Ακης Σακελλαρίου: Ο Διόνυσος σήμερα ίσως ήταν κάποιος rock star

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Εναρξη αύριο για το 40ό Φεστιβάλ Πάτρας 2021 – Θεσμός Αρχαίου Δράματος του Οργανισμού Καλλιτεχνικών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων με την παράσταση «Βάκχες» από την Ars Aeterna και το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων.

Στην παράσταση βλέπουμε τον Διόνυσο να καταφθάνει στη Θήβα, πατρίδα της μητέρας του, έχοντας μαζί του τις πιστές του ακολούθους για να επιβάλει τη δική του θρησκεία και να τιμωρήσει όλους όσοι στέκονται εμπόδιο στον δρόμο του, τολμώντας να τον αμφισβητήσουν. Στον ρόλο του Διόνυσου βλέπουμε τον Ακη Σακελλαρίου, ο οποίος σήμερα μιλά στην «Π» για τις Βάκχες, τη μουσική, την επιστροφή στην σκηνή, το πώς πέρασε στην καραντίνα και πολλά άλλα.

Επιστροφή μετά από έναν χρόνο στη σκηνή. Πώς είναι;
Είναι μια εμπειρία μοναδική και πάρα πολύ ορμητική. Υπάρχει μια ορμή και στους καλλιτέχνες αλλά και στο κοινό, βλέπουμε να ανταποκρίνεται και να αγκαλιάζει τις παραστάσεις μας. Βλέπουμε ότι υπάρχει μια θερμή σχέση πια, διότι τους έχουμε λείψει και εμείς και το κοινό έχει λείψει και σε εμάς. Οπότε, είναι μια σφικτή αγκαλιά που τη χρειαζόμασταν. Και μάλιστα, στην αρχή, στις πρώτες εβδομάδες, υπήρχε μια ανασφάλεια στο ότι δεν ξέραμε τι μέτρα ισχύουν, τι θα ισχύσει, τι δεν θα ισχύσει. Ευτυχώς όμως όσο περνάνε οι μέρες, όσο τα πράγματα ξεκαθαρίζουν πως δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από μια μάσκα τόσο ανταποκρίνεται θετικά το κοινό.

Πώς ζήσατε την καραντίνα;
Την έζησα πολύ δημιουργικά γιατί ήμουν υπεύθυνος για το Φεστιβάλ των Δημητρίων στην Θεσσαλονίκη και αποφασίσαμε να το κάνουμε όλο διαδικτυακά, οπότε ήμουν συγχρόνως από εμπνευστής του φεστιβάλ μέχρι σκηνοθέτης, γιατρός για τα υγειονομικά πρωτόκολλα, νομικός για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών στο διαδίκτυο! Ημουν λίγο απ’ όλα, δεν είχα χρόνο να βαρεθώ.

Μιλήσατε για το διαδίκτυο. Γίνεται θέατρο μέσω διαδικτύου;
Ε, όχι δεν γίνεται! Η αλήθεια αυτή είναι. Δεν συγκρίνεται. Παρόλα αυτά ήταν και είναι ένα πρόσκαιρο υποκατάστατο και με μοναδική ωφέλεια το ότι κινηματογραφούνται οι παραστάσεις και υπάρχει ένα αποτύπωμα στον χρόνο.

Ερχεστε με «Βάκχες», ένα έργο που δεν σας είναι άγνωστο.
Οχι. Επαιζα αυτό το ρόλο αρκετά χρόνια, περίπου για μια δεκαετία με τον Θόδωρο Τερζόπουλο, στο θέατρο Αττις. Οποιοι έχουν δει και την προηγούμενη παράσταση, θα δουν ότι υπάρχει μια συνάφεια επειδή πολύ απλά η βακχεία ή η έκσταση ή ας το πούμε το πέρασμα των σωματικών ορίων στον καθένα παραμένει το ίδιο. Υπάρχει μια ομοιογένεια με αυτό που ήταν τότε και με αυτό που είναι τώρα, άσχετα αν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια.

Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει; Εσείς το προσεγγίσατε διαφορετικά;
Αυτό που έχει αλλάξει είναι κυρίως σε επίπεδο λόγου, γιατί εκείνη η παράσταση ήταν ουσιαστικά ένα work in progress το οποίο παρέμεινε έτσι για μια 10ετία. Εδώ είναι μια ολοκληρωμένη σύνθεση και παράσταση που πρέπει να ακουστεί ο λόγος, πρέπει να ακουστεί η μουσική. Είναι αρκετά διαφορετικό.

Αλλωστε η προηγούμενη παράσταση με το «Αττις» δεν ήταν περισσότερο σωματική;
Σίγουρα. Ομως κι εδώ είναι σωματικό θέατρο. Κι εδώ υπάρχει πολύ σωματικότητα γιατί είναι το πιο χαρακτηριστικό της βακχείας. Η σωματική εμμονή.

Εχουμε τον Διόνυσο που θέλει να επιβάλει τη δική του θρησκεία. Αν το μεταφέρουμε στο σήμερα, ποιος θα μπορούσε να είναι ο Διόνυσος;
Ισως κάποιος rock star που παρασύρει τα πλήθη. Ισως ο Mick Jagger ή ίσως ο Iggy Pop. Αυτό όσον αφορά στο πόσο μαγεύει τον κόσμο. Αλλά η μουσική το κάνει αυτό. Στη μουσική, υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι που και μόνο που τους έβλεπες μπροστά σου ξεκινούσες, ιδίως τα κοριτσόπουλα, να τσιρίζεις. Τώρα εδώ μιλάμε για κάποια θρησκεία, η οποία συνδυάζει πολλά πράγματα, και την αίσθηση της εκδίκησης και την αίσθηση σαφέστατα του «ξυπνήστε άνθρωποι, μην θεωρείτε ότι όλα είναι δεδομένα». Και αυτό είναι κάτι το οποίο σαν μάθημα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί ακόμα και τώρα με την πανδημία, θεωρούσαμε ότι είναι όλα δεδομένα. Μια χαρά ήμασταν και ξαφνικά μας έτυχε η πανδημία και άλλαξαν τα πάντα. ‘Η πας διακοπές, περνάς ωραία, γίνεται ένας σεισμός, ένα τσουνάμι και σου ανατρέπει τα πάντα. Αυτό είναι ο Διόνυσος. Αυτό είναι ο συνεχής σεβασμός στη φύση και στο αξίωμα ότι εάν δεν σεβαστείς τη φύση, όχι μόνο ως κλιματολογικές συνθήκες αλλά και τη φύση του ανθρώπου, θα γυρίσει εναντίον σου.

Μαθαίνει ο άνθρωπος;
Ελα ντε! Νομίζω ότι μαθαίνει πρόσκαιρα. Είναι μαθήματα που μόλις χτυπήσει το κουδούνι του διαλείμματος τα ξεχνάει όλα. Αλλά νομίζω ότι κάτι μπορεί να μείνει…

Πιστεύαμε πως με την κρίση θα γινόμασταν «καλύτεροι άνθρωπο», δεν γίναμε, τώρα πιστεύουμε πως θα γίνουμε με την πανδημία…
Το «καλύτερος άνθρωπος» είναι κάτι σχετικό. Μένουν κάποια πράγματα και ανάλογα αν συμβαδίζει η σοφία η προσωπική σου με τη σοφία που σου δίνει ένα σοκ, όπως είναι η πανδημία ή η κρίση, τότε όντως γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Μόνο αν συμβαδίζουν αυτές οι δύο παράλληλες γραμμές.

Μιλήσατε προηγουμένως για μουσική και στην παράσταση ακούμε τους θραξ πανκc, με τη δική τους, διονυσιακή μουσική.
Η μουσική στην παράσταση είναι πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι. Οι θραξ πανκc, αυτό το συγκρότημα των τριών παιδιών, είναι εφαλτήριο για εμάς πολύ σημαντικό. Ο ήχος τους είναι τελείως διονυσιακός. Και επειδή έχω από την πλευρά της μητέρας μου καταγωγή από τη Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, μου ξυπνάνε κι εμένα τέτοιες μνήμες.

* Η παράσταση θα παρουσιαστεί αύριο στις 9.30 μ.μ. στο Ρωμαϊκό Ωδείο. Η μετάφραση είναι του Γιώργου Χειμωνά και η σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη.

Παίζουν οι: Ακης Σακελλαρίου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Ιωάννα Παππά, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρης Πετρόπουλος και Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Ο Χορός αποτελείται από τις: Ιουλία Γεωργίου, Θάλεια Γρίβα, Σμαράγδα Κακκινου, Σοφία Κουλερα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Ελένη Στεργίου και Ιωάννα Τζίκα.

Εισιτήρια: Γενική είσοδος 20 ευρώ, μαθητικό, φοιτητικό, ανέργων, πολύτεκνοι, άνω των 65 ετών και ΑμΕΑ 15 ευρώ. Προπώληση μέσω viva.gr, στη Γωνιά του Βιβλίου αλλά και στο Ρωμαϊκό Ωδείο την ημέρα της εκδήλωσης, εφόσον μείνουν θέσεις από την ηλεκτρονική προπώληση.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News