Δαρείου και Παρυσάτιδος …
*Ο Ντίνος Λασκαράτος είναι επίτιμος δικηγόρος.
Τo καλοκαίρι τέρμα, μας λέει τσιριχτά το σχολικό κουδούνι, ηλεκτρικό εδώ και χρόνια. Στο γυμνάσιο μαθαίνουν την «Κύρου Ανάβαση». Μια συναρπαστική αληθινή ιστορία που συνέβη τετρακόσια χρόνια πριν τον Χριστό, και μας την ιστορεί ο Ξενοφών, αθηναίος στρατηγός, συγγραφέας, ιστορικός και φιλόσοφος.
Εκείνη την εποχή βασίλευε στην Περσική Αυτοκρατορία ο Νταραγιάβους ο Β’ (πιο γνωστός σε μας ως Δαρείος -ο έχων το κράτος), με τη γυναίκα του, τη βασίλισσα Παρουσυάτη (πιο γνωστή ως Παρυσάτιδα -η αφθονία).Το ζευγάρι έκανε τον πρίγκιπα Διάδοχο, τον πρωτότοκο γιο Αρταξάτσα (πιο γνωστό ως Αρταξέρξη -η αλήθεια στην εξουσία!) και ακολούθησε ο δευτερότοκος γιος Κούρους (πιο γνωστός ως Κύρος -ο νιός).
Η (αδίστακτη) μαμά Παρυσάτιδα είχε αδυναμία στον Κύρο που ήταν και πορφυρογέννητος, είχε δηλαδή γεννηθεί όταν ο Δαρείος ο Β’ είχε ήδη γίνει βασιλιάς. Ετσι, όταν ο Δαρείος μέτρησε και την τελευταία του μέρα πάνω στη γη, και βασιλιάς έγινε ο Αρταξέρξης, η βασιλομήτωρ πλέον Παρυσάτιδα με τον γιο της Κύρο ξεκίνησαν τις ίντριγκες για να φάνε το μαγαζί από τον μεγάλο γιο. Αρχισαν λοιπόν με διάφορες δικαιολογίες να μαζεύουν στρατό.
Την ίδια εκείνη εποχή κυκλοφορούσαν «ξέμπαρκοι» στην Ελλάδα βετεράνοι εμπειροπόλεμοι πολεμιστές, που είχαν μείνει άνεργοι μετά το τέλος του καταστροφικού εμφυλίου Πελοποννησιακού Πολέμου το 404π.Χ., που έληξε με συντριπτική νίκη των Σπαρτιατών επί των Αθηναίων στον Ελλήσποντο. Πολλοί από αυτούς τους πολεμιστές, πάνω από δέκα χιλιάδες, από διάφορα μέρη της Ελλάδας, βρήκαν δουλειά ως μισθοφόροι στον στρατό του Κύρου, για να πολεμήσουν στον αδελφοκτόνο περσικό εμφύλιο πόλεμο που ερχόταν. Πατρινοί πήγαν; Βεβαίως. Πεντακόσιοι Αχαιοί, έχοντας επικεφαλής τον Σωκράτη τον Αχαιό (συνωνυμία με τον μεγάλο φιλόσοφο).
Ετσι άρχισε ο Ξενοφών να ιστορεί την Κύρου Ανάβαση, την ανηφορική πορεία των Ελλήνων μισθοφόρων από τα δυτικά μικρασιατικά παράλια στον ορεινό όγκο της Μικράς Ασίας και μέχρι το σημερινό Ιράκ, πλησιάζοντας τη Βαβυλώνα, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη. Εκεί, στη μικρή παραποτάμια πόλη Κούναξα, την 3η Σεπτεμβρίου του 401 π.Χ., συναντήθηκαν οι στρατοί των γιών του Δαρείου και άρχισε η μάχη, όπου νικούσαν οι Ελληνες πολεμιστές, αλλά σκοτώθηκε ο Κύρος. Από εκεί και πέρα αρχίζει το δεύτερο μέρος της ιστορίας του Ξενοφώντα, γνωστή ως «η κάθοδος των μυρίων», η περιπετειώδης κάθοδος δηλαδή των δέκα χιλιάδων Ελλήνων από τα βουνά στην παραθαλάσσια πόλη του Εύξεινου Πόντου την Τραπεζούντα, που σήμανε και την αρχή του τέλους των τρομερών δυσκολιών και κινδύνων των Ελλήνων πολεμιστών με την αυθόρμητη κραυγή «Θάλαττα Θάλαττα!».
Οπως στο θέατρο έχει μεγάλη σημασία ο φωτισμός, αν και ο κόσμος δεν τον πολυπροσέχει, έτσι και στο γράψιμο, ο «φωτισμός» του κειμένου αναδεικνύει κάποιες λεπτομέρειες που κλέβουν την παράσταση, καθώς σημαίνουν πολύ περισσότερα από τις λίγες αράδες που πιάνουν στο κείμενο. Ετσι, ας σταθούμε λίγο σε έναν σπαρταριστό διάλογο (Κύρου Ανάβασις 4.6.14 – 4.6.16) μεταξύ του Σπαρτιάτη Χειρισόφου και του Αθηναίου Ξενοφώντα. Η κάθοδος των Ελλήνων είναι σε εξέλιξη, καθώς διασχίζουν χωρίς επιμελητεία έναν εχθρικό τόπο. Ο Ξενοφών λέει στον Χειρίσοφο πως πρέπει, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, να καταλάβουν ένα ύψωμα. Ομως ο Ξενοφών «πειράζει» τον Χειρίσοφο, λέγοντας ότι οι Σπαρτιάτες είναι καλοί σ’ αυτό, γιατί έχει ακούσει ότι από παιδιά μελετούν πώς να κλέβουν χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι. Ο Χειρίσοφος ανταποδίδει το πείραγμα στον Ξενοφώντα, λέγοντας ότι και αυτός έχει ακούσει ότι οι Αθηναίοι είναι φοβεροί στο να κλέβουν δημόσιο χρήμα. Μετά από αυτήν την ανταλλαγή πειραγμάτων, Σπαρτιάτης και Αθηναίος, χωρίς να παρεξηγηθούν, συνεννοήθηκαν για την κατάληψη του βουνού. Ο παραπάνω διάλογος νομίζω ότι προσφέρεται για πλήθος ποικίλων σχολίων, αλλά λέω να αφήσω τον σχολιασμό αυτόν σε σας φίλες και φίλοι.
*Ο Ντίνος Λασκαράτος είναι επίτιμος δικηγόρος.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
