Το δαχτυλίδι και τα καράτιά του

Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και κατεπείγοντα για τις δύο παρατάξεις της αντιπολίτευσης, στην παρούσα χρονική συγκυρία. Η πολιτική τους υπόσταση όπως ορίζεται από τις δύο βασικές συνιστώσες, αυτής του ορισμού και της αποσαφήνισης του ιδεολογικού τους πλαισίου και αυτής της επιλογής ή της «εδραίωσης της θέσης» του αρχηγού που θα καλεστεί να το κοινωνήσει στους ψηφοφόρους, φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ρευστή.

Οι δύο αυτές παράμετροι λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, στην εξασφάλιση μιας εσωτερικής ισορροπίας εντός της παράταξης, που είναι όμως τόσο απαραίτητη, προκειμένου αφού εξασφαλισθεί ένα επαρκές επίπεδο εσωτερικής ειρήνης, να δοθεί από κοινού, από όλους η μάχη της εξωστρέφειας η διεκδίκηση των ψηφοφόρων δηλαδή!
Τα μεγάλα ρεύματα του λεγόμενου προοδευτικού τόξου που ορίζει ο χώρος της Σοσιαλδημοκρατίας, εν προκειμένω στην Ευρώπη που μας ενδιαφέρει, πάσχουν από ιδεολογική συνοχή. Δηλαδή κοινά αποδεκτές και επεξεργασμένες θέσεις σε διάφορους καίριους τομείς, ένα πειστικό κυβερνητικό πρόγραμμα !
Ισως έτσι να εξηγείται και η ένδεια «μεγάλων προφητών» μεγάλων αρχηγικών προσωπικοτήτων τόσο στον χώρο του διεθνούς όσο και του δικού μας εθνικού πολιτικού στερεώματος.

Ενα ισχυρό «δόγμα» εμπνέει μεγάλους ηγέτες και ταυτόχρονα τους δίνει ισχύ.
Πιθανώς όλα αυτά να είναι η ερμηνεία που εξηγεί την τρέχουσα επικαιρότητα εδώ στα καθ’ ημάς στα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης.
Στο μεν ΠΑΣΟΚ φαίνεται να νιώθουν σχεδόν όλα τα στελέχη του, ότι θα μπορούσαν να γίνουν δυνητικά και αρχηγοί του. Και σε αυτό φυσικά μάλλον θα συμφωνήσουμε όλοι, αφού κανένας δεν έχει κάνει την διαφορά μέχρι τώρα, τόσο με την παρουσία του στα κοινά και την επίδειξη των ηγετικών του προσόντων όσο και με την κατάθεση δημόσια μιας ολοκληρωμένης «πολιτικής πρότασης». Και έτσι έχουν μπει σε μια κούρσα διεκδίκησης της αρχηγίας, μοιάζοντας περισσότερο τυφλωμένοι από τη λάμψη του «δαχτυλιδιού».. που υποθέτουν ότι θα φορέσει ο νικητής. Το πόσα καράτια θα έχει αυτό την επόμενη ημέρα προς το παρόν δεν τους ανησυχεί!

Στον δε ΣΥΡΙΖΑ έχουν έναν αρχηγό, που δεν ξέρουν «τι να τον κάνουν ακριβώς», αφού οι αμφισβητήσεις στο πρόσωπό του πέφτουν σαν χιονοστιβάδα, ενώ όλοι ανησυχούν για το τι μπορεί να τους ξημερώσει λόγω του απρόβλεπτου που τον χαρακτηρίζει…
Ολα αυτά είναι σαν τα απότοκα ενός κακοστημένου γάμου, που οι συμπέθεροι με τους… προξενητάδες, βιάστηκαν να προχωρήσουν στο μυστήριο, χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει από πριν επαρκώς το «προικοσύμφωνο».
Και για να σοβαρευτούμε λίγο, πώς ακριβώς ορίζεται η αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό, κάτω από ένα ρευστό ιδεολογικό και λειτουργικό πλαίσιο στην πορεία του κόμματος και τι κινδύνους υποκρύπτει όλο αυτό για το μέλλον…
Σε κάθε περίπτωση είναι δικά τους εσωτερικά προβλήματα, αφού η σχέση της ηγεσίας με την ευρεία, την πλατιά βάση των ψηφοφόρων βρίσκεται… σε διάσταση, μιας και μιλάμε με ορολογία γάμου, και η επαναπροσέγγιση το μεγάλο ζητούμενο.
Καταλήγοντας με την καλύτερη πρόθεση θα ήθελα να επισημάνω τα εξής… και στις δύο παρατάξεις..
-Μεγάλοι αρχηγοί δεν υπάρχουν σήμερα… είναι ξεκάθαρο…!

Το μεγάλο ζητούμενο της εποχής είναι ο επαναπροσδιορισμός του «profil» του αρχηγού στα σημερινά δεδομένα.
Κατά συνέπεια, ας πάρουν απόφαση οι επίδοξοι διεκδικητές της αρχηγίας, ότι στην καλύτερη περίπτωση ο ρόλος τους θα είναι αυτός ενός καλού διαχειριστή της εξουσίας και ενός οξυδερκούς συντονιστή, στην σύνθεση απόψεων.

Τι απομένει λοιπόν;
-Ο ορισμός ενός ξεκάθαρου πολιτικού οδικού χάρτη κοινής αποδοχής!
-Η παράλληλη αλλά ανεξάρτητη πορεία των κομμάτων μέσα από ένα πλαίσιο συνεννόησης, συνεργασίας, αλληλοσεβασμού και σύνθεσης απόψεων.
-Η αποδοχή μιας ολοκληρωμένης προγραμματικής συμφωνίας στους κυρίαρχους τομείς, οικονομία, εργασιακά, υγεία, πεδία, περιβάλλον, που είναι δυνατόν να επέλθει… με επεξεργασμένες προτάσεις βασισμένες σε ένα κοινό αξιακό σύστημα, πράγμα εφικτό που δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία. Ακόμα και οι πιο « θερμοκέφαλοι ιδεολόγοι» να αντιληφθούν ότι η συγκατάβαση και η προσαρμογή στις συνθήκες, για την διεκδίκηση άμεσων στόχων, δεν αποτελεί απεμπόληση της ιδεολογίας και των αρχών.

– Πάνω από όλα απαιτείται η υιοθέτηση μιας νέας κουλτούρας συνεργασιών. Αυτό προϋποθέτει ότι η υπεροψία και το υπερεγώ που ορίζει η αδιαλλαξία, αυτή που καθόρισε το παρελθόν, πρέπει να δώσουν την θέση τους στην συγκατάβαση και στην πρόθεσή κατανόησης και συνεργασίας….
Γιατί χωρίς τη συνεργασία, διασπασμένοι θα παραμένουν πάντα χαμένοι…