Ενας «συντηρητικός» σε μια περιοχή «προοδευτική»

ΕΠΙ ΣΕΙΡΑ ετών ήταν καθιερωμένο να μιλάμε για ριγμένη και πολύπαθη Αχαΐα. Η σημερινή άφιξη του πρωθυπουργού σε μια περιοχή παραδοσιακά καθόλου φιλική για το κόμμα του, μας δίνει την ευκαιρία να αναλογιστούμε εάν οι χαρακτηρισμοί αυτοί δικαιολογούνται στις μέρες μας ή αποτελούν εκδοχή της παραδοσιακής αυτο-απαξίωσης και του αισθήματος αδικίας που παρατηρείται στην ελληνική περιφέρεια έναντι του κέντρου.

Μιας παράδοσης, βέβαια, που δεν είναι αβάσιμη. Η πρωτεύουσα προηγείται σε όλους τους τομείς, κάτι που επαυξάνει την ανισότητα στην κατανομή πόρων, κεφαλαίου, υποδομών, τεχνογνωσίας, ευκαιριών στη χώρα. Και η περιφέρεια έπεται.

Η ΑΧΑΪΑ επίσης έπεται, αλλά η θέση της είναι καταφανώς βελτιωμένη, αρχής γενομένης από τη Ζεύξη και συνεχίζοντας μέχρι το Φράγμα Πείρου και τους ολοκληρωμένους ή δρομολογημένους οδικούς άξονες. Υπάρχουν ασφαλώς ανοιχτά ζητήματα υψηλής βαθμίδας.

Αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε και για «ρίξιμο», σε σχέση με τις άλλες περιοχές της χώρας. Το πρόβλημα της Αχαΐας ωστόσο παραμένει, από σκοπιάς παραγωγικής ταυτότητας και ρόλου.

Μπορούµε να ενοχοποιήσουμε τις κυβερνήσεις γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε εκτός κάδρου τις ίδιες τις τοπικές δυνάμεις, μιας κατά τα λοιπά προοδευτικής περιοχής, όπως αυτοδηλώνεται μέσω της προοδευτικής πολιτικής πλειοψηφίας, όπως αυτοδηλώνεται και η ίδια. Αν είναι προοδευτική στην πράξη, τούτο ας το κρίνει η κοινωνία με γνώμονα τα αποτελέσματα, τις πρωτοβουλίες, τους οραματισμούς.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ τι θα ακούσουμε από τον πρωθυπουργό σήμερα γι’ αυτά, αλλά περιμένουμε να ακούσουμε περισσότερα από τις τοπικές ηγεσίες. Οι οποίες δεν συνεργάζονται καν για ένα κοινό σχέδιο, παρά μόνο εξ ανάγκης, όπως στην περίπτωση Λαδόπουλου.

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένα είναι το βέβαιο. Οτι θα ψηφίσουμε «προοδευτικά». Και θα μεμφόμαστε τις κυβερνήσεις.