Η αυτού ιερότης, ο Πρόεδρος
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
«Θα με βλέπετε συχνά» είπε. «Εδώ είναι το γραφείο μου». Το γραφείο ήταν του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος απευθυνόταν στους δημοσιογράφους οι οποίοι κάλυπταν την επίσκεψη Κασσελάκη ο οποίος είχε έρθει για την ευχή του πρώην προέδρου και τη βαλίτσα με τους κωδικούς των πυρηνικών. Το οποίον, ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι τακτικός θαμών του γραφείου του, άρα θα παραμείνει ενεργός, στον ρόλο του εντός, εκτός και επί τα αυτά, έναν όρο που μας εισήγαγε η επιπεδομετρία, αναφερόμενη σε γωνίες παραλλήλων οι οποίες τέμνονται από ευθείες γραμμές. Τα θυμάστε, τα παίζετε στα δάχτυλα, δεν χάναμε τον χρόνο μας στο σχολείο, ως γνωστόν.
Τι θα διαμείβεται άραγε στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα; Και ποιες εν τέλει είναι οι δραστηριότητες ενός πρώην πρωθυπουργού και πρώην αρχηγού; Είχαμε πολλά τέτοια νωπά μοντέλα στον δημόσιο βίο μας. Ο Κώστας Μητσοτάκης εγένετο επίτιμος και ανέλαβε ρόλο Νέστορα. Ο Κώστας Σημίτης, επίσης. Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ένα κεφάλαιο μόνος του, κανείς δεν κατάλαβε ποιο ήταν το πλάνο του, πιθανότατα ούτε και ο ίδιος. Πολλές φορές συμβαίνει να σηκωνόμαστε με την άλφα διάθεση και μετά να ασχολούμαστε με τα βήτα πράγματα ή να μην ασχολούμαστε με τίποτα, κάτι που πρέπει να συνέβη αρκετές φορές στον κ. Καραμανλή. Και ύστερα ήρθαν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Γιώργος Παπανδρέου, διατηρώντας μια σχέση ειδικής ισορροπίας με το κόμμα τους, κάτι σαν αυτόνομη νομιμοφροσύνη αλλά υπό τον όρο να γίνονται σεβαστές κάποιες κόκκινες γραμμές.
Συνήθως οι πρώην έχουν πολλές κόκκινες, αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους με έντονο αίσθημα αυτοπροστασίας και αυτοσεβασμού, και αξιώνουν- σιωπηρά, εκτός αν προκληθούν- αναγνώριση ασυλίας από το περιβάλλον. Και όχι μόνο το παραταξιακό. Αυτές οι προσωπικότητες χάνουν βαθμιαία το όνομά τους. Οι συνεργάτες τους, ένας άγρυπνος εξυπηρετικός και αποστειρωτικός μηχανισμός, τους αποκαλεί ως «Ο Πρόεδρος». Ο όρος αυτός εξελίσσεται σε φυσική, κινησιολογική, εκφραστική, ενδυματολογική ιδιότητα. «Ο Πρόεδρος» αποτελεί βαρύτερο στοιχείο από τον ενεργό πρόεδρο και πρωθυπουργό, σαν μια εκδοχή πολιτικού αγίου, που ενσαρκώνει μια αντίφαση: Οσο πιο σεβάσμιος είναι, τόσο πιο ευάλωτος μας εμφανίζεται από το περιβάλλον τους. Νιώθεις σαν το παιδί που δεν πρέπει να φωνασκεί, να κινείται, να αναπνέει, ενόσω ο παππούς αναπαύεται. Και ο παππούς σχεδόν πάντα αναπαύεται, εκτός αν πρέπει να τον σηκώσει κανείς από το χώμα, όπως τον Μάρλον Μπράντο όταν έπαιζε τον Κορλεόνε σε μεγάλη ηλικία.
Τι είδους «Ο Πρόεδρος» θα αποτελεί ο Αλέξης Τσίπρας; Είναι πολύ νωρίς για πολιτικός παππούς. Αν έχει ως βλέψη μια επάνοδο στην ενεργό πολιτική σκηνή, θεωρητικά θα πρέπει να περιμένει πολύ, καθώς ο νέος αρχηγός ξεχύθηκε φουριόζος και φιλόδοξος, και έχει μπροστά του μια τετραετία μείον κάτι ψιλά μέχρι να κριθεί αποφασιστικά στην προσεχή εκλογική μάχη. Αν ο Τσίπρας αδρανήσει, η εικόνα του θα πλαδαρέψει. Αν δρα στο προσκήνιο, θα σκιάσει τον Κασσελάκη. Αν λειτουργεί παρασκηνιακά, θα αποπροσανατολίσει, θα διχάσει, θα ακυρώσει. Στην ουσία, σχεδόν όλοι οι Πρώην εύρισκαν θέσεις πρώτης προβολής στις κινήσεις τους, αραιές ή πυκνές, αλλά τίποτα το σπουδαίο δεν τους συνέβη, ενώ πορεύονται προς μεσαία ή βαθιά γεράματα. Μπορεί βέβαια κάποιος να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πολύ σημαντικό. Αξίζει τον κόπο να περιμένεις 20-30 χρόνια μήπως σε ειδοποιήσουν.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
