ακούγονται πουθενά, γιατί δεν παίζονται από τα ραδιόφωνα…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
