Άερα και κάιρα
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Οι φαινομενικά αλλόκοτες συμπεριφορές σου επιτρέπουν να κατανοήσεις τη φύση και το σκεπτικό του ψηφοφόρου. Ένα σπιθαμιαίο ποσοστό ψηφοφόρων ΚΚΕ δεν ψήφισαν Πελετίδη την Κυριακή, ας πούμε. Δεν έφταιγε η ηλιοφάνεια: Πιθανότατα θα έχουν συναδέλφους, συγγενείς, γνωστούς «της υποχρέωσης» σε κάποιον άλλο συνδυασμό. Δεν πρόκειται για σπάνια περίπτωση. Ολοι οι ψηφοφόροι που γενικά ανήκουν σε έναν πολιτικό χώρο, αλλαξοπίστησαν μέσα στο παραβάν στιγμιαία, για λόγους προσωπικής σκοπιμότητας. Οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανικά πολιτικά όντα, αλλά πολυδιάστατα φαινόμενα. Εχουμε τον ψυχισμό μας, τα συμφέροντά μας, τις ζήλιες μας, τις μοχθηρίες μας, τις αλλεργίες μας, τα τάματα και τους όρκους μας. Αυτός είναι και ο μηχανισμός της εσωτερικής ελευθερίας. Κανένας δεν σε ξέρει καλά. Μόνο ο λογοτέχνης που σε επινοεί.
Ψήφος με βάση το φύλο. Πελετίδη και Σβόλη, μισοί και μισοί. Ο Αϊβαλής υστέρησε στις κυρίες. Τι τεχνικά επιμελητήρια, άιρα και κάιρα μου λες. Ψωμάς, μάλιστα: οι γυναίκες ψηφοφόρους του ήταν κατά τρεις μονάδες παραπάνω από τους κυρίους. Η ρητορική και το ύφος του είχαν πιο τσίρι χαρακτήρα, από αυτόν που θεωρείται από το ανδρικό κοινό αναγνωρίσιμο και συμβατό προς την πολιτική τους κουλτούρα. Την επόμενη φορά οι σπιραλιστές πρέπει να βάλουν ένα «τι» πολιτικής παραπάνω.
Ψήφος με βάση το κόμμα. Διαβάζεις τον πίνακα, παρατάς τις εκλογές όπως είσαι και γυρίζεις στο αθλητικό κανάλι. Μια στρατιά ψηφοφόροι της ΝΔ προτίμησαν Πελετίδη. Η λεγόμενη λαϊκή δεξιά έχει πλήρη συμβατότητα με τη λαϊκή αριστερά, ίσχυε αυτό από την εποχή της επίδρασης της βιομηχανικής παραγωγικής διαδικασίας στην ταξική και την πολιτική συνείδηση. Και δεν αναιρείται: Βιομηχανίες δεν έχουμε, ανισότητες όμως έχουμε. Η φιλελεύθερη δεξιά μιλάει για ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Η ταπεινή κοινωνία έχει χάσει το τρένο του μέλλοντος. Για ποια μέγκα γιοτ μιλάς και τι κύμα είναι αυτό που σηκώνεις; Το θέμα είναι οι τιμές στο σούπερ μάρκετ και η ψυχική πίεση της ανέχειας και της αποξένωσης.
Ψήφος με βάση τη γειτονιά. Κάθε διαμέρισμα και οι αέρηδές του. Αναπλάσεις παραλιακών ζωνών και υπόγεια τρένα, η συζήτηση- όπου έγινε- μονοπωλήθηκε υπέρ πολεοδομικών λωρίδων με ισχνό πληθυσμό. Τι είπαμε- τι σχεδιάσαμε;- για το Ψαροφάι, τις Ιτιές, την Ακρωτηρίου, πολυάνθρωπα ημιαστικά και περιαστικά μπλογκ που μένουν στο αζήτητο του προβληματισμού και των προγραμματισμών;
Διαβάζουμε τις δημοσκοπήσεις με γνώμονα τον τελικό αριθμό: Πες μας ποιος θα βγει στον α’ γύρο. Πες μας ποιος θα πάρει τον δήμο τελικά. Προσπερνάμε τους πίνακες που μας λένε την αλήθεια του κόσμου, τις καταβολές του, την αιτία της απάθειας ή της δυσφορίας του. Αποκηρύσσουμε την αποχή, ως σύμπτωμα ανήθικης αδιαφορίας. Και δεν αναζητάμε τον πολίτη που δεν ψηφίζει, για να ξεψαχνίσουμε ποιες συνθήκες και παράμετροι ναρκώνουν ή και φονεύουν τον πολίτη μέσα του. Είναι οργισμένος; Είναι πεπεισμένος ότι αυτά δεν τον αφορούν; Ισως η αποχή είναι το μόνο που του απέμεινε, προκειμένου να αισθανθεί μια ισχύ, μια σημασία, την ικανοποίηση του τιμωρού. Η αποχή έχει διεύθυνση. Αλλά δεν στη βρίσκει το γκουγκλ.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
