Ελλη Δημοπούλου: Εμαθα τα Ελληνικά, μέσα σε ένα καλοκαίρι
Γυναίκα δυνατή, αφοσιωμένη στο παιδί της, προσηλωμένη στη δουλειά της και με διάθεση να εξελίσσεται συνεχώς, η Ελλη Δημοπούλου, διευθύντρια του Περιφερειακού Τμήματος ΕΕΣ Πάτρας, μιλάει στην «Π» για την προσωπική και επαγγελματική της πορεία. Αποδεικνύοντας ότι η θετική σκέψη σε συνδυασμό με την υπομονή και το θάρρος υπερνικούν τις δυσκολίες και σε ανταμείβουν με το χαμόγελο της ζωής.
Πάμε να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν;
Γεννήθηκα στη Βιέννη, από μητέρα Αυστριακή και πατέρα Ελληνα. Φοίτησα σε γερμανόφωνο σχολείο μέχρι την ηλικία των 12 ετών και έπειτα, επειδή ο πατέρας μου έγινε καθηγητής της Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας (σ.σ. ο εκλιπών καθηγητής ακτινολογίας Ιωάννης Δημόπουλος, από τους εννέα πρώτους που στελέχωσαν τη Σχολή), ήρθαμε εδώ οικογενειακώς.
Πώς ήταν η προσαρμογή στο ελληνικό σχολείο;
Πολύ δύσκολη. Πήγα γυμνάσιο και λύκειο στο Αρσάκειο, γνώριζα λίγο τη γλώσσα, και υποχρεωτικά έμαθα Ελληνικά μέσα σε ένα καλοκαίρι. Βέβαια, με βοήθησαν και οι καθηγητές του σχολείου, οπότε σιγά-σιγά, τα κατάφερα. Χρειάστηκε, φυσικά, κι ένα διάστημα μέχρι να αποκτήσω νέους φίλους, αλλά σταδιακά έστρωσαν όλα, και σήμερα έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια, ενώ έχω κρατήσει και πολλές φίλες από τότε.
Τι ονειρευόσασταν να σπουδάσετε, ως μαθήτρια;
Αρχιτεκτονική στην Αυστρία. Ο πατέρας μου, όμως, με παρότρυνε να δοκιμάσω εδώ τις δυνάμεις μου, κι έπειτα να φύγω για μεταπτυχιακό εκεί. Τον άκουσα, όπως τον άκουγα πάντα, και το μόνο που του ζήτησα ήταν να σπουδάσω στην Αθήνα. Οπως και έγινε. Μπήκα στη σχολή της πρώτης μου επιλογής, στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Εζησα πολύ όμορφα φοιτητικά χρόνια, μόνο που την τελευταία χρονιά των σπουδών μου, το 1992 ήταν, αρρώστησε η μητέρα μου. Πήρα το πτυχίο και τρεις μέρες αφότου πήρα και την άδεια άσκησης επαγγέλματος έφυγε -πολύ νέα.
Σας επηρέασε η απώλειά της;
Ναι, πολύ. Πάρα πολύ. Με στιγμάτισε. Γιατί ήμουν πολύ δεμένη μαζί της. Ηταν μαμά με όλη τη σημασία της λέξης. Γινόταν θυσία για τα παιδιά της -για τον αδελφό μου και μένα- και η απώλειά της ήταν ό,τι δυσκολότερο είχα να αντιμετωπίσω. Επέσπευσα τον γάμο μου για να μπορέσει να είναι παρούσα, δεν πρόλαβε όμως, τη γέννηση του γιου μου, κάτι που θα ήθελα πολύ.
Οπότε, επιστρέφετε στην Πάτρα…
Ναι. Αρχικά, είχα σκοπό να παραμείνω στην Αθήνα, γιατί είχα δημιουργήσει εκεί έναν κύκλο γνωριμιών και θα είχα καλύτερες ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση. Λόγω των συνθηκών, όμως, επέστρεψα εδώ και άρχισα να ασκώ το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού. Το 1993 έφερα στον κόσμο τον γιο μου, που είναι σήμερα 27 χρονών, έχει σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός και κάνει το διδακτορικό του -στην Πάτρα κι αυτός.
Πώς αντεπεξήλθατε τότε στις απαιτήσεις της ελεύθερης επαγγελματία και σε αυτές της μητέρας;
Ηταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν είχα κάποιον δικό μου άνθρωπο να μου κρατήσει το παιδί, και μετά το διαζύγιό μου το 1998, οι ευθύνες και υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν. Δεν μπορούσα να εργάζομαι πρωί και απόγευμα, όπως απαιτούσε το επάγγελμά μου, οπότε αποφάσισα να βρω μια δουλειά με πρωινό ωράριο, ώστε να μπορέσω να αφοσιωθώ στο παιδί μου. Είχα και ως πρότυπο τη μητέρα μου, οπότε, εφόσον ήμουν μόνη, προτίμησα να κάνω εγώ πίσω, να παραμερίσω τις όποιες επαγγελματικές μου φιλοδοξίες, για να δώσω προτεραιότητα στο παιδί μου και να μεγαλώσω έναν σωστό άνθρωπο.
Σας άφησε αυτή σας η επιλογή κάποια απωθημένα;
Κανένα απωθημένο. Πόσω μάλλον όταν βλέπω πόσο θαυμάσιος άνθρωπος είναι ο γιος μου. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Αλλωστε πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά. Αν έχεις θέληση και διάθεση, μπορείς να ξαναπιάσεις αργότερα πράγματα που άφησες, κάποτε, πίσω.
Πείτε μας για τον Ερυθρό Σταυρό. Πότε μπήκε στη ζωή σας;
Ξεκίνησα να εργάζομαι στον Ερυθρό Σταυρό ως διοικητική διευθύντρια στο τμήμα της Πάτρας τον Μάρτιο του 2001. Αυτή η δουλειά σού δίνει μεγάλη χαρά και πληρότητα, γιατί έχεις να κάνεις με πολλούς εθελοντές, που, στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους, έρχονται εδώ με διάθεση να προσφέρουν ανιδιοτελώς. Γεμίζει η ψυχή σου όταν προσφέρεις βοήθεια και καλύπτεις ανάγκες ανθρώπων, που χρειάζονται στήριξη οποιασδήποτε μορφής. Ακόμα και για το ελάχιστο που προσφέρεις, π.χ. ένα τηλεφώνημα για να καθησυχάσεις κάποιον ότι έχεις επιληφθεί του ζητήματός του, εισπράττεις ευγνωμοσύνη στο πολλαπλάσιο. Με γέμισε και με γεμίζει πολύ αυτή η δουλειά, παρότι δεν έχει σχέση με το αντικείμενο των σπουδών μου.
Στόχοι σας;
Στόχος μου είναι να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο στον εργασιακό μου χώρο, συμβάλλοντας με όλες μου τις δυνάμεις και την επαγγελματική μου εμπειρία στην αναγεννητική πορεία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, στην οποία είμαι προσηλωμένη και θεωρώ πορεία ζωής.
Τις δυσκολίες και τα εμπόδια πώς τα αντιμετωπίζετε;
Με υπομονή και θάρρος. Δεν το βάζω κάτω ποτέ. Κι επειδή συνάντησα αρκετά εμπόδια στη ζωή μου, αυτά τα όπλα με βοήθησαν πολύ να προχωρήσω, κι είναι κάτι που έχω μεταφέρει και στο παιδί μου. Ο,τι σου συμβαίνει πρέπει να το δέχεσαι και να το βλέπεις από τη θετική του πλευρά. Να μην παραιτείσαι, αλλά να πολεμάς.
Συνέντευξη στην Κρίστυ Κουνινιώτη
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
