Πάτρα – Η Ευγενία Πιερρή στην «Π»: «Δεν μπορούμε να παίζουμε με τους μαθητές»

Μαρίνα Ριζογιάννη

Η απάντησή της ήταν αρνητική όταν της ζητήσαμε μία συνέντευξη, με αφορμή την έξοδό της -λόγω συνταξιοδότησης- από την εκπαίδευση μετά από 40 χρόνια. Με αφορμή, όμως, την επικοινωνία μας για την ανακοίνωση των βαθμολογιών των πανελλαδικών εξετάσεων, αβίαστα ξετυλίχτηκε το κουβάρι μιας άκρως ενδιαφέρουσας κουβέντας με τη διευθύντρια της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας Ευγενία Πιερρή, η οποία σήμερα διασχίζει το κατώφλι της εξόδου.

Η αρχή της συζήτησής μας έγινε με την παρατήρηση της αλλαγής του τρόπου ανακοίνωσης των βαθμολογιών, οι οποίες φτάνουν πλέον στα κινητά των υποψηφίων. Αποτέλεσμα αυτού είναι να χαθούν οι όμορφες και ανθρώπινες εικόνες, χαράς και λύπης, που εξελίσσονταν στα σχολικά προαύλια. «Παρ’ όλα αυτά, οι μαθητές πάντα επιστρέφουν στο σχολικό προαύλιο, διότι θέλουν να μοιραστούν αυτήν τη χαρά με τους καθηγητές τους… » μας είπε φανερά συγκινημένη.

Ετσι, της θέσαμε το επόμενο ερώτημά μας, το οποίο αφορούσε τα συναισθήματα με τα οποία αποχωρεί από την ενεργό εκπαίδευση που υπηρέτησε από την έδρα της διδασκαλίας, της διεύθυνσης σχολικής μονάδας, της σχολικής συμβούλου και της διευθύντριας εκπαίδευσης.«Φεύγω γεμάτη, γεμάτη… » μας απάντησε.

Σχετικά με τα ιδιαίτερα δύσκολα περιστατικά που κλήθηκε να διαχειριστεί (παραβατικές συμπεριφορές μαθητών, αλλά και καθηγητών) και την αντίστασή της, κατά τη σκληρή δοκιμασία της παραβίασης κόκκινων γραμμών που είχε χαράξει η ίδια μας είπε:«Προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις. Αλλωστε, κοιτάξτε να δείτε, εάν κάποιος υπηρετήσει στον χώρο της εκπαίδευσης, πρέπει να βάλει κόκκινες γραμμές. Εάν δεν υπηρετήσουμε αρχές και αξίες, τότε τι υπηρετούμε; Τις καρέκλες μας; Τις θέσεις μας; Τον ναρκισσισμό μας; Τον εγωισμό μας; Την αλαζονεία μας; Η θέση ευθύνης σημαίνει και ανάληψη ευθύνης. Αν δεν μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, με οποιοδήποτε κόστος, τότε καλύτερα να αφήσουμε τη θέση αυτή για κάποιον άλλον που μπορεί να φέρει εις πέρας αυτό το δύσκολο έργο» και προσθέτει:«Η εκπαίδευση θέλει ανθρώπους που να μπορούν πραγματικά να την υπηρετούν. Να κατανοούν σε βάθος τι υπηρετούν και να το υπηρετούν».

Στο ερώτημά μας εάν το τελευταίο έχει γίνει κατανοητό από τους υπηρετούντες στον χώρο της εκπαίδευσης περιορίστηκε να πει: «Δεν το σχολιάζω».

Εστιάζοντας, ωστόσο, στον ρόλο του εκπαιδευτικού στη ζωή ενός μαθητή και στην κοινωνία ευρύτερα, τόνισε: «Οφείλουμε, ως εκπαιδευτικοί, να συνειδητοποιούμε πολύ καλά τι υπηρετούμε και, επαναλαμβάνω, οι δικές μας φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες δεν έχουν θέση στον χώρο της εκπαίδευσης. Πιθανώς σε άλλους χώρους να έχουν, αλλά όχι στον χώρο της εκπαίδευσης. Δεν μπορούμε να παίζουμε με την επόμενη γενιά. Δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα. Είναι η επόμενη γενιά, είναι το μέλλον, είναι το αύριο και πρέπει να μας ξεπεράσει. Να δει από τα λάθη μας και να μην τα επαναλάβει. Και αν μπορεί να τα διορθώσει.Να είναι καλύτεροι από εμάς. Πρέπει να είναι καλύτεροι από εμάς. Αυτό, βέβαια, εξαρτάται από εμάς. Αν θα τους δώσουμε τα εφόδια και τι καρπούς φυτεύουμε στην ψυχή τους».

Eυγενία Πιερρή

Ρωτήσαμε την κ. Πιερρή ποια ήταν η μεγαλύτερη αγωνία της αυτά τα σαράντα χρόνια. «Η αγωνία μου ήταν να μπορέσω να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου. Ξέρετε, δεν ησύχαζα ακόμα και όταν γυρνούσα στο σπίτι. Κουβαλούσα το σχολείο και την εκπαίδευση στο σπίτι μου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κι αυτό συνέβαινε στο πλαίσιο της αγωνίας μου να αντιμετωπίσω τα προβλήματα με τον καλύτερο τρόπο. Σε επίπεδο διαχείρισης, σε επίπεδο πρόβλεψης. Είναι πολύ σύνθετη η εκπαίδευση. Είναι μία συνεχής πρόκληση. Ο εκπαιδευτικός και δη αυτός που κατέχει θέση ευθύνης θα πρέπει να μπορεί να βλέπει την πραγματικότητα με ρεαλισμό και τη δυναμική των πραγμάτων. Και θα πρέπει να είναι έτοιμος. Πάνω απ’ όλα ο εκπαιδευτικός πρέπει, νομίζω, να χτίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Ως προσωπικότητα. Πρέπει να αναλογιστεί τι είναι ο ίδιος. Και τι υπηρετεί, τι πρεσβεύει. Και από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται απλά. Είναι έτοιμος και για τα δύσκολα».

Διδάσκουμε κυρίως με τη στάση μας

-Στην πορεία σας κληθήκατε, κ. Πιερρή, να διαχειριστείτε πολύ δύσκολα πράγματα. Υπήρξε στιγμή που τρομάξατε;

Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό. Δεν τρόμαξα. Απλά στενοχωρήθηκα βαθιά και στενοχωριέμαι βαθιά. Ακριβώς όταν βλέπω τη δυναμική κάποιων πραγμάτων. Οταν διαπιστώνω ότι ορισμένα πράγματα είναι μη αναστρέψιμα. Οταν δεν βλέπω φως στο τούνελ. Ξέρετε, είναι ωραίο να αγωνιστείς για κάτι. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με την εκπαίδευση. Θέλεις να δεις και ένα αποτέλεσμα.

Και δεν είναι η αυτοματαίωση σε προσωπικό επίπεδο. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Είναι ότι θέλει κανείς να βλέπει την εκπαίδευση να προχωράει μπροστά, να εξελίσσεται και να γίνεται καλύτερη. Και κυρίως να προστατεύονται οι μαθητές.

Αυτό είναι το μείζον θέμα. Εκεί είναι το θέμα. Τα παιδιά. Είναι η αγωγή, η μόρφωση, η παιδεία. Είναι ο κριτικός εγγραμματισμός. Είναι οι αρχές, οι αξίες που θα εμφυσήσουμε στα παιδιά. Με τη στάση μας περισσότερο, παρά με τα λόγια μας.

Ολα αυτά σήμερα περνάνε κρίση. Αλλά ξέρετε, όταν είναι δύσκολα τα πράγματα και όταν υπάρχει κρίση και όταν αμφισβητούνται κάποια θέματα εκεί και η προσπάθεια αποκτά μεγαλύτερη αξία.

Δείγμα παρακμής η απαξίωση

Οι αίθουσες διδασκαλίας της Γ’ λυκείου αδειάζουν μετά τα Χριστούγεννα. Τα φροντιστήρια λειτουργούν πλέον και πρωινές ώρες, παράλληλα με το σχολείο. Ολα αυτά δεν δείχνουν απαξίωση του σχολείου;

«Οφείλω, όμως, να πω ότι το δημόσιο σχολείο είναι αναντικατάστατο. Και ανέφερα προηγουμένως κάποια πράγματα, ότι πρέπει να βλέπουμε τη δυναμική των πραγμάτων. Και πρέπει, ως εκπαιδευτική κοινότητα, να φερθούμε όπως πρέπει.

Δηλαδή, να κάνουμε τη δουλειά μας στο ακέραιο. Οχι ότι δεν γίνεται προσπάθεια.

Γίνεται τεράστια προσπάθεια που πολλές φορές δεν φαίνεται, διότι είμαστε σε μία κοινωνία με κρίση. Δίνεται μεγάλη μάχη στα σχολεία. Εάν το σχολείο απαξιωθεί, είναι δείγμα παρακμής κι αυτό πρέπει να μας ανησυχήσει. Αρα, λοιπόν, να μη στεκόμαστε στο πώς θα διαχειριστούμε την καθημερινότητα, με το λιγότερο κόστος.

Αλλά εκεί, πραγματικά, θεωρώ ότι χρειάζεται κατάθεση ψυχής. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Τώρα τα παιδιά δέχονται πολλαπλά μηνύματα από παντού. Ακόμα και η οικογένεια αδυνατεί να παίξει τον ρόλο που έπαιζε κάποτε. Αρα αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο γίνεται το έργο του εκπαιδευτικού. Πόσο δύσκολο γίνεται το έργο του σχολείου. Πόσο δύσκολη είναι η συνεργασία και η επικοινωνία με τους γονείς».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News